Net als zoveel andere Nederlandse hockeyers verkaste Roos Pasveer (17) afgelopen zomer naar Amerika. Haar eerste weken gingen geruisloos voorbij, maar een paar weken geleden kreeg ze de schrik van haar leven. Tijdens de wedstrijd van haar universiteitsteam uit Philadelphia vlogen de kogels in het rond. Een moment dat op social media de hele wereld over ging.
We spreken Roos Pasveer terwijl ze op haar universiteit in Philadelphia zit. En dat is al bijzonder, omdat de blonde aanvaller uit Leeuwarden – die vorig jaar bij de Friese club nog in de Onder-18 speelde – een maand geleden nog zeker wist dat ze direct naar huis toe wilde. Want nog nooit maakte ze zo’n grote shock mee.
Het was eind september toen het universiteitsteam van La Salle de vierde competitiewedstrijd speelde, uit tegen Saint Louis. Pasveer – de enige Nederlandse in de selectie – had haar ploeg in het derde kwart op een 1-0 voorsprong gezet, toen acht minuten voor tijd de paniek uitbrak. Haar ploeg mocht aanleggen voor een strafcorner toen er in de verte schoten te horen waren.
Wegduiken voor de kogels
‘Ik dacht eerst dat het vuurwerk was’, vertelt Roos Pasveer vanaf de andere kant van de wereld. ‘Iedereen reageerde vrij luchtig. Maar vlak daarna waren er continu knallen. En toen ik achter me keek, zag ik iets naast onze keeper ontploffen. Zelfs toen dacht ik nog dat het vuurwerk was, dat op het veld was gegooid’, zegt ze. Maar toen ze doorhad dat alle tegenstanders op de grond lagen, wist ze dat het foute boel was. ‘In Saint Louis is er veel geweld. En soms ook met wapens. Studenten krijgen daar op school ook les hoe je het beste met zulke situaties om moet gaan’, vertelt ze. ‘Ze doken direct naar de grond. Toen iemand schreeuwde dat we richting de kleedkamer moesten, zette iedereen het op een lopen.’
Roos Pasveer en haar teamgenoten.
Alle Amerikaanse sportwedstrijden worden live uitgezonden en zijn dus ook vanuit Nederland te streamen. De ouders van de tiener zaten die dag dan ook aan de buis gekluisterd. Ook zij zagen de paniek op het veld, waarna plots het scherm op zwart ging. Ze hadden geen idee wat er aan de hand was. Of wat er met hun dochter gebeurd was. Secondes duurden minuten en minuten uren. Pas na een uur werden ze gerust gesteld.
‘We renden als gekken richting de lockerroom’, gaat de aanvaller verder met haar verhaal. ‘Ik had echt het gevoel dat de schoten rond je oren vlogen. Ik voelde de trillingen en hoorde de kogels tegen de tribune knallen. Ik had geen idee of er op ons werd geschoten. Of wij het doelwit waren.’
Ik had echt het gevoel dat de schoten rond je oren vlogen. Ik voelde de trillingen en hoorde de kogels tegen de tribune knallen. Ik had geen idee of er op ons werd geschoten. Of wij het doelwit waren. Roos Pasveer
‘Ben nog nooit zo bang geweest’
Pasveer kwam als eerste aan bij de kleedkamer, een hok in de hoek van het veld. Maar de deur zat op slot. ‘Ik heb gebonkt op de deur of mijn leven ervan af hing’, vertelt ze. Vlak voor de ruimte verschuilden beide teams, scheidsrechters en publiek zich in een kleine ruimte. ‘Het was supervol daar. Iedereen was doodsbang. We hebben massaal tegen de deur van de kleedkamer geklopt en geduwd. Dat was echt het engste moment. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Pas na een minuut of vijf ging ‘ie open.’
Het schietincident bleek later niet gericht te zijn op Pasveer en haar teamgenoten. Ook niemand die aanwezig was bij de wedstrijd raakte gewond. Twee bendes hadden ruzie in het nabijgelegen winkelcentrum. De groepen renden over de straat naast het hockeyveld en gebruikten hun geweren. ‘Het waren eigenlijk gewoon slechte schutters’, kan Pasveer inmiddels weer met een lach zeggen.
Het voorval samen een plekje geven
Toen ze eindelijk haar ouders aan de lijn had, wist de tiener het zeker. Ze wilde het allereerste vliegtuig terug naar huis. Maar toen ze wat langer nadacht, twijfelde ze. Ze had het de afgelopen tijd wel enorm naar haar zin. Ze genoot van het leven in Amerika. Traint elke dag en voelt zich een topsporter in de Verenigde Staten. Ze besloot met een Amerikaanse therapeut te praten, net als haar teamgenoten. Geregeld door haar universiteit. ‘Maar dat werkte niet voor mij. Ik vind het moeilijk om mijn echte gevoelens in het Engels over te brengen’, vertelt ze. Ze besloot een therapeut in Nederland te bellen. Dat hielp. ‘Ik wilde niet naar huis gaan en dan spijt krijgen. Ik ben blij dat ik er nog ben. Iedereen is uiteindelijk gebleven.’
Haar universiteit bevindt zich in Philadelphia, niet de veiligste stad. ‘Je hoort hier in de avond soms wel schoten. Maar op de campus voel ik me veilig. Ik vond uitwedstrijden de afgelopen tijd nog wel spannend. Je hebt toch een klein trauma. Maar dat gaat nu weer beter.’
Ze is veel samen met haar teamgenoten. Praat veel over wat er is gebeurd. Langzaam kan de freshman (eerstejaars) het voorval een plekje geven. Ziet ze het incident als pure pech. ‘Dit kan gebeuren in Amerika. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik voel me fijn. Het seizoen is hier over twee wedstrijden alweer klaar. Ik kan niet wachten om daarna wat meer van het land te ontdekken.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.