Geblesseerde Pieters: ‘Ik ga mij niet haasten voor de play-offs’

Het hadden de mooiste weken van zijn clubseizoen moeten worden. De Euro Hockey League. Strijden om de landstitel. In volle vaart richting een spannende zomer, waarin de Olympische Spelen plaatsvinden. Maar Terrance Pieters moet pas op de plaats maken. De spits van Kampong staat nog minstens een maand aan de kant met een fikse knieblessure. ‘Ik vreesde voor mijn kruisband.’

Het is maandagmiddag als we Pieters spreken. Het is zo’n twee uur voor de EHL-finale die Kampong zou verliezen van Pinoké (1-0). Die eindstrijd was een hoogtepunt geweest in zijn carrière. Sinds zijn overstap van Almere naar Kampong, in 2019, speelde hij nog nooit met de Utrechters een finale. Dat deden zijn teamgenoten maandag wel. Pieters keek toe vanaf de tribune met een joekel van een brace om zijn knie.

Hij kijkt er eens naar op diezelfde tribune. ‘De situatie is goed klote natuurlijk. Maar naar omstandigheden gaat het wel goed. Ik heb geen pijn. Maar dit ding is wel lastig. Ik moet ‘m ook om tijdens het slapen. Verder moet ik vooral zorgen dat ik mijn been omhoog houd.’ Met een lach: ‘Ik ben blij dat de EHL in het Wagener is. Hier zijn tenminste stoeltjes waar ik mijn been op kan leggen.’

Hij is inmiddels rustig en realistisch. Maar dat was de afgelopen weken wel anders. De misère begon voor Pieters in de halve finale van de Gold Cup, die de spits anderhalve week geleden met Kampong speelde tegen Tilburg. Hij was die dag nota bene aanvoerder, voor de allereerste keer. In gedachten gaat hij terug naar die koude donderdagavond.

Pieters neemt zijn zilveren plek in ontvangst op de EHL. Foto: Willem Vernes

‘Ik kon er zelf eigenlijk vrij weinig aan doen’, vertelt Pieters. ‘Ik was mijn mannetje voorbij. Wilde een pass geven, maar ik werd in mijn rug gelopen. Mijn tegenstander viel op mij, waardoor ik mijn knie overstrekte. De manier waarop ik geblesseerd raakte, frustreerde mij in de eerste dagen heel erg. Ik was hartstikke fit. Maar aan zo’n botsing kan je weinig doen.’

Het waren daarna niet alleen frustrerende, maar ook spannende dagen voor Pieters. ‘Op het veld had ik geen idee waar ik aan toe was. We hadden blijkbaar gescoord uit die aanval waarin ik geblesseerd raakte. Maar ik had dat hele doelpunt gemist. Voor mij was dat wel een teken dat ik even echt volledig weg was bij de wedstrijd. In die val hoorde ik een knakje in mijn knie en ik zakte er later nog eens doorheen. Dat voelde al niet goed.’

‘Vier dagen later had ik een mri-scan. Daaruit zou blijken hoe groot de schade zou zijn. Ik vond het doodeng, was megabang. We vreesden nog dat mijn kruisband misschien ook beschadigd zou zijn. Dat zou natuurlijk einde verhaal betekenen voor dit seizoen, begin volgend seizoen en de Olympische Spelen. Dan lig je er een maand of negen uit.’

Terrance Pieters vorige maand in duel met Harry Martin tijdens Kampong-Rotterdam. Foto: Willem Vernes

De diagnose was uiteindelijk dus een ingescheurde binnenband. ‘Het herstel daarvan kost zes tot twaalf weken. Nog steeds verre van ideaal. Maar ik was ook opgelucht, dat dit ‘het maar’ was. Het had veel heftiger kunnen zijn. Nu heb ik nog een reële kans om in de zomer fit te zijn.’

De play-offs, dat wordt waarschijnlijk een ander verhaal. Die beginnen op 18 mei. ‘Ik heb natuurlijk meteen de kalender erbij gepakt. Het is nu nog maar zes weken tot de play-offs. Dan ben ik die brace inmiddels kwijt. Maar ik vraag me af hoe fit je daarna bent. Je zit niet gelijk op je oude niveau. Ik ga mij niet haasten of overstressen om de play-offs te halen.’

Hij kijkt liever al over de competitie heen. ‘Uiteindelijk gaat het om de zomer. Mijn grootste doel van dit jaar is om naar de Spelen te gaan. Dat begrijpt de club ook en dat is fijn. Het lijkt nu realistisch om toe te werken naar de Pro League-wedstrijden in Nederland, eind juni. Maar ook daar zit geen harde deadline op. Heeft ook geen zin. Ik wil als een gek gaan revalideren. Maar wel met verstand. Ik moet zorgen dat ik snel, maar ook goed terugkom. Want anders heb ik er helemaal niets aan.’