Hendrickx is terug bij Pinoké: ‘Ik durf weer vol te slepen’

Voor het eerst na het winnen van de landstitel in mei was Alexander Hendrickx (30) afgelopen zaterdag weer te zien in het shirt van Pinoké. De Belgische strafcornerspecialist is hersteld van een hardnekkige ontsteking in zijn linkerknie. Hij maakte in het thuisduel met Klein Zwitserland (4-2 winst) zijn eerste minuten van dit seizoen én een jubileumdoelpunt. 

Welkom terug in de Tulp Hoofdklasse.
Alexander Hendrick: ‘Ja, het voelde goed om weer terug op het veld te zijn. Al die sessies in de gym kwamen zo langzamerhand wel mijn neus uit, haha. Ik heb uiteindelijk één helftje gespeeld tegen KZ. Ik had best meer kunnen spelen, maar in deze fase kan ik beter rustig aan doen en goed naar de specialisten luisteren. Het is richting de Spelen van Parijs natuurlijk een belangrijk jaar. Ik ga niets overhaasten.’

Je kampte lang met een ontsteking in je linkerknie. Dat klinkt als een blessure die ook je geduld op de proef stelt.
‘Klopt. Het was een lange, lastige revalidatie. Je kon geen tijd op het herstel plakken. Het was elke keer afwachten hoe je knie reageert op de inspanningen die je levert. Soms ging dat goed, andere keren werd ik weer even teruggeworpen. De blessure ontstond op de laatste training vóór het EK van afgelopen augustus. In Mönchengladbach heb ik veel met ontstekingsremmers gespeeld. Dat was daardoor geen geweldig toernooi voor mij.’

Alexander Hendrickx juicht na zijn goal tegen Kampong in de halve finale van de play-offs van vorig seizoen. Foto: Willem Vernes

We zagen je tegen KZ wel weer gewoon strafcorners nemen. Heb je geen angst meer om je gewricht vol te belasten?
‘Het nemen van de corner was de meest pijnlijke beweging met die knie. Je moet vol instappen voordat je de bal sleept. Ik heb dat de afgelopen week weer rustig opgebouwd. Eerst vorige week woensdag toen ik weer aansloot bij de Belgische trainingsgroep, daarna ook bij Pinoké. Inmiddels durf ik weer vol te slepen, dus dat gaat goed.’

Je rake strafbal in de 24ste minuut was je honderdste doelpunt voor Pinoké in de Tulp Hoofdklasse. Doet zoiets nog iets met iemand die al Europees, wereld- en olympisch kampioen is?
‘Haha, het is in elk geval een mooi getal. Ik had geen idee dat dit jubileum eraan zat te komen, het is dat jullie mij erop wijzen. Ik ben nooit heel erg met deze persoonlijke statistieken bezig. Het zijn toch individuele prestaties die pas na de teamprestaties waarde hebben. Ik vond het de afgelopen periode vooral leuk om te zien dat Pinoké mij niet per se nodig heeft voor de doelpunten.’

Daar zeg je wat. Tijdens jouw afwezigheid verspeelde Pinoké nog geen enkel punt in de Tulp Hoofdklasse: zeven wedstrijden, zeven overwinningen. Heeft dat je verbaasd?
‘Niet echt. We hebben goeie versterkingen gehaald en verder is de groep vrijwel niet veranderd ten opzichte van vorig seizoen. We zijn dus al aardig op elkaar ingespeeld. En dan hebben we dit seizoen nog niet één wedstrijd met de volledige groep kunnen spelen. We missen Miles [Bukkens] nog een tijdje en ook Morris [de Vilder] en Niek [Merkus] zijn nog niet fit. Dat het dan nu al zo lekker draait, is mooi. Al is er nog genoeg ruimte voor verbetering.’

Nu je weer terug bent, wacht meteen een superdrukke periode.
‘Ja, het worden intensieve weken. Begin november spelen we met Pinoké in de Hoofdklasse binnen drie dagen tegen Bloemendaal en Kampong, dat worden twee mooie krachtmetingen. Met België werken we toe naar het eerste piekmoment in dit seizoen: de kwalificatiewedstrijden in januari voor de Spelen van Parijs. Ik ben blij dat ik bij de nationale ploeg weer normaal kan meetrainen. Ik heb mijn momenten met de fysio’s nu wel gehad, haha. Al die eindeloze cardio- en stabiliteitsoefeningen… Het enige voordel is dat ik nu veel fitter ben dan vóór het EK.’