Een echte ereronde voor Nijmegen: ‘Dit voelde als de play-offs’

Ze moesten er maar liefst 48 jaar, zes maanden en vijftien dagen op wachten. Maar daar was-ie dan, in de elfde speelronde van dit seizoen. De historische hoofdklassezege van Nijmegen, tegen concurrent Hurley: 4-1. Op een dag met vuvuzela’s, een bijzondere aanmoediging en een heerlijke ereronde nam de Gelderse promovendus afscheid van de laatste plaats. 

Laten we maar even met die ereronde beginnen. Want wat was het een mooi tafereel, zondagmiddag rond half zes op het koude, donkere, maar vooral sfeervolle terrein van Nijmegen. Met stralende koppen liepen ze hun mooiste uitlooprondje uit hun hoofdklassebestaan. Het publiek – bijna duizend man – klapte de handen stuk, wapperde blij met de uitgedeelde lichtblauwe vlaggetjes en blies nog even extra hard op de eveneens gratis verspreide vuvuzela’s, die de hele wedstrijd te horen waren.

Normaal gesproken is zo’n bedankje aan het publiek alleen voor de spelers. Bij Bloemendaal zal je coach Michel van den Heuvel niet snel zien meerennen met zijn groep. Jesse Mahieu of Tim Oudenaller mengen zich na een competitiewedstrijd bij Pinoké en Kampong ook niet in het afsluitende rondje. Bij Nijmegen zit dat anders. Want wie jogde op de eerste rij mee met zijn groep, naast doelpuntenmaker Tijn Stuve? Inderdaad. Hun coach Rob Haantjes. Een aandoenlijk gezicht, dat past bij de bevlogen trainer. Weinig coaches in de Hoofdklasse juichen mooier en uitbundiger dan de Brabander, die na een treffer geregeld tien meter het veld inschiet en prachtige vreugdedansjes doet, zoals op de hoofdfoto te zien is.

‘Meelopen in de afsluiting, dat doe ik altijd hoor’, zegt Haantjes lachend en nog steeds zo trots als een pauw. ‘We doen alles samen. Winnen. Verliezen. En dus ook ererondes lopen. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld om dan ook mee te gaan om het publiek te bedanken. Heb ik weleens vaker gedaan, hoor. Dit was niet de eerste keer. Ik vind het schitterend, die momenten samen. Die verbinding met de groep en ook met de club.’

De Nijmeegse ereronde. Met rechts Rob Haantjes. Foto: Willem Vernes

De heerlijke heksenketel

Hij kijkt nog eens verguld om zich heen. Alsof de blauwe massa nog steeds staat te klappen. In gedachten speelt hij de film die zojuist is afgelopen nog een keer af. ‘De ambiance was fantastisch. Dit gaf een play-offgevoel. Dat hebben we hier al vaker meegemaakt in de afgelopen duels. Vooral in de wedstrijden die spannend waren, zoals tegen Rotterdam (2-2). Op dat soort dagen – en vandaag – is het hier een heksenketel. Ik was ook echt blij voor de club dat we een keertje een wedstrijd over de streep trokken.’

Dat lukte omdat Nijmegen het verschil maakte in het vierde kwart. Bij het begin van dat laatste kwartier was de stand nog in evenwicht (1-1). Dankzij goals van Kars Schreuders en twee van de Australische ster Jake Whetton denderde de thuisploeg naar die bijzondere overwinning. ‘Na die 3-1 was ik het gelukkigst’, vertelt Haantjes. ‘Toen wist ik dat we ‘m niet meer zouden weggeven. Daarvoor was het nog veel te spannend, al speelden we wel goed in de tweede helft. We waren zelfs in staat om in het laatste kwart nog een tempo hoger te spelen. Hurley had daar steeds meer moeite mee.’

Die prachtige vreugde-explosies ontstonden natuurlijk niet zomaar bij de ervaren coach, die al meer dan 25 jaar in het tophockey actief is. Bij de heren van Eindhoven en Voordaan en de dames van Nijmegen leidde hij ook een promovendus in de Hoofdklasse. ‘Ik heb al wel wat meegemaakt. Maar tien wedstrijden niet winnen, dat had ook ik nog nooit eerder beleefd. Dat doet zoveel met je…’

Kars Schreuders kan zijn geluk niet op na de 2-1 van Nijmegen. Foto: Willem Vernes

De gevolgen van tien keer niet winnen

Het gevoelsmens Haantjes staat even vol aan. ‘Weet je, de ervaring leert dat je bij je filosofie moet blijven. Maar dat is de theorie. Doordat je steeds niet wint, krijg je er een stuk onzekerheid bij. Is dit wel de goede weg? Moet het niet anders? Dat zijn vragen die ik mezelf stel. Of die van de groep komen. Uiteindelijk hebben we niet te veel veranderd. En dat blijkt voor vandaag ook weer het beste te zijn.’

Dat gebeurde op een dag, die al zo heerlijk begon. ‘Ik kreeg vanuit de club de vraag of ze vandaag iets speciaals voor de jongens mochten doen. Natuurlijk kon dat. Omdat het zo’n belangrijke wedstrijd was, hadden ze een terugblik gemaakt op vorig seizoen. Op de mooiste goals, het kampioenschap. Was schitterend.’

Haantjes, pas sinds de zomer bij Nijmegen, had zelf ook wat beelden achter elkaar gezet, juist van dit seizoen. Lachend en quasi verontwaardigd: ‘Neehee, dat filmpje duurde niet heel kort. Het was drieënhalve minuut. We hadden ook voor vandaag al best al wat moois met elkaar meegemaakt dit jaar. Al ben ik wel blij dat ik een keer een ander interview kon geven bij Viaplay. Op een gegeven moment was ik dat wel een beetje beu. Wat moest ik nou weer gaan zeggen? Natuurlijk kwam het altijd weer goed. Maar ik wilde zo graag wat anders vertellen. Vragen beantwoorden waarom we hebben gewonnen.’

De goedgemutste Rob Haantjes. Foto: Willem Vernes

Nacompetitiewaardig

Niet alleen dat interview was dus een stuk leuker, ook de blik die Nijmegen nu op de ranglijst kan werpen, zal voor een stuk meer tevredenheid zorgen. Ze klommen zondag naar plek elf en gaven de laatste plek over aan Hurley. Een plaats die Haantjes wel passend vindt bij het niveau van zijn team. ‘Ik denk dat we momenteel nacompetitiewaardig zijn. De energie die we vandaag hadden, moet onze standaard worden. Ik had niet verwacht dat we verder zouden zijn. In deze groep zitten veel jongens die gewoon een fulltimebaan ernaast hebben. Die kunnen niet meer tijd investeren in het hockey. Als je structureel in de Hoofdklasse wil spelen, moet je kijken hoe je dat in de toekomst kunt aanpassen.’

Dat zijn issues voor later. Eerst mag Haantjes nog even meedeinen op die roze (in dit geval blauwe) wolk van succes. ‘Ik heb genoten vandaag. Zelfs van de vuvuzela’s.’