Hoe de hoofdklassedroom van Gijs van Alken plots uiteen spatte

Dat sport soms bikkelhard is, ondervond Gijs van Alken afgelopen maand. Drie jaar was hij een vaste waarde bij Nijmegen heren 1. Werkte hij toe naar het ultieme team- en clubdoel: promotie naar de Hoofdklasse. Een missie die slaagde. Maar van euforie is bij Van Alken geen sprake meer. Nog geen maand geleden hoorde hij dat er voor hem geen plek in de selectie is. En dus restte voor de verdediger alleen nog plan B: een transfer naar promotieklasser Ede.

In mei was er nog geen vuiltje aan de lucht voor Van Alken (21), die sinds de C-jeugd bij Nijmegen speelde en in alle Nederlandse jeugdselecties zat. ‘De ontlading na de promotie was geweldig. Vanaf het moment dat ik in heren 1 zat, was het de ambitie om te promoveren. Drie jaar hadden we naar die dag toegeleefd. Dat het lukte, was fantastisch. En dat met een team waarin mijn beste vrienden zitten.’

Zoals dat gaat bij de meeste promovendi keek Nijmegen met het oog op het nieuwe seizoen in de Hoofdklasse verder dan de eigen selectie. Niet alleen in Nederland, maar ook in Spanje, Engeland en Australië werd gespeurd naar versterkingen. Na een gesprek met de nieuwe coach Rob Haantjes wist Van Alken dat hij niet zeker was van een plek in het  team.  ‘De coach zei dat het lastig zou worden voor mij om erbij te komen. Hij gaf mee waar ik aan kon werken om mijn kans te vergroten. En hij vertelde dat het ging tussen Philip Jannes en mij.’

In mei was er alleen maar blijdschap bij Gijs van Alken (tweede van links op de tweede rij van onder). Foto: Jan Willem de Venster

Wat volgde, waren maanden van onzekerheid. In de periode van begin juni tot half augustus deed Van Alken er alles aan om zo goed mogelijk te presteren. Feestjes sloeg hij over. Trainen, gezonde voeding, voldoende slaap en herstel hadden zijn prioriteit.

‘Ik had megaveel zin om in de Hoofdklasse te spelen, dus had ik er alles voor over om te doen en laten wat nodig was om de beste versie van mijzelf te zijn. Tegelijkertijd was het een rare situatie. Philip en ik zijn op en buiten het veld goede vrienden. Ik gunde het hem, maar natuurlijk wilde ik het zelf ook heel graag halen. Zo graag dat het hockeyen bij mij niet lekker liep. In mijn hoofd dacht ik steeds: ik moet nu goed zijn. Ik moet het laten zien. Die druk werkte averechts op mijn spel.’

De klap

18 augustus 2024: vier weken voor de start van de Hoofdklasse. Na een oefenwedstrijd tegen Den Bosch riep Haantjes Van Alken bij zich. ‘Hij zei meteen: ik heb slecht nieuws voor je. Het was een kort gesprek. Daarna barstte ik in tranen uit. Bij mijn teamgenoten. Bij mijn ouders. De teleurstelling was zo groot. Ineens werd ik uit een hecht team gerukt. Voor Philip was ik blij, maar vorig jaar had hij veel minder gespeeld dan ik. Dat maakte de klap nog groter.’

Nu het eerste van Nijmegen van de baan was, moest Van Alken snel schakelen. Een plan B had hij stiekem al in zijn achterhoofd zitten. ‘In juli was ik met vakantie met mijn teamgenoten Florian Gosselink en Kars Schreuders. Met z’n drieën hadden we het er uitgebreid over gehad wat ik ging doen als ik zou afvallen. Ede, was de uitkomst. Dat is de promotieklasseclub die het dichtst bij Nijmegen ligt. Een week voordat we in augustus bij Nijmegen begonnen, trainde ik een keer in het geheim met Ede mee. Ik wist dat ik welkom was, al hoopte ik natuurlijk nog dat het anders zou lopen.’

Gijs van Alken voor zijn nieuwe club Ede. Foto: John Douglas

‘Ik heb het nog steeds over we en ons‘

Dat liep het dus niet. Dus stond Van Alken twee dagen na het slechte nieuws bij Ede op het veld. ‘Ik kreeg die dagen allemaal lieve appjes van oud-teamgenoten, managers, spelers van andere clubs en familieleden. Bij Ede ben ik ook heel fijn ontvangen door de coach en spelers. Toch stond ik die eerste weken op de training met de gedachten: dit wil ik niet. Wat doe ik hier? Ineens zat ik bij een andere club, had ik andere trainingstijden, moest ik reizen en mijn vrienden succes wensen. Nu de eerste wedstrijd met Ede gespeeld is, voel ik mij al meer thuis. Met mijn nieuwe team ga ik er nu alles aan doen om goede wedstrijden te spelen en zo hoog mogelijk te eindigen.’

Ondanks die mindset laat Nijmegen Van Alken nog niet los. ‘Ik heb het nog steeds over we en ons als ik het over Nijmegen heb. Het blijft mijn club. Mijn teamgenoten van daar spreek ik nog steeds heel vaak. En ik kom ook nog iedere week op Nijmegen, omdat ik Meisjes Onder 14-1 train en coach. Diep in mijn hart hoop ik dat ik ooit weer mag aansluiten. Dat ik ook mag spelen tegen alle grote namen en oud-teamgenoten uit de Nederlandse jeugd.’

Tot die tijd rest voor de verdediger niets anders dan zijn Nijmegen van een afstandje te volgen. ‘Als ik kan, ben ik erbij om ze aan te moedigen. En zo niet, dan kijk ik de livestream terug in de auto na mijn eigen wedstrijd. Ik hoop dat ze het supergoed doen.’