Piepjong Groningen blijft azen op top 3 na bloedstollende topper

Vorig seizoen eindigden ze nog (diep) in de middenmoot. Maar dit jaar is dat anders. Leonidas en Groningen draaien een uitstekend seizoen en startten deze zondagmiddag als nummer één en drie van de competitie, met maar één punt verschil. Een ware topper dus, die met twee goals in de laatste twee minuten alleen al voor het publiek smullen was.

Het is de 68^ste minuut van de wedstrijd. Leonidas mag – met een 2-2 stand – voor de zoveelste keer aanleggen voor een strafcorner. Tot dan toe wist alleen Minke Boeijenga raak te prikken. Dit is onze kans, deze pakken we Leo!, roept assistent-coach Vincent de Geus vanaf de zijlijn toe. De aangeef is goed. De stop ook. En dan, eindelijk, valt-ie binnen: aanvoerder Lisette Korink flatst de bal onberispelijk achter de Groningse verdediging de goal in. Ontlading op het veld. Een vreugdedansje bij speelsters die van de bank zijn opgesprongen. De wedstrijd lijkt gespeeld.

Maar dan. In een ultieme laatste poging om iets terug te doen, zet Groningen-aanvoerder Isa Bosgraaf het op een lopen. Haar rush over rechts richting de Rotterdamse cirkel wordt hardhandig onderbroken door een verdediger van een Leonidas. Strafcorner. Het publiek joelt waarna de muziek nog een tandje harder gezet wordt. Snel steken de speelsters van Groningen de koppen bij elkaar.

Ook Groningen had eerder in de wedstrijd handenvol corners verspeeld. Toch is de beslissing snel gemaakt. Het wordt een variant. Routinier Evaline Janssens loopt in en legt haar stick met haar backhand klaar om te tippen. Binnen no-time ligt de bal in het Rotterdamse doel. 3-3. ‘Ik voelde eerder bij corners al wat ruimte daar’, zegt Janssens, net terug uit de nabespreking in de kleedkamer. ‘Toen we de corner kregen, wilde ik maar één ding: alles geven. Ik ga liggen, ik ga duiken, ik ga alles doen wat er nodig is om te scoren. Als dat lukt, geeft dat zó’n lekker gevoel. We hebben wel even keihard gegild met z’n allen.’

Evalina Janssens (liggend op de achtergrond) geeft alles en ziet de bal achter Leonidas-keepster Myrthe den Braber verdwijnen. Foto: Jannes Veenstra/Orange Pictures

Nog bij het teruglopen naar de eigen helft fluiten de scheidsrechters af. ‘Doordat we in de laatste minuut toch nog gelijkmaakten, voelt het wel alsof we een punt hebben gewonnen’, lacht Janssens. ‘Maar net in de kleedkamer waren we ook kritisch op ons spel. We waren niet op ons best vandaag. Begonnen al te stil aan de warming-up. Dan is het niet gek dat je in het eerste kwart twee tegengoals krijgt. Zonde, want we kunnen beter en hadden vandaag ook kunnen winnen.’

Aan de gezonde spanning lag het volgens de verdediger niet. ‘Ik was extra zenuwachtig vanmorgen. Poeh, mijn ontbijtje ging er toch wat lastiger dan normaal, zeiden we tegen elkaar. Aan het begin van dit seizoen was het heel erg aftasten en waren we blij met elk punt. Maar nu het zo lekker loopt, smaakt het naar meer. Geen idee waarom we dan toch zo mat beginnen.’

Niet te onderschatten

Dat Groningen geen genoegen neemt met een gelijkspel tegen de koploper (nu runner-up) en zich zelfkritisch toont, is ergens opvallend. Voorafgaand aan het seizoen temperde coach Julian Steen de verwachtingen. Alleen al het vertrek van de ervaren speelsters (aanvoerder) Marle Brenkman, Canisha van Duyn en strafcornerspecialiste Liz Klompmaker was een aderlating. Aanvulling kwam er wel, vooral vanuit eersteklassers uit de regio, maar niet met de staat van dienst van de afgezwaaide speelsters. Of Groningen er iets van ging bakken dit seizoen, moest de tijd maar uitwijzen.

Inmiddels blijkt dat de (nog ongeslagen) noorderlingen dus niet te onderschatten te zijn, ook al is de ploeg iets minder geroutineerd en na de wisselingen nog meer verjongd. Janssens is met haar 25 jaar de oudste van het team en behoort daarmee samen met spitsen Noor Hakker en Floks van der Beek en midden-midden Claire Fischer (alle drie 24) tot de ‘oudjes’ van het team. De pas 20-jarige Bosgraaf draagt de aanvoerdersband. ‘Iedereen dacht dat ik het wel zou worden dit jaar, maar dat wilde ik niet. Jarenlang ben ik tweede aanvoerder geweest. Ik betwijfelde of iemand die rol zou overpakken van mij als ik aanvoerder werd. Laten we een jonkie kiezen, stelde ik aan Julian voor. Dat is supergoed voor haar ontwikkeling. En waar nodig help ik haar, bijvoorbeeld met het opvangen van nieuwe speelsters.’

Evalina Janssens, die hier probeert de bal van Isabeau de Loozeaf te stoppen, is bezig aan haar achtste seizoen bij Groningen. Foto: Jannes Veenstra/Orange Pictures

De constructie pakt op het veld goed uit. En ook al stuit het de behouden coach Steen tegen de borst, inmiddels begint Groningen stiekem toch te fantaseren over een mooie eindklassering. ‘In de vorige jaren verwachtten we meteen al veel van onszelf. Dit seizoen zijn we daar door de wisselingen relaxter in. Maar nu we bovenin meedraaien, zie ik ons wel de top drie aanvallen. We kunnen van iedereen winnen. Daar ben ik van overtuigd. Groningen in de play-offs, dat zou toch gaaf zijn?’, droomt Janssens – die van de huidige selectie naast Hakker al Hoofdklasse met Groningen speelde. ‘Het is helemaal geen onrealistische gedachte. Maar die prestatiedruk houd ik het liefst buiten de deur. In die zin kent Julian ons goed. Zonder verwachtingen laten wij ons beste spel zien.’