Croon is terug bij Oranje: ‘Was een taaie en eenzame periode’

Maandenlang zat hij zich te verbijten. Keek Jorrit Croon toe hoe zijn teamgenoten na de Olympische Spelen de draad weer oppakten, terwijl hij zelf herstelde van een enkeloperatie. Inmiddels is hij fit genoeg om zijn rentree te maken. Croon is geselecteerd voor de Pro League-duels in Australië, waar hij hoogstwaarschijnlijk zijn eerste interlands als olympisch kampioen afwerkt.

Het is vrijdagmiddag. De Oranjemannen hebben middagpauze op hun laatste trainingsdag voordat ze afreizen naar Australië. Daar speelt Nederland tweemaal tegen het gastland (6 en 9 februari) en twee keer tegen Spanje (4 en 7 februari). Terwijl zijn teamgenoten in de lounge van het Wagener Stadion een broodje naar binnen werken, begint Croon te glimmen. Voor hem is het een soort feestdag. 

‘Ik mag voor de eerste keer alles meedoen met de training’, vertelt de 152-voudig international, met aandoenlijk enthousiasme. ‘Dat betekent ook weer een groot partijtje, van elf tegen elf. Alle duels spelen. Niet meer inhouden. Ein-de-lijk.’

Croon met Thijs van Dam tijdens de laatste trainingsdag van Oranje voor het vertrek naar Australië. Foto: Willem Vernes

Extra vroeg naar de eerste training

Je hoeft niet veel mensenkennis te hebben, om te constateren dat de 152-voudig international dolblij is dat hij weer het veld op kan. Croon zit met een vette grijns te vertellen over 6 januari. Zijn eerste training sinds de Olympische Spelen. ‘Ik reed samen met Teun Beins. Als oud-huisgenoten zijn we samen talloze keren naar de training van Oranje en onze club Bloemendaal gereden. Deze keer vroeg ik of hij mij extra vroeg kon ophalen. Kon ik er nog langer van genieten. Ik vond het zelfs al mooi om de avond daarvoor mijn sporttasje in te pakken. Moest wel even zoeken naar mijn spullen. Want het was natuurlijk al een tijd geleden.’

Zijn blessureverhaal is bekend. In de gewonnen kwartfinale tegen Australië viel Croon ongelukkig en landde hij op zijn enkel. Door pijnstillers en verdovingen kon hij het toernooi vervolgen, maar daarna kreeg-ie de rekening gepresenteerd: een bandje in zijn enkel was kapot. Hij werd geopereerd en wist dat z’n herstel drie maanden zou duren. ‘Ik denk dat veel mensen onderschatten hoe zwaar het is geweest’, klinkt het serieus.

‘Ik hoorde heel vaak: ik had hetzelfde gedaan. Logisch dat je het zo hebt aangepakt. Het is het waard geweest. Klopt, ik had geen spijt dat ik door ben gegaan na die blessure. Heb ik nog steeds niet. Het pakte goed uit. Maar dat is vooral makkelijk om achteraf te zeggen, met die gouden plak op zak. Op het moment dat het gebeurde, hadden we nog helemaal niets. Bestond zelfs de kans dat we zonder medaille uit Parijs zouden vertrekken. Ik heb mijn enkel naar de klote gelopen, maar ik had geen enkele garantie dat het iets zou opleveren.’

In duel met Boris Aardenburg, die de komende weken wellicht z’n debuut maakt bij Oranje. Foto: Willem Vernes

Het extreme verschil met de gouden finale

Hij denkt terug aan een moment bij de fysio. Een paar weken na zijn operatie. ‘Ik moest mijn voet omhoog trekken, bol maken. Maar er gebeurde niets. Na een paar keer proberen kwam er een heel klein beetje beweging in. Het was precies een maand na de olympische finale. De belangrijkste wedstrijd van mijn leven. En vlak daarna kan je opeens zoiets simpels niet meer. Nou, zie dan nog maar iemand op te vrolijken. Dat is bijna niemand gelukt in die periode. Ik was echt niet te genieten. Voor mij was het een taaie en eenzame periode, omdat ik echt niets liever doe dan hockeyen.’

Zijn glimlach kwam pas terug toen hij weer een stick vasthield. ‘Ik ben een paar keer stiekem gaan pielen. Kon het niet laten’, lacht Croon. ‘Tijdens mijn revalidatie, liep ik mijn rondjes bij de velden van AMVJ, in Amsterdam. Natuurlijk heb ik toen ook op een gegeven moment mijn stick en een ballentas meegenomen. Dat was al heel fijn. Bij Oranje hebben we mijn belasting steeds verder opgebouwd. In het begin speelde ik geen duels. Stapte ik op het einde uit. Maar gelukkig werd het steeds echter.’

De lach is terug bij Croon. Foto: Willem Vernes

Symbolische rentree op komst

Hij schat zelf dat hij op 95 procent van zijn fitheid zit. Zijn enkel mist nog wat mobiliteit, stelt Croon. ‘Maar daar maak ik me geen zorgen om. Ik voel na een training meer pijn in de rest van mijn lijf. Mijn hamstrings, knieën, kuiten. Die heb ik de afgelopen maanden ook niet op deze manier belast. Ik ben blij met de opbouw. Want nu kan ik in Australië alles meedoen.’

Want ja, hij komt er eindelijk aan. Croon zijn eerste wedstrijd als olympisch kampioen. ‘Misschien wel tegen Australië. Waartegen al deze rotzooi begon. Zou symbolisch zijn. Aan de andere kant: de tegenstander maakt me ook niet heel veel uit. Ik ben er weer. Daar ging het allemaal om.’