De tranen van Blaak: ‘Dit was geen publiekswissel, hè?’

Met rode ogen liep Pirmin Blaak maandagmiddag van het veld bij Oranje-Rood. Door de dubbele nederlaag (1-0, 4-2) tegen Kampong zitten niet alleen zijn play-offs erop, maar komt er ook een einde aan zijn Hoofdklasse-loopbaan. De keeper staat vanaf komend seizoen onder de lat bij Braxgata uit België.

Het was een aanblik die niemand van de duizenden toeschouwers hem gunde. De laatste dertien minuten van de tweede halve finale zat Blaak op de bank. De beste keeper van de wereld was gewisseld voor een extra veldspeler. Ingeruild als laatste offer om nog te winnen. De wedstrijd te kantelen. Het lukte niet, waarna Blaak met tranen van het veld ging.

Daar blijkt al snel dat hij zijn gevoel voor humor absoluut niet heeft verloren. ‘Dit was geen publiekswissel, hè?’, reageert Blaak op het moment dat hij eruit werd gehaald. ‘Ik was er eigenlijk niet mee bezig dat vandaag de laatste kon zijn. Het ging heel even door mijn hoofd toen ik hoorde dat Rotterdam van Bloemendaal had gewonnen. Dat er sowieso geen wedstrijd om plek drie zou komen. Maar verder heb ik het losgelaten. Tot dat laatste kwartier. Toen had ik genoeg tijd om na te denken.’

Hij wist dat het zo zou kunnen lopen. Kende het scenario. ‘Daar hadden we het vooraf over gehad. Ook omdat Kampong het in de EHL heel lastig kreeg tegen Rot-Weiss Köln, toen zij hun keeper wisselden voor een veldspeler. Maar we verloren in die minuten veel te veel de bal. Daardoor werd Kampong alleen maar sterker. Op een gegeven moment stonden wij op de middenlijn te verdedigen, terwijl de tijd wegtikte. Dan zakt de moed je wel een beetje in de schoenen.’

Foto: Willem Vernes

‘Wilde minstens twee titels pakken met Oranje-Rood’

‘Sowieso hebben wij het kaas een beetje van ons brood laten eten’, stelt Blaak. ‘Zij maakten hun kansen beter af. Wij hadden de wedstrijd kunnen killen. Joep [de Mol] miste in de eerste helft een grote kans. Na rust kregen we ook nog een goede mogelijkheid vlak voor hun doel. Als je die niet maakt en verder niet veel creëert, wordt het lastig.’ Hij komt tot een snelle conclusie: ‘Over twee wedstrijden heb je het dan niet verdiend.’

Die gedachte spookte daar op de bank door zijn hoofd. Maar er kwamen ook flarden van het verleden aan hem voorbij. ‘Ik heb acht jaar lang vier keer per week van Rotterdam naar Eindhoven gereden. Om precies te zijn 222,4 kilometer per dag. We hebben hier hard gevochten om iets moois te bouwen. Met jongens van de club een fundament neergelegd.’

Had hij er meer van verwacht van die Eindhovense periode? ‘Misschien wel ja’, klinkt het eerlijk. ‘Oranje Zwart was drie keer kampioen geworden in de periode voor ik kwam. Ze waren de benchmark. Dus kwam ik ook hierheen met de gedachte om minstens twee keer de titel te pakken. Balen dat het niet is gelukt.’ Met een lach: ‘dat is een dure investering van ze geweest.’ 

Foto: Willem Vernes

De toekomst over grens

Natuurlijk vraagt ook Blaak zich hardop af waarom hij minder heeft geoogst dan gedacht bij OR. ‘Door gebrek aan continuïteit, denk ik. We hebben veel coaches en wisselingen gehad. Naast de vaste groep waren er ook veel jongens die kwamen en gingen. Zoals ook Sam Lane bijvoorbeeld. Die kwam helaas niet meer terug na de winterstop door zijn blessure. Daar hadden we vandaag echt wat aan gehad. Hij zorgde ervoor dat andere aanvallers zoals Jamie van Aart en Jelle Galema meer ruimte kregen.’

Hij kijkt eens naar zijn gifgroene shirt. ‘Die ga ik niet inleveren. Hij krijgt een mooi plekje. Want heb ik echt geen spijt van dat ik hier ben heengegaan. Van clubjongen bij Rotterdam wilde ik een internationale topper worden in deze periode. Ik laat het aan anderen of dat gelukt is.’

Blaak zijn toekomst ligt over de grens, liet hij al weten. ‘Bij Braxgata, dat kan ik nu wel zeggen. Zij hebben een mooi plan om met Arthur Van Doren, Loïck Luypaert en nog een paar andere Belgische internationals prijzen te winnen. Daar wil ik graag deel van uitmaken. Dus ik hoop dat ik over twee jaar Oranje-Rood tegenkom in de EHL. Zou ik oprecht mooi vinden.’