Gefrustreerd spreekt Brian Vervoort – coach van Rotterdam – vrijdagavond zijn troepen toe na een harde, maar onnodige nederlaag tegen concurrent Oranje-Rood (4-2). In het kringetje roept hij: ‘Dit kan helemaal niet, wat hier gebeurd is. Dit hebben we echt over onszelf afgeroepen.’
Sport is op z’n mooist wanneer het oneerlijk is. Rotterdam, dat als nummer twaalf van de competitie de punten zo hard nodig heeft, verliest vrijdag een wedstrijd die het helemaal niet verliezen kan. Minutenlang zet de hekkensluiter van de Tulp Hoofdklasse de concurrent uit Eindhoven met de rug tegen de muur. Rotterdam krijgt kans op kans, versiert bovendien zeven strafcorners, maar na zestig minuten hockeyen is het toch echt Oranje-Rood dat een overwinning heeft geboekt.
Brechtje van Santbrink, het talent van Rotterdam uit de eigen jeugdopleiding, wordt in de dug-out getroost door assistent-trainer Jordy van der Waart. De tranen rollen over haar wangen. Vijf minuten voor tijd had zij aan de aftrap moeten staan van een Rotterdamse comeback, toen ze de 4-3 op haar stick had. Maar voor open doel flatste zij naast.
Amber van den Dijssel verdrinkt in de armen van keepster Iris Nikerk. Heel de wedstrijd lang heeft de snelle aanvaller van Rotterdam de verdedigers van Oranje-Rood een masterclass sprinten gegeven. Maar met nog drie minuten op de klok maakte Van den Dijssel een overtreding, waarvoor zij met groen naar de kant werd gestuurd. En Rotterdam de jacht op twee goals moest voortzetten met een man minder. Het voelde als het hijsen van de witte vlag.
Wij krijgen vandaag twee kutgoals tegen. Al het hele seizoen incasseren wij klotegoals. Rotterdam-coach Brian Vervoort
Een minuut of vijf na de wedstrijd spuwen Vervoorts ogen nog altijd vuur. Hij wijst naar het scorebord. Het staat er echt: 4-2. Voor Oranje-Rood. ‘Deze uitslag had andersom moeten zijn. Wij hadden moeten winnen. Oranje-Rood was meer dan driekwart van de wedstrijd helemaal nergens. Daarom zijn die meiden ook zo verdrietig. Omdat wij als winnaar van het veld hadden moeten stappen. En niemand anders.’
Vervoort komt uit Rotterdam. Zaken waarvan hij vindt dat die tegen Oranje-Rood niet goed zijn gegaan, benoemt hij zoals Rotterdammers dat doen. In niet mis te verstane woorden. Ook al beginnen die woorden met een k. ‘Ik sta hier met een klotegevoel. Laat ik het maar eerlijk zeggen. Wij incasseren vandaag twee kutgoals. Het hele seizoen al krijgen wij klotegoals tegen. Waardeloos.’
Rotterdam had de wedstrijd al lang in het slot moeten gooien
Vervoort heeft zijn speelsters vrijdagavond fantastische dingen zien doen, maar hij heeft ze ook grote fouten zien maken. Er waren nog geen twee minuten gehockeyd of Rotterdam incasseerde al direct een tegendoelpunt. Op slag van rust viel na juist een dominante fase van Rotterdam – met goals van Emma van Santbrink en Rebecca Huijgens – uit het niets de 2-2. Terwijl het al lang 1-3 of 1-4 in het voordeel van Rotterdam had moeten staan.
Vervoort vertelt dat hij in de rust heeft benadrukt hoe goed zijn ploeg stond te hockeyen. Hij heeft zijn speelsters op het hart gedrukt om nu wél goed uit de startblokken te komen. Maar eenmaal terug op het veld viel opnieuw al binnen twee minuten een tegengoal. Even later werd vanuit de omschakeling ook nog de 4-2 weggegeven. Veel te makkelijk.
‘Wij hebben dit onszelf aangedaan. Wij moeten beseffen dat wij veel te makkelijk tegengoals krijgen. Dat moet eruit. Dat moet er écht uit. Alleen: het gaat er niet uit. Het hele seizoen al niet. Het aantal doelpunten dat wij incasseren in de eerste vijf minuten van de eerste of de tweede helft, dat is gigantisch hoog. Het is helemaal geen onwil van die meiden of zo. Ze trainen er hard voor, ze doen hun best. Maar het moet er wel uit.’
Wij moeten nu niet met onze vingers naar elkaar gaan wijzen. Rotterdam-coach Brian Vervoort
Vervoort weet wat er kan gebeuren binnen een team dat het al moeilijk heeft, zodra je wedstrijden verliest die je moet winnen. Speelsters kunnen naar elkaar gaan wijzen. Maar dat laat hij niet gebeuren, zegt hij. Zondag staat er tegen HGC, dat Oranje-Rood heeft afgelost als nummer elf op de ranglijst, opnieuw een belangrijke wedstrijd op het programma. Dan moeten zijn speelsters er weer staan als een team.
‘Wij moeten nu niet met onze vingers naar elkaar gaan wijzen. Niet gaan praten over wie er een kans heeft gemist. Over wie er slap is gestart of wie niet bij haar man is gebleven. Nee, wij moeten nu bij elkaar blijven. Dat is wat we nu moeten doen. Zondag gaat het ons echt niet gebeuren dat wij wéér de betere ploeg zijn, maar toch verliezen. Nevernooit.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.