De week van Roberts: trainen met Oranje en beslissend zijn in kraker

Wat een week was het voor de 21-jarige Mikki Roberts. De speelster van Tilburg besliste de degradatiekraker met Oranje-Rood (4-3 winst) zondag met twee goals – de gelijkmaker en de winnende treffer – en stond dinsdag voor het eerst op het veld met het grote Oranje. Welk moment haar favoriet was? Ze kiest na veel twijfel toch voor de beslissende goals voor haar club. ‘Ik heb deze overwinning echt nodig om lekker te kunnen spelen.’

In drie minuten draaide de kelderkraker tussen Tilburg en Oranje-Rood helemaal om. En dat was grotendeels te danken aan Mikki Roberts. De gelegenheidsverdediger – Roberts zakte van het middenveld een linie naar achteren – was in het derde kwart twee keer trefzeker uit haar strafcorner. Ze flatste de gelijkmaker binnen (3-3) en sleepte haar ploeg drie minuten later naar de uiteindelijke overwinning. En dat terwijl haar ploeg in de eerste helft eigenlijk weinig te zeggen had.

‘We hebben deze week de koppen bij elkaar gestoken’, vertelt de vrolijke Roberts aan de rand van het veld. ‘Het was de afgelopen weken echt niet goed genoeg. We staan bekend als een vechtersploeg. Een ploeg waar je lastig doorheen hockeyt. En waartegen je moeilijk scoort. Maar na de winter krijgen we veel te veel goals om onze oren’, analyseert Roberts. Dat kan liggen aan Ingeborg Dijkstra, de tweede keeper staat de rest van het seizoen onder de lat, vanwege de vervelende knieblessure van Ayeisha McFerran. ‘Dijkie staat als een huis. Maar het is in de organisatie wel even wennen. Daarom speel ik nu ook in de as achterin. Ik moet de boel daar even oppakken.’

Mikki Roberts als eerste uitloper bij Tilburg. Foto: Willem Vernes

Regelen en structuur aanbrengen dus. Niet te vaak in de aanvallende cirkel komen. Alleen als ze aan mag leggen voor haar specialiteit. Even terug naar haar goals. De topscorer van haar ploeg (met na vandaag acht treffers) moet het natuurlijk van haar sleep hebben. Zoals ze al vaker deed op belangrijke momenten. Bijvoorbeeld tijdens de WK-finale van U21 in Chili. Maar dit keer, uit de vijfde corner van de wedstrijd, koos ze voor een flats. Een snoeiharde schuifslag.

‘Ik flats nooit’

‘Soms wordt de bal op de training net niet lekker aangegeven. Dan flats ik ‘m altijd. Dat gebeurde de afgelopen week vaak. En al mijn flatsen waren raak. Toen zeiden ze tegen me: waarom flatsen we ‘m dan niet gewoon? Ik probeerde het maar. Ik flats nooit. Als ik het al niet verwacht, doet de tegenstander dat al helemaal niet. Ik gooide ‘m met alles wat ik in me heb in de richting van de hoek. Nou, die bal ging wel harder dan mijn sleep.’ Zo zorgde ze voor de gelijkmaker en later sleepte ze het vierde Tilburgse doelpunt binnen. 

Lang leek het erop dat het helemaal geen feestmiddag ging worden voor Tilburg. De thuisploeg begon zwak aan het duel met Oranje-Rood. Voor rust kreeg de ploeg van Ageeth Boomgaardt drie strafcorners tegen, die stuk voor stuk binnen vlogen. De Tilburgse cornerverdediging rammelde aan alle kanten. Een variant richting en afgemaakt door de aangever (Elli Grave), een tip uit een push (afgemaakt door Brechje Schepers) en een rebound (door Sophie van Grimbergen). Ze vlogen stuk voor stuk binnen. ‘We gaven het veel te makkelijk weg. Het waren zelfs corners die we tegen kregen buiten de cirkel. Dat mag gewoon niet’, vertelt de eerlijke Roberts. ‘We waren op alle varianten voorbereid, maar ze vielen overal precies tussen. Ik wil ze graag nog terugzien. Onze kracht was voor de winter juist onze cornerverdediging.’

Mikki Roberts met de gelijkmaker. Foto: Willem Vernes

Uiteindelijk kwam het goed voor Tilburg. Dat zorgde niet voor een sprong op de ranglijst – de ploeg staat nog altijd elfde – maar is nu nog maar één punt verwijderd van de veilige negende positie. ‘Vandaag was alleen stap één. Dit moest echt. Niemand denkt bij ons: oh lekker, drie punten. We zijn er nog niet. Als we er zo als team staan, en iets minder tegengoals tegen krijgen, dan heb ik er echt vertrouwen in.’

Haar stage bij Oranje 

De feestweek eindigde dus in een prachtig slot. Want dinsdag sloot de jongeling voor het eerst aan bij Oranje. Ze kreeg een uitnodiging van bondscoach Paul van Ass. Hij wilde de Brabantse graag bij de groep hebben als stagespeler. ‘Ik hoorde het in het weekend voor Pasen. Ik was bij mijn ouders thuis aan het studeren voor mijn tentamens’, begint ze haar verhaal. ‘Ik werd gebeld door een onbekend nummer. Op zondagavond. Ik vroeg me af wie dat nou kon zijn. Toen ik opnam, hoorde ik meteen dat het Paul was. Hij vond dat ik goed gespeeld had op het WK en dat ik opviel in de competitie. Fucking vet hè’, klinkt ze enthousiast. ‘Ik moest de hele week mijn mond houden. Het stond namelijk nog niet op hockey.nl.’

‘Ik ga niet mee naar de Spelen’, voegt ze er meteen aan toe. ‘Dat is ook logisch. Maar mag ervaring opdoen. Een kijkje in de keuken. Zonder enige druk. Zo vet. Het niveau is zo hoog. De eerste training was mega mega zwaar. Ik moet honderd procent geven, want die meiden zijn zo goed. Anders red ik het echt niet.’ 

Wat was nou fijner? Die Oranje-uitnodiging, of de hoognodige drie punten? Een moeilijke en oneerlijke vraag. Maar Roberts kan er wel om lachen. ‘Oranje is echt een extra. En zag ik totaal niet aankomen. De drie punten hadden we echt nodig. En dat zorgt ervoor dat ik juist bij het Nederlands team weer lekker kan spelen. Dus vooruit, deze wedstrijd heeft toch een hele kleine voorkeur.’

De vreugde bij Ageeth Boomgaardt. Foto: Willem Vernes