Aanvallende middenvelder Lilli de Nooijer (21) is meer dan alleen de dochter van recordinternational Teun de Nooijer (453 interlands, 217 doelpunten). Met Jong Oranje speelt zij momenteel het WK-21 in Chili. ‘Als klein meisje was ik vooral bezig met acties maken.’
Waar gaat het interview over, wil Lilli de Nooijer weten. Het antwoord stemt haar tevreden. Eens niet over haar vader, maar over haarzelf. ‘Al heb ik er totaal geen moeite mee dat het vaak over hem gaat’, glimlacht ze. ‘Ik ben er juist trots op dat hij mijn vader is. Maar ik vind het ook weleens leuk om te praten over wat voor speelster ik zelf ben.’
Lilli de Nooijer is verliefd op aanvallen. Als het aan haar ligt, hockeyt ze het liefst zo snel mogelijk naar voren. Met haar snelheid en haar loopacties probeert ze voor aanvallende impulsen te zorgen. Een overtal te creëren. Maar ze heeft moeten leren dat dat niet altijd kan, vertelt ze in de ontbijtzaal van het hotel in Santiago waar Jong Oranje verblijft.
‘Als klein meisje was ik vooral bezig met acties maken. Ik wilde graag de bal hebben. Tegenstanders passeren. Dat kon nog in de jeugd. Maar in de Hoofdklasse leerde ik dat je niet altijd risico’s moet nemen. Af en toe moet je ook temporiseren. Je moet je verdedigende taken op orde hebben.’
Lilli de Nooijer in het shirt van Jong Oranje tegen Australië. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek
In haar acties neemt ze graag risico’s
De Nooijer hockeyt op gevoel. Dat is ook haar kracht. Nog steeds neemt ze in haar acties graag risico’s. Maar ze weet nu beter het juiste moment te kiezen, zegt ze. Ze is de laatste jaren volwassener gaan hockeyen.
‘Met Jong Oranje willen wij hoog baltempo spelen. Dan is het niet de bedoeling dat je de hele tijd gaat dribbelen. Ik heb op zoek moeten gaan naar de juiste balans. Wanneer is het nodig om volgens afspraak hoog baltempo te blijven spelen? En wanneer is er wél ruimte voor mijn creativiteit? Dat voel ik nu steeds beter aan. Veel beter dan vroeger. Zolang we maar naar voren blijven hockeyen.’
Lilli de Nooijer zit op het strafbankje na een groene kaart in de wedstrijd tegen Zuid-Afrika. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek
Een geslaagde dribbel van De Nooijer leidde tegen Australië een goal in
Het is afgelopen woensdag de 39ste minuut van de wedstrijd tegen Australië (2-2). Op de linkerflank, ter hoogte van de 23-meterlijn, krijgt De Nooijer de bal. Ze wordt bewaakt door de rechtsachter van Australië. De Nooijer kan ervoor kiezen om veilig terug te spelen naar de verdediging. Maar Jong Oranje staat met 1-0 achter. Liever volgt ze haar gevoel. Ze zet het op een lopen. Eerst doet ze alsof ze buitenom gaat, maar op het laatste moment verrast ze haar tegenstander door toch naar binnen te dribbelen. Ze pakt een paar meter. Ze speelt daarna ook nog een tweede speelster uit. Rond de cirkel levert ze de bal af. Mette Winter bedient vervolgens Guusje Moes: 1-1.
‘Er zijn momenten genoeg waarop je dit niet moet doen. Maar gelukkig zijn er ook momenten waarop je dit wel kan doen. Dit was zo’n moment’, vertelt ze. ‘Voor mijn gevoel moest er iets gebeuren. We stonden achter. Ik stond diep op hun helft. En er lag ruimte. Instinctief voelde ik aan dat het nu kon: dribbelen. Af en toe moet je de tegenstander ook blijven verrassen.’
Lilli de Nooijer juicht na een doelpunt voor HGC in de Tulp Hoofdklasse. Foto: Pippa de Nooijer
Ze sprong in het diepe door Bloemendaal te verruilen voor HGC
De Nooijer hockeyde haar hele leven voor Bloemendaal. Als kind kwam ze er bijna elke dag. Haar huis stond nota bene naast de club. Toch brak ze afgelopen zomer met Bloemendaal. Op 20-jarige leeftijd sloeg ze haar vleugels uit en maakte ze de overstap naar HGC.
‘Het afgelopen seizoen was voor mij zwaar. Binnen het team was er een hoop gedoe. Onze coach [Dave Smolenaars, tevens haar bondscoach bij Jong Oranje] ging weg. Jeroen Visser kwam na een paar seizoenen weer terug. Sonja Zimmermann, met wie ik een klik had, vertrok naar Amsterdam. Ik voelde dat ik toe was aan een nieuw avontuur. Dat het moment was aangebroken om uit mijn comfort zone te stappen.’
De Nooijer doorliep alle nationale jeugdselecties, maar was misschien geen toptalent. Bij HGC viel ze in haar eerste half jaar wel gelijk op. ‘Dat hoor ik wel vaker. De nieuwe omgeving heeft me goed gedaan. Ik leer veel van Eva [Drummond-De Goede] en Margot [van Geffen]. Ik kan het ook heel goed vinden met onze coach [Suzan Veen-van der Wielen]. Zij geeft mij het vertrouwen om mijn actie aan te gaan. Ik ben blij met mijn keuze. Ik zit hier op mijn plek.’
Welke ambities heeft ze nog? ‘Ik heb ambitie genoeg. Maar ik probeer mezelf niet te veel druk op te leggen. Ik bekijk het stap voor stap. Eerst dit WK. Vroeger zag ik mijn vader altijd de grootste toernooien spelen. Het is altijd mijn droom geweest om dat ook te mogen doen. Daar geniet ik nu met volle teugen van.’
Is het op de valreep toch nog even over haar vader gegaan.
1 Reactie
rene.vogels@xs4all.nl
Ze heeft ook nog een moeder die niet geheel toevallig ook aardig kon hockeyen en in 1996 aan de OS heeft meegedaan. Misschien heeft die ook invloed gehad? Maar leuk dat aanleg en plezier in het spel goed zijn overgedragen door haar ouders.