Van ’t Hek eindelijk naar Spelen: ‘Tranen stonden in mijn ogen’

Jonas van ’t Hek slikte vier jaar geleden een van de grootste teleurstellingen van zijn scheidsrechtersloopbaan. Hij werd niet geselecteerd voor de Olympische Spelen van Tokio. De vreugde was vorige week des te groter, toen Van ’t Hek hoorde dat hij er volgend jaar in Parijs wel bij is. ‘Mooier dan de Spelen wordt het niet.’

Daar zat-ie dan. Op een doodgewone maandag. Achter zijn laptop in een kantoor in Leiderdorp, waar hij commercieel directeur is bij een sportretailer. Hij wist dat de mail die dag zou komen. Het bericht met heel goed of heel slecht nieuws. Het was zwart of wit. Geen tussenweg. Hij F5-de zijn inbox net wat vaker. Totdat aan het eind van de dag de verlossende tekst in beeld kwam.

Gefeliciteerd, je bent erbij in Parijs.

‘Ik las het in mijn scherm. Met tranen in de ogen’, haalt Van ’t Hek de mijlpaal in zijn carrière terug. ‘Mijn collega’s wisten ervan. Ze weten wat ik ervoor doe. Hoe graag ik het wilde. Het is een kroon op een hobby die negentien jaar geleden begon op het veld van Zandvoort. Daar floot ik – in de Derde Klasse – mijn eerste seniorenwedstrijd. Sindsdien maakte ik van alles mee. Stond op vier EK’s en twee WK’s. Heb een prachtige lijst met toernooien achter de rug.’

Van ’t Hek met zijn Chinese collega Liu Xiaoying. Foto: Willem Vernes

Het tikkie van Tokio

Maar die ene ontbrak nog. ‘Als ik er zo over praat, staat het kippenvel meteen weer op mijn armen. Mooier dan de Spelen wordt het niet. Dit is het summum, voor een sporter en voor een scheidsrechter. Het deel uitmaken van dat grote geheel. Dat mega-event. In weken waarin kleinere sporten ook leven bij een groot publiek. Waarin Nederland ook voor de tv zit als er medaillekansen zijn bij het waterpolo, openwaterzwemmen of handboogschieten. De magie van de olympische ringen. Alle landen, alle sporten. Dat je daar een piepklein onderdeel van mag zijn, is schitterend.’

Van ’t Hek is trots, maar maar ook opgelucht. En dat gevoel komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. ‘Natuurlijk moest ik op de dag van de boodschap terugdenken aan de aanwijzing voor de vorige spelen. Tegenwoordig worden alle internationale topscheidsrechters gemaild met de uitkomst van de aanwijzing. Drie jaar geleden was dat anders. Toen hoorde ik via social media dat ik er niet bij zat, terwijl ik er voor mijn gevoel wel klaar voor was. Ik leefde er al jaren naar toe. De focus lag volledig op Tokio. Het was dus wel even slikken, toen daar een streep doorheen ging.’

Hij nam bewust een even pauze. Voor het eerst in twaalf jaar bestonden zijn zondagen tussen september en december niet uit Hoofdklasse-wedstrijden, maar was er meer tijd voor bijvoorbeeld zijn gezin en vrienden. ‘De weekenden waren zo gevuld. Ik wilde even een stapje terugnemen. Juist omdat de tijdsinvestering niet had opgeleverd waar ik op hoopte. Na een half jaar had ik er echt weer zin in. In die tijd heb ik het plezier in het fluiten weer teruggekregen. Ik was bewuster aan het genieten, vooral van de toernooien. Dat het bijzonder is dat je in India staat te fluiten voor 20.000 man. Meer bezig zijn met het land en de cultuur.’

Jonas van ’t Hek feliciteert Margot van Geffen met 250ste cap in de Pro League. Foto: Willem Vernes

‘Gevoelsmatig minder kans als tweede Nederlander’

Het was niet zo dat hij met de Lonely Planet in de hand liep. Business first, uiteraard. ‘Maar ik dacht wel vaker: wat is het eigenlijk speciaal dat ik hier ben. De balans was de laatste jaren beter. Ik dacht richting Tokio vooral: daar moet ik staan. Daarna kwam het besef dat ik het fluiten ook nog steeds heel leuk vond zonder dat ik de Spelen had gehaald. Dat werkte voor mij relativerend. Ik ben er achteraf gezien heel blij om dat ik even een pauze heb ingelast. Het was even nodig na dertien jaar hetzelfde ritme draaien.’

Wat het voor Van ’t Hek niet makkelijker maakte, is dat er op de Hoofdklasse-velden nog een bijzonder goede scheidsrechter rondloopt. Dat is Coen van Bunge, die in 2021 de olympische finale floot. ‘Er zijn geen snoeiharde regels voor. Bij de aanwijzing kijkt de commissie meer naar continenten dan naar landen. Maar gevoelsmatig heb je wel minder kans omdat je niet de enige Nederlander bent. Het is zestien jaar geleden dat er twee mannelijke scheidsrechters uit ons land naar de Spelen gingen. Zegt ook wel wat, niet waar? Voor mij was er geen twijfel dat Coen zou gaan. Het worden zijn derde Spelen. Dat is mega-bijzonder en dat gun ik hem. Alleen ben ik natuurlijk wel blij dat we deze keer wél alle twee gaan.’

‘Weet je wat ik ook heel gaaf vind? Om weer uit te kijken naar een ‘gewone’ Olympische Spelen. Dat zeg ik niet alleen als scheidsrechter, maar ook als sportliefhebber. In 2021 hadden we nog te maken met lege stadions en mondkapjes. Dit wordt weer een sportfeestje. Ik kan niet wachten.’