Familie Van Ass heeft dubbel goud: ‘Haal je niet bij Albert Heijn’

Na de olympische titel van de Oranje Heren donderdagavond, met prominent in hun midden zijn zoon Seve, wist Paul van Ass wat hem en zijn Oranje Dames 24 uur later te doen stonden. Zij konden de historische olympische dubbel voor het Nederlandse hockey vervolmaken en voor ook de familie Van Ass eindelijk niet één maar liefst twee gouden medailles bezorgen. Dat lukte na shoot-outs. Maar wat ging het moeizaam.

‘Het is toch geen Albert Heijn hier. Je haalt de olympische titels niet zo uit het schap’, reageert de bondscoach van de Oranje Dames. De opluchting staat op zijn gezicht geschreven. Ruim voordat het toernooi begon, vertelde hij al dat alleen goud goed genoeg zou zijn. Alles minder zou worden gezien als falen. In de finale leek zijn missie 55 minuten lang te mislukken. Zijn ploeg was beter, viel aan, maar kreeg de bal er niet in. Die verfoeide 0-1 achterstand tot de slotfase op de borden.

Terwijl de klok langzaam wegtikte, probeerde Van Ass langs de kant rust uit te stralen. Stoïcijns riep hij voor de camera’s in de rust dat die treffer echt wel ging vallen. Maar zo laconiek als hij over kwam, zo moeizaam ging het tussen de witte lijnen. ‘Ik twijfelde niet en dacht: ik moet rustig blijven. Anders gaan we stressen, is de kalmte weg en daarmee de opbouw. Ik vond dat we goed speelden.’

Paul van Ass met Oranje-held Anne Veenendaal. Foto: Willem Vernes

Wat volgt is een uitgebreide analyse van de coach. Over de in zijn ogen onnodige achterstand (‘ik heb geen idee hoe we die treffer tegen kregen. We zullen wel iets fout hebben gedaan’), over de in zijn ogen arbitrale dwalingen, de corner waar het lang wachten op was, het harde spel van de Chinezen (‘Die hakken op alles’) en hun verdedigende tactiek (‘Ik vind het verschrikkelijk. Ze hoeven mij nooit te vragen om coach van China te worden’). De coach zit een uur na het laatste fluitsignaal overduidelijk nog in de focusmode van de wedstrijd. De wedstrijdmomenten spoken door zijn hoofd. ‘Vraag me over een paar uur weer, dan ben ik los.’

De pruik van mevrouw Van Ass

Dat is hij tot die tijd nog niet geweest. Als keepster Anne Veenendaal de beslissende shoot-out pakt, is Van Ass duidelijk blij. Maar zijn juichen is ingetogen, de voor hem zo kenmerkende uitbundigheid ontbreekt. Terwijl de speelsters in de kleedkamer zich omkleden voor de cérémonie protocolaire staat Van Ass buiten. Daar is zoon Seve vanaf de tribune naar beneden gekomen om zijn vader te feliciteren. De omhelzing is mooi. Daarna knuffelt hij ook zijn andere zoon David, dochter Berbel en ten slotte zijn vrouw Danique, getooid met een pruik. Paul van Ass: ‘Die draagt ze uit bijgeloof. Dat kloteding. Gelukkig heeft ze die thuis niet op.’

Foto: Willem Vernes

Seve van Ass heeft zijn gouden medaille meegenomen. Die hangt hij om de nek van zijn vader. Kan hij vast een beetje wennen hoe dat voelt. Ze gaan samen op de foto. Ze lachen, maar senior blijft ingetogen. De adrenaline van de wedstrijd is nog niet uit zijn lichaam. Hij heeft al zijn ervaring moeten aanspreken.

Donderdagavond bij de mannenfinale in het Yves-du-Manoir zat Paul in het stadion bij de wedstrijd van zoon Seve. Voor het eerst dit toernooi. Omdat hij wist dat dit de laatste kans op goud voor hem zou zijn. Junior stopt. ‘Ik vind het fantastisch voor hem. Ik weet hoe hard hij ervoor heeft gewerkt. Maar dat op de tribune zitten, vond ik verschrikkelijk. Ik had af en toe de neiging om over het hek te springen. Dat slaat natuurlijk nergens op. Als coach heb je nog enige invloed, op de tribune helemaal niet.’

Toekomst

Van Ass neemt een slok van zijn champagne. Uit een plastic beker. Die heeft hij gekregen om te proosten samen met premier Dick Schoof. Op de middenstip in een leeglopend stadion dronken ze samen een glas. Het laatste restje gooide hij achterover nadat hij zijn relaas bij de pers had gedaan.

Een afscheidsborrel voor de coach die een contract heeft tot en met deze Spelen? ‘Dat weet ik nog niet. Op mijn verzoek zijn de gesprekken daarover uitgesteld tot na deze Spelen. Daar ga ik rustig over nadenken. Ik loop niet direct weg. Dat heb ik ze wel beloofd.’