Met Oltmans als assistent wil Leiden naar de Promotieklasse

42 jaar geleden zette Roelant Oltmans als coach van de mannen van Leiden zijn eerste voetstappen in zijn lange trainersloopbaan, in de Eerste Klasse. Komend seizoen keert de voormalige bondscoach van zowel het Nederlands heren- als dameselftal terug op het oude nest, om de mannen binnen twee jaar naar de Promotieklasse te leiden. Oltmans gaat er aan de slag als assistent.

Op het moment van ons telefoontje zit Oltmans achter zijn bureau in zijn woning in Oegstgeest. Hij is alweer druk bezig met het schrijven van een trainingsprogramma. Deze keer eens niet voor Indiase sterren als Sardar Singh en Manpreet Singh, zoals hij als bondscoach van het Aziatische land twee jaar lang deed, maar voor een elftal minder getalenteerde spelers uit nota bene de Overgangsklasse.

Vorig seizoen moest Oltmans na twee jaar het veld ruimen bij topclub Kampong, ondanks een doorlopend contract. Hij is nu 69 jaar. Hij heeft met vijf Olympische Spelen en drie wereldkampioenschappen alles in het hockey wel zo’n beetje meegemaakt. Het was na zijn vertrek bij Kampong niet gek geweest als hij ervoor had gekozen om samen met zijn vrouw van zijn pensioen te gaan genieten. Maar zo zit Oltmans niet in elkaar. Zelfs nu hij de zeventig nadert, laat het hockey hem maar niet los. De lokroep van zijn oude liefde Leiden kon hij niet weerstaan.

‘Mensen van de club hebben op mijn gevoel ingepraat. Als ik deze klus aan zou pakken, zou de cirkel rond zijn, zeiden ze tegen me. Het heeft gewerkt. Mijn handen jeuken om aan de slag te gaan. Ik ben de club nog steeds dankbaar dat ik mijn trainersloopbaan hier mocht beginnen.’

Roelant Oltmans gaat bij Leiden aan de slag als assistent van hoofdcoach Marc de Moor. Hier staat Oltmans met Robbert Homburg, bestuurslid Tophockey (l), en voorzitter Robert Rodenburg (r) op de foto.

Olympisch kampioen met Oranje

Als speler hockeyde Oltmans in de jaren zeventig in het eerste elftal van Pinoké. Een slepende achillespeesblessure maakte al een einde aan zijn loopbaan toen hij nog maar 26 jaar was. Coachen was voor de docent lichamelijk opvoeding één van de manieren om toch verbonden te blijven met de sport waar hij verliefd op was.

Hij bleek het trainersvak in de vingers te hebben. Met zijn eerste club Leiden promoveerde Oltmans binnen twee seizoenen direct vanuit de Eerste Klasse via de Overgangsklasse naar de Hoofdklasse. Een prestatie die van hem in één klap de kroonprins van het Nederlandse trainersgilde maakte.

Nadat Leiden zich in zijn derde seizoen handhaafde op het hoogste niveau van Nederland werd Oltmans weggeplukt door Bloemendaal. Daarmee won hij in vijf jaar tijd niet alleen vier landstitels, maar ook de Europa Cup I. Later werd hij wereldkampioen met de Nederlandse vrouwen (Sydney, 1990) en veroverde hij olympisch goud (Atlanta, 1996) en WK-goud met de Nederlandse mannen (Utrecht, 1998). Het is voor de Oranje Heren nog altijd de laatst gewonnen wereldtitel.

Roelant Oltmans op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro, als bondscoach van India. Foto: Koen Suyk

Binnen twee jaar naar de Promotieklasse

Oltmans is als voormalig bondscoach van India, Pakistan en Maleisië de afgelopen tien jaar gewend om klussen aan te nemen aan de andere kant van de wereld. Nu woont hij op tweehonderd meter afstand van zijn nieuwe werkgever. ‘Ik kan lopend naar de club. Daar is vooral mijn vrouw heel blij mee.’

Er mogen dan wel minder spotlights op de Overgangsklasse gericht staan dan op het wereldpodium waarop Oltmans gewend is te werken. Uitdaging ziet de ervaren topcoach in zijn nieuwe klus genoeg. De potentie van Leiden is in zijn ogen groot. Met ruim 2.000 leden staat de club in de top tien van grootste hockeyverenigingen van Nederland. Afgelopen seizoen kreeg de club eindelijk weer wat kleur op de wangen doordat het eerste vrouwenteam, onder leiding van Jorge Nolte, naar de Promotieklasse promoveerde. Nu zijn de mannen aan de beurt om datzelfde pad te bewandelen. Oltmans gelooft heilig in die missie. Anders was hij er niet aan begonnen. ‘We hebben een aantal leuke spelers. Ik denk dat we met deze groep een stap omhoog kunnen zetten. Dat hoeft niet per se binnen een jaar. Dat kan ook binnen twee jaar.’

De vraag borrelt op of hij zijn nieuwe ploeg afgelopen seizoen heeft zien hockeyen. Meteen schiet Oltmans in de analyserende modus. Het is grappig om te zien hoe dat mechanisme bij hem werkt. ‘Af en toe hockeyen ze naïef. In sommige fases zakken ze door de ondergrens heen. Dat moet er echt uit.’ Hij zegt het op dezelfde toon als in zijn laatste jaar bij topclub Kampong. Het zegt veel over zijn liefde voor de sport. ‘Mijn passie voor hockey verdwijnt waarschijnlijk nooit meer.’

Roelant Oltmans aan het werk als bondscoach van Pakistan. Foto: Koen Suyk

Bij Leiden wordt Oltmans de rechterhand van Marc de Moor, die hij dertien jaar geleden als technisch directeur van Laren binnenhaalde als jeugdtrainer. Oltmans zegt dat hij nu bewust heeft gekozen voor de rol van assistent. Hij belooft honderd procent inzet, maar heeft ook afgedwongen dat er in zijn leven ruimte over blijft voor andere projecten. Vrijwel alle belangrijke hockeybestuurders in Azië hebben zijn telefoonnummer.

Een glimlach klinkt door de telefoon. Een paar weken geleden was Oltmans nog in Oman. Op de Junior Asia Cup loodste hij Jong Pakistan als bondscoach naar het wereldkampioenschap onder 21, komende december in Maleisië. Hij sluit niet uit dat hij op dat toernooi opnieuw op de bank zit. Daarnaast verricht Oltmans werkzaamheden voor een academie in India waar hij al jaren komt. Bovendien is hij onlangs gevraagd om samen met de Indiër Sardar Singh een nieuwe academie op te zetten.

Op een gegeven moment kom je in een andere fase van je leven. Af en toe naar het buitenland toegaan, blijf ik prima vinden. Maar voor de rest heb ik lang genoeg over de wereld gezworven Roelant Oltmans

In het vliegtuig stappen voor een avontuur in een ver buitenland zal voor Oltmans altijd een verleiding blijven die hij moeilijk kan weerstaan. Maar langdurige projecten gaat hij niet meer aan, verzekert hij. Daar hoeft Leiden niet bang voor te zijn. ‘Op een gegeven moment kom je in een andere fase van je leven. Af en toe naar het buitenland toegaan, blijf ik prima vinden. Maar voor de rest heb ik lang genoeg over de wereld gezworven. Onlangs ben ik gevraagd om twee projecten te doen waarvoor ik twaalf maanden in India moest zijn. Daar heb ik nee tegen gezegd. Dat wil ik gewoon niet meer. Ik heb kleinkinderen. Aan hen wil ik mijn tijd óók kunnen besteden.’

Of zijn nieuwe uitdaging bij Leiden, en mogelijk dus het WK-21 als bondscoach van Jong Pakistan, zijn laatste klussen zijn? ‘Daar ga ik wel vanuit. Maar zeg nooit nooit.’