Floor (18) overwon anorexia door haar team: ‘Ben ze eeuwig dankbaar’

Ze besloot tijdens de lockdown haar conditie op peil houden. Het hardlopen ging Floor Verhoeven (18) goed af. Tot ze er compleet in doorsloeg. Haar leven stond in het teken van afvallen. Niets anders deed er meer toe. De keepster van Mierlo had anorexia. ‘Ik verloor meer dan 25 kilo. Ik zat diep gevangen in mijn ziekte.’

‘Ik wil graag mijn verhaal doen. Dat had mij toentertijd namelijk heel erg kunnen helpen. Het hockey heeft me op de been gehouden. Ik wilde zo graag weer op het veld staan. Soms denk ik wel eens dat als het hockey er niet was geweest, het veel slechter had af kunnen lopen. Hockey was mijn allergrootste motivatie om beter te worden.’

Het zijn de dappere en indrukwekkende woorden van Floor Verhoeven. De Brabantse sluitpost werd een kleine drie jaar geleden ziek. Ze sloeg door in het afvallen en moest uiteindelijk noodgedwongen stoppen met sport en school. Ze wil haar verhaal doen om ervoor te zorgen dat de ziekte herkenbaarder wordt. Ze wil benadrukken dat vroege signalen besproken moeten worden. Zeker in een hockeyteam, waar je simpelweg een beetje aan elkaar moet denken, op elkaar moet letten.

Mierlo Dames 1 werd afgelopen winter zaalkampioen.

‘Afvallen gaf me een kick’

‘Ik besloot te gaan hardlopen, toen we door het coronavirus niet meer konden hockeyen’, begint Verhoeven haar verhaal, dat een jaar of drie geleden begon. ‘Ik wilde fit blijven, mijn conditie op peil houden. Maar het ging me steeds beter af. Ik kreeg veel complimenten. Ik lette op mijn eten en zag dat ik afviel. Dat gaf me een kick. Maar ik sloeg compleet door. Ik was iedere dag bezig met hardlopen en fitter leven. Het was ongezond. Mijn leven stond compleet in het teken van afvallen.’

Ik lette op mijn eten en zag dat ik afviel. Dat gaf me een kick. Maar ik sloeg compleet door. Het was ongezond. Mijn leven stond compleet in het teken van afvallen. Floor Verhoeven

Floor zat toen in MO18-1 van Mierlo. Ze was inmiddels 25 kilo afgevallen. Ze bleef maar complimenten ontvangen. Tot het op een gegeven moment duidelijk werd, dat het niet goed met haar ging. Sterker nog: het ging heel slecht. 

‘Toen bleek dat ik anorexia had, zat ik echt al diep gevangen in de ziekte. Ik was al maanden bezig. Ik vind het jammer dat het pas laat ontdekt is. Er had een mij hoop leed bespaard kunnen blijven. Ik zakte uiteindelijk een keer op school in elkaar. Toen was ik een jaar of zestien. Vanaf dat moment was duidelijk dat het zo niet langer kon.’

Mierlo Dames 1.

‘Eerst zelf beter willen worden’

Verhoeven belandde in de medische molen. Haar moeder besloot te stoppen met werk, om haar overal naartoe te brengen en voor haar te zorgen. Het was een kritische periode. Ze moest noodgedwongen stoppen met school en met hockey. Ze was ziek, zwak en haar lichaam was op. Zelfs een bezoek aan haar hockeyclub was te zwaar. ‘Ik voelde me zo alleen. Zonder vriendinnen, zonder teamgenoten. Ik kreeg wel hulp aangeboden, maar ik moest eerst zelf beter willen worden.’

En alsof ze het wisten of aanvoelden, speelden haar teamgenoten daar een belangrijke rol in. Want toen de Brabantse in een heel diep dal zat, besloot haar team een videoboodschap te sturen. Met lieve en vooral motiverende woorden. De filmpjes kwamen vaker en vaker en werkten als de beste motivator. Want na ieder clipje of berichtje, kreeg Verhoeven een boost. 

Ik moest kiezen of ik beter wilde worden, of dood zou gaan. Het was een lange, zware weg, maar ik wilde weer op het hockeyveld staan. Ik ben mijn teamgenoten echt eeuwig dankbaar. Floor Verhoeven

‘Ik besloot daarom voor mijn herstel te kiezen. Ik dacht daarvoor wel eens dat ik nooit meer beter zou worden. Misschien dat ik dat niet eens meer wilde. Ik kon niet meer doen wat ik leuk vond, dus had ook niks meer om voor te leven. Door mijn team kwam het besef dat dat wel zo was. Ik moest kiezen of ik beter wilde worden, of dood zou gaan. Want zo erg was het. Het was een lange, zware weg, maar ik wilde weer op het hockeyveld staan. Ik ben mijn teamgenoten echt eeuwig dankbaar.’

Inmiddels heeft Verhoeven het gepresteerd. Het is haar gelukt. Ze staat weer binnen de lijnen. Ze staat dit seizoen onder de lat van Dames 1. Het lukte haar al eerder om terug te keren (tijdens haar laatste jaar als junior), maar kreeg toen een terugslag. Het ging weer mis. ‘Het ging toen weer slechter en slechter. Maar ik had in de Onder-18 weer even geroken aan het hockey. Dat hielp me. Ik zei tegen mezelf: als je wil hockeyen, moet je calorieën binnen krijgen. Als ik wilde presteren, moest ik eten. Dat hielp.’

Floor Verhoeven begon al vroeg met keepen.

Genieten van iedere training en wedstrijd 

Ze geniet van iedere wedstrijd. In de winter werd ze zelf kampioen. Dat voelde extra goed, omdat ze het vorige kampioenschap van haar team – toen in MO18-1 – gemist had. ‘Voor zulke momenten heb ik het gedaan. Ik merk ook echt dat het beter gaat. Ik houd het veel beter vol en ben een stuk sneller. Soms denk ik wel eens: hoe is het me überhaupt gelukt om in die tijd te kunnen keepen?’

‘Ik kan me mijn allereerste wedstrijd na die periode nog goed herinneren’, blikt ze terug op het eerste moment dat ze weer onder de lat verscheen. Ik vond het spannend. Ik was bang dat ik het niet meer kon. Het verleerd had. Iedereen stond langs de kant. Het was emotioneel. Ik stond er weer. Iedereen was in tranen.’

Verhoeven besluit: ‘Ik zal altijd mindere dagen blijven houden. Maar mijn familie, mijn vrienden en mijn teamgenoten zijn mijn vangnet. Als ik een duwtje in de rug nodig heb, zijn ze er voor me. Zij herkennen de signalen. Als ik minder spraakzaam ben, of minder eet tijdens de teamlunch. Ze letten op me. En ik let op hen. Daar zijn we een team voor. Een heel hecht team. Ik gun iedereen teamgenoten zoals de mijne.’

Mierlo Dames 1.