Voormalig zaalinternational Pien van Nes (32) debuteerde als vijftienjarige voor het vlaggenschip van HDM, waarvan ze nu achttien seizoenen lang het shirt draagt. Zondagmiddag bracht het publiek een saluut aan het afzwaaiende clubicoon. Dat gebeurde in haar laatste thuiswedstrijd, waarin de ploeg van Ivar Knötsckhe met een 2-1 winst op Tilburg rechtstreekse handhaving veilig stelde.
Het staat zondagmiddag 1-0 voor HDM, de bal komt op de voet van Tilburg-verdediger Mikki Roberts en de thuisclub versiert voor het eerst in de wedstrijd een strafcorner. Dit is het moment waarop iedereen langs de lijn hoopt. Ogen schieten vanachter de boarding automatisch heen en weer, op zoek naar de nummer elf van HDM. Staat ze binnen de lijnen? Ja, ze staat binnen de lijnen. Dit kan voor de topscorer aller tijden van de club uit Den Haag (131 doelpunten) weleens haar moment worden. Dit is voor Pien van Nes misschien wel dé kans om in haar laatste thuiswedstrijd nog één keer haar strafcorner te demonstreren en haar ploeg die al wekenlang in degradatienood verkeert in veilige haven te slepen.
Maar er gebeurt iets vreemds. Als HDM in het kringetje de knoop heeft doorgehakt hoe ze het doel van Maddie Hinch onder vuur gaan nemen, doet Van Nes een paar passen achteruit. Ze positioneert zich een meter achter de 23-meterlijn. Niet zij, maar haar teamgenoten Ashley Hoffmann en Belén van den Broek melden zich op de kop van de cirkel. Pushen, wat altijd haar specialiteit is geweest, laat ze in de staart van haar carrière aan anderen over.
Het moet voor het 32-jarige clubicoon frustrerend zijn dat voor haar de jaren zijn gaan tellen. Ze sloot afgelopen winter het zaalseizoen af met een vervelende blessure aan haar hamstring. Vervolgens kreeg ze last van haar kuit. Wekenlang stond Van Nes in de tweede competitiehelft geblesseerd aan de kant. Het werd een race tegen de klok om haar loopbaan niet als een nachtkaars uit te laten gaan. Ze raakte op het nippertje fit voor de laatste vier wedstrijden van het seizoen. Maar het gebrek aan speel- en trainingsminuten in de benen, zorgde ervoor dat het ritme in haar corner totaal verdwenen is.
Pien van Nes gaat na de wedstrijd met tientallen kinderen op de foto. Foto: Frank van der Leer
Het is mooi geweest zo. Het is tijd voor iets anders Pien van Nes
‘Fysiek heb ik het dit seizoen steeds zwaarder te verduren gekregen. Mijn lichaam is op. Ik heb te veel last gekregen van pijntjes’, zegt de speelster van wie haar strafcorner in het seizoen 2017/2018 zo goed was dat ze met zestien doelpunten topscorer van de Hoofdklasse werd. Die titel deelde ze met Amsterdam-spits Charlotte Vega en SCHC-speelster Caia van Maasakker.
Afgelopen weken hervatte Van Nes haar sleeptrainingen. Ze hoopte dat ze misschien toch nog een corner mocht nemen, als de tussenstand van de wedstrijd tegen Tilburg het toeliet. Dat was zo afgesproken met het team. Maar die ene corner was haar uiteindelijk niet gegund. ‘Het is mooi geweest zo. Na achttien jaar ben ik eerlijk gezegd een beetje in een sleur beland. Ik heb genoten van elk seizoen. Ook van dit seizoen, waarin we het moeilijk hebben gehad. Nu is het het tijd voor iets anders. Niet meer de verplichtingen van al die trainingen en video-analyses. Dat is waarnaar ik het meest uitkijk.’
Jip Dicke heeft uit de rebound van een strafcorner de 2-1 binnengeschoten. Foto: Frank van der Leer
Twee minuten voor tijd krijgt Van Nes de kans haar eigen sprookjesafscheid te schrijven
Pien van Nes speelde nooit voor het Nederlands elftal. Ze is met haar lange lichaam en haar atypische stijl ook niet de meest sierlijke hockeyster. Maar ze is voor een club als HDM, schommelend tussen de vierde en de negende plaats, altijd van onschatbare waarde geweest. Dat zij regelmatig in de top van het topscorersklassement eindigde als speelster van een club die minder corners haalt dan bijvoorbeeld Den Bosch of Amsterdam, zegt iets over hoe goed Van Nes kan slepen. Ook in de zaal verdiende ze haar sporen. Als zaalinternational won ze met het Nederlands elftal de wereldtitel.
Dit alles zorgt deze zondagmiddag voor een emotioneel afscheid van het thuispubliek. Eigenlijk zou de wedstrijd tegen Tilburg in het teken moeten staan van de kans om rechtstreekse handhaving veilig te stellen. Maar de metershoge poster die is opgehangen aan het hek aan de kant van het clubhuis, bewijst waar het publiek vandaag écht voor gekomen is. ‘Pien, bedankt voor 18 topjaren in HDM D1’, staat erop. De tribune zit vol met Mini’s, die drie spandoeken bij zich hebben. Allemaal een eerbetoon aan het clubicoon. Ook aan de overkant van het veld hangen aan de lange zijde twee spandoeken. Er staan zoveel letters op dat het niet goed te zien is welke zin er precies is opgekalkt, maar de donkerblauwe kapitalen spreken voor zich: ‘PIEN’.
Met twee minuten op de klok lijkt het moment waar iedereen op hoopt dan toch nog zover te komen, bij een krappe voorsprong van 2-1. Tessa Beetsma soleert over het veld. Nora Bruinsma legt de bal terug op Van Nes bij de tweede paal, voor een bijna zeker doelpunt van de afzwaaiende vedette. Dit is het scenario waar iedereen al bijna zestig minuten lang op wacht. Mensen langs de lijn gaan op hun tenen staan, om het niet te hoeven missen. De nummer elf controleert de bal, en schiet richting de hoek. Is dit het moment dat zij haar 132ste doelpunt voor HDM maakt? Maar nee. Niet elk verhaal is een sprookje. Op de lijn tikt Maddie Hinch de bal uit de hoek.
Pien van Nes bij de levensgrote poster die speciaal voor haar laatste thuiswedstrijd is gemaakt. Foto: Frank van der Leer
Ik vond het jammer dat we ons vandaag nog moesten zien te handhaven. Anders hadden we haar een publiekswissel gegeven Ivar Knötsckhe, coach van HDM
Ivar Knötschke, de coach van HDM, is slechts iets ouder dan Pien van Nes. Ook hij loopt al het merendeel van zijn leven rond op de club. Hij zag met eigen ogen hoe Van Nes uitgroeide tot het boegbeeld van HDM. Hij overwoog om het clubicoon in haar laatste thuiswedstrijd een publiekswissel te geven. ‘Ik vond het jammer dat we ons vandaag nog moesten zien te handhaven. Anders hadden we haar een publiekswissel gegeven. Nu ging dat niet. De belangen waren daar nu nog te groot voor. Het feit alleen al dat we het wel hebben overwogen, geeft aan hoe belangrijk Pien is voor HDM. Ze is een clubicoon. Ik roep het hele seizoen al dat zij hier een standbeeld verdient.’
Dat zij ondanks haar fysieke problemen afscheid van het publiek heeft kunnen nemen, stemt Knötschke tevreden. ‘Fysiek gezien raakte het voor haar op. Maar op mentaal vlak gaf ze nog steeds alles. Dat was ook zo frustrerend voor haar. Er is met man en macht aan gewerkt om haar op tijd fit te krijgen voor het einde van de competitie. Vooral door haarzelf. Ik ben blij dat het haar is gelukt. Ze verdiende het om afscheid te kunnen nemen op het veld.’
Pien van Nes gaat op de schouders van Stephanie Kershaw en Jip Dicke. Foto: Frank van der Leer
Ik had me geen betere laatste thuiswedstrijd kunnen wensen. Het was een geweldig afscheid. Pien van Nes
De toeter klinkt. HDM heeft met 2-1 gewonnen en kan niet meer door degradatieconcurrent Bloemendaal worden ingehaald. Pien van Nes heeft haar laatste thuiswedstrijd gespeeld. Ze gaat bij haar teamgenoten Stephanie Kershaw en Jip Dicke op de schouders. Volgende week speelt ze nog de uitwedstrijd tegen Hurley. Dan is het na achttien seizoenen echt voorbij.
Van Nes: ‘Het publiek, mijn teamgenoten, de kinderen, de spandoeken. Ik had me geen betere laatste thuiswedstrijd kunnen wensen. Het was een geweldig afscheid. Ik moet nog even wennen aan het idee dat dit de laatste keer was. Dit jaar was een moeilijk jaar, voor ons allemaal. Desondanks spatte het plezier er bij iedereen vanaf. Ook vandaag weer. Deze overwinning bewijst dat we als nummer negen te laag op de ranglijst staan. Volgend seizoen zullen deze meiden echt wel weer laten zien wat ze kunnen. Daar ben ik van overtuigd. Maar dan wel zonder mij.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.