Scheidsrechtersmonoloog De Kraker: ‘Je staat er nooit alleen voor’

In de ‘Week van de Scheidsrechter’ vertelt Lorijn de Kraker (25) over haar liefde voor het fluiten. Zij is negen jaar scheidsrechter en debuteerde vorige week in de Euro Hockey League. ‘Veel mensen denken dat fluiten eenzaam is. Maar ook als scheidsrechter ben je onderdeel van een team.’

‘Fluiten is voor mij méér dan een wedstrijd begeleiden. Ik fluit niet alleen om het spel te faciliteren en de teams daarmee een dienst te bewijzen. Ik fluit ook voor mezelf. Omdat ik het leuk vind. Omdat ik mezelf uitdaag om buiten mijn comfortzone te treden en de lat steeds hoger te leggen. Dat is het belangrijkste wat ik met deze monoloog wil vertellen. Dat fluiten ook leuk is. Want dat sneeuwt nogal eens onder.’

‘Toen ik zestien was floot ik mijn eerste wedstrijd. Mijn club stimuleerde ieder jeugdlid hierin. Ik hockeyde bij Naarden en kreeg een wedstrijd aangewezen, van Meisjes D5. Ik vond het super spannend. Überhaupt een beslissing nemen, dat vond ik al eng. Maar gedurende de wedstrijd werd dat gevoel steeds minder. Ik kreeg er zelfvertrouwen van. Ik blies steeds vaker en ook steeds harder op mijn fluit. Toen al vond ik het leuk om te merken dat ik stappen zette. Al ging er natuurlijk nog genoeg fout.’

Lorijn de Kraker is scheidsrechter in de Tulp Hoofdklasse. Foto: Willem Vernes

‘We gaan met elkaar om als vrienden’

‘In mijn eerste jaar floot ik vooral wedstrijdjes in de jeugd. Maar op een gegeven moment kreeg ik een appje. Of ik Dames 2 wilde fluiten? Dat vond ik toen zó ontzettend cool. Ik was apetrots dat ik kennelijk goed genoeg was om Dames 2 te fluiten. Een ander moment dat ik nooit zal vergeten, was toen ik mijn eerste wedstrijd op veld één floot. Met al die supporters langs de lijn. Op mijn twintigste stopte ik met hockeyen om me op het fluiten te kunnen richten. Toen wist ik: dit is wat ik wil’.

‘Veel mensen denken dat fluiten eenzaam is. Dat je een clubhuis inloopt waar allerlei teams in zitten, maar dat je zelf geen team hebt. Dat is niet waar. Als scheidsrechter ben je ook onderdeel van een team. Dat merkte ik al toen ik mijn eerste wedstrijd floot. Toen ik aankwam op Naarden voor mijn eerste wedstrijd werd ik gelijk op mijn gemak gesteld en kreeg ik direct wat tips. Na afloop van de wedstrijd stond er opnieuw iemand voor me klaar. Ik voelde me meteen thuis.’

‘Scheidsrechters vormen onderling een hechte groep met elkaar. Dat zie je op elk niveau, of je nu op je eigen club fluit of in de Hoofdklasse. We gaan met elkaar om als vrienden. Dat vind ik mooi. We hebben allemaal waardering voor elkaar. Op de kleinste momenten voel je elkaars support. Dat merk je al als je naar elkaars wedstrijden kijkt en daarover een praatje kan maken. Als scheidsrechters doen we ook vaak workshops met elkaar. En we feliciteren elkaar als iemand is aangesteld voor een leuke wedstrijd of een toernooi.’

Lorijn de Kraker samen met collega-scheids Steven Bakker. ‘Als scheidsrechter sta je er nooit alleen voor.’ Foto: Koen Suyk

‘Je hebt anderen nodig om beter te worden’

‘Fluiten kan mentaal zwaar zijn. De kans bestaat dat je blijft hangen in beslissingen die je hebt genomen. Al neem je honderd juiste beslissingen, er kan er altijd één in je hoofd blijven dwalen die níet goed was. Ook dan is het fijn dat er andere scheidsrechters om je heen zijn met wie je een klik voelt. Dat je met iemand kan praten om je gevoel mee te delen. Als scheidsrechter sta je er nooit alleen voor.’

‘Op mijn achttiende begon ik met fluiten voor de bond. Ik hield bij wat ik goed deed en wat er juist beter kon. Dat waren tips die scheidsrechterscoaches of andere scheidsrechters mij gaven. Probeer je lichaam meer open te draaien. Let op je looplijnen. Vraag via je je oortje om hulp als je er zelf niet uitkomt. Dat elkaar beter willen maken, dat vind ik misschien wel de mooiste eigenschap van de scheidsrechterscoaches en scheidsrechters om mij heen. Dat positief kritisch naar elkaar zijn. Je hebt anderen nodig om beter te worden. Dat lukt je niet in je eentje.’

Vorige week debuteerde Lorijn de Kraker op de Euro Hockey League. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Voldoening uithalen

‘De kunst van het fluiten is het faciliteren van het spel. Het in goede banen leiden van een wedstrijd waardoor de spelers er een mooi duel van kunnen maken. De laatste wedstrijd die ik heb gefloten was tussen TJ Plzeň Litice uit Tsjechië en SV Arminen uit Oostenrijk, in de Euro Hockey League. Er stond voor beide teams veel op het spel. Daardoor begon de wedstrijd meteen heel fysiek. Té fysiek. Mijn collega en ik gaven op tijd de grens aan. Gelukkig reageerden de spelers daar op de juiste manier op. Daardoor kon het spel vaker doorgaan en ging het niveau van het hockey omhoog. Ik denk dat het daardoor ook voor het publiek een gavere wedstrijd werd. Daar geniet ik van, dat ik daar een kleine bijdrage in heb gehad. Al waren het natuurlijk de spelers zelf die het goede hockey lieten zien.’

‘Het aangeven van je grens kun je op verschillende manieren doen. Je hoeft echt niet altijd met kaarten te zwaaien. Als scheidsrechter heb je veel opties. Als iemand een kleine overtreding maakt, kun je zachter fluiten. Als je een grens wil aangeven, fluit je vaak hard. Je kunt op een rustig moment ook naar een speler toelopen en zeggen dat je bepaald gedrag niet tolereert. Je hoeft helemaal niet boos te worden. Als je maar duidelijk bent.’

‘Tijdens mijn meest recente wedstrijd was er ook een ander typerend moment. Drie minuten voor tijd botsten twee spelers tegen elkaar op. De verdediger was daar verontwaardigd over en reageerde nogal overdreven. In mijn ogen had de aanvaller het niet met opzet gedaan, maar was het juist een ongeluk. Dan overweeg je je opties. Ik koos ervoor de verdediger erop te wijzen dat er nog maar drie minuten te spelen waren. Ik zei: deze wedstrijd is tot nu toe netjes verlopen, laten we dat zo houden. Daar was hij gevoelig voor. Hij stopte direct met protesteren. Situatie opgelost. Ik was blij dat mijn aanpak werkte. En haalde daar voldoening uit.’