Missie geslaagd voor Oudenaller: ‘Hockey moet niet op werk lijken’

Twee jaar geleden begon Tim Oudenaller aan een missie bij Kampong. Met een nieuw gezicht weer toonaangevend worden in de Tulp Hoofdklasse, dat was het doel. Nu de landstitel is veroverd, kunnen we wel stellen dat zijn opdracht geslaagd is. ‘Ik heb in elke microfoon geroepen dat we weer een sexy uitstraling moesten hebben.’

Gevlucht voor een oprukkende storm belandde Oudenaller zondagmiddag in de spelerstunnel. Hij was een half uur daarvoor landskampioen geworden. De medaille hing nog om z’n nek. Naast hem hing een enorme foto op een doek. Het kampioensteam van 2017. Met Quirijn Caspers, Constantijn Jonker en Robbert Kemperman. Clubhelden uit het verleden.

‘Zij schreven geschiedenis’, zegt Oudenaller, terwijl hij kijkt naar de spelers die Kampong destijds de eerste landstitel in 32 jaar bezorgden. ‘En ook wij krijgen een plekje in de clubhistorie. Dat is te gek. Dat is bijzonder. Dat betekent heel veel voor iedereen binnen de selectie. En iedereen heeft daarin zijn eigen verhaal.’

Foto: Willem Vernes

Hockey als uitlaatklep, in een tijd van rouw

Oudenaller slikt. ‘Ik heb zelf een zware tijd achter de rug’, zegt hij met een zachte stem. ‘Vorig jaar is mijn moeder overleden, na een lang ziektebed. Tijdens en na zo’n periode ben je zelf ook zoekende. Ben je soms in rouw, soms is hockey juist een perfecte uitlaatklep.’ 

‘Ik heb in die tijd heel veel steun gehad aan de groep. Als coach probeer je natuurlijk altijd voor je team klaar te staan. Maar in dit geval waren ze er ook echt voor mij. Op het moment dat de titel binnen is en alles in je lijf loskomt, komt ook zoiets naar boven. Dat maakt het succes dat je met elkaar behaalt nóg specialer.’

Het verhaal van Oudenaller is bekend. Twee jaar geleden kwam hij vanuit Schaerweijde terug op de club waar hij al lang in de jeugd coachte. Daar had-ie Lars Balk, Jip Janssen en nog heel veel meer spelers met een korenblauw hart al onder zijn hoede. ‘En hem ook’, zegt Oudenaller terwijl hij naar Bram van Battum wijst. ‘Ik coachte zijn broer Thomas in de C’tjes. Toen kwam Brammetje vaak kijken. Die kwam toen nog niet eens tot mijn knie. Ik vind dit ook zo mooi voor zulke echte clubjongens, die hier al jaren meer dan de helft van de week hier rondlopen.’ 

Foto: Willem Vernes

De wedstrijddag als mooiste dag van de week

Die prijs was bij de aanstelling van Oudenaller heel ver weg. Kampong had het slechtste hockeyjaar van het afgelopen decennium achter de rug. Miste voor het eerst in tien seizoenen de play-offs. De chemie tussen de spelersgroep en Oudenallers voorganger Roelant Oltmans was totaal verdwenen, de grootste sterren waren op bepalende momenten geblesseerd. Bovendien was de selectie veel te dun en het gat tussen de internationals en de piepjonge talenten veel te groot. 

Dat laatste gat werd direct opgevuld met spelers zoals Rik Sprengers, Pim Wasser en Jelle Phijffer die al wel ervaring op topniveau meebrachten, maar geen internationale status hadden. ‘Maar het gevoel moest ook anders worden. Het plezier moest terugkomen. Dat klinkt heel plat, al is het wel de basis. Iedereen is ooit gaan hockeyen omdat het leuk was. Het was iets te zakelijk geworden. Was bijna op ‘gewoon werk’ gaan lijken. Dat moest eruit. En dat ging ook eruit. Ik wilde dat iedereen weer uitkeek naar een training. Dat de wedstrijddag de mooiste dag van de week zou zijn.’

Foto: Willem Vernes

‘Maar dat betekent niet dat het vrijblijvend was. Het gaan ook om hard werken. Sleuren. Investeren. Ik heb toen in de eerste maanden in elke microfoon geroepen dat we weer een sexy uitstraling moesten hebben. Dat we een trots uitstraalden. Een team zijn waarvan een ander denkt: die gasten hebben er zin in, daar wil ik bijhoren.’ 

Leren van verloren krakers

In het eerste seizoen begon Kampong als een TGV aan de competitie. Plaatste zich met twee vingers in de neus voor de play-offs, als kampioen van de reguliere competitie. ‘Maar daarna waren we op. Bloedde het dood, eigenlijk in de eerste wedstrijd van de play-offs al, tegen Pinoké. Daar hebben we van geleerd. Net als van de nederlaag in de EHL-finale, dit seizoen. Die ervaringen heb je nodig om later wel een keer te winnen.’ Lachend: ‘Gelukkig leerden we vrij snel.’

Zijn blik gaat naar de muur, tegenover de kampioensplaat van 2017. ‘Daar is wel een mooi plekkie. Misschien toch maar even vragen of wij er straks bij mogen hangen.’