‘Oranje-Rood was een bron van troost na het verlies van Guusje’

‘We willen dit verhaal met de hockeywereld delen. Omdat we hebben gemerkt hoe mooi een club kan zijn. Hoe de mensen die daar rondlopen, opstaan op de allerdonkerste dagen. Dat er dankzij vrijwilligers, een hockeyteam en ook tegenstanders uit iets verschrikkelijks iets magisch kan ontstaan. Een vorm van verbondenheid. Een gevoel waar wij als ouders Oranje-Rood heel dankbaar voor zijn.’

Het is de tweede week van januari als we in het clubhuis van Oranje-Rood luisteren naar de indrukwekkende woorden van Baukje Beekman-Roelofs en David Roelofs. Manager en coach van Meisjes Onder 18-3 van de club uit Eindhoven. Voor altijd het team van hun dochter Guusje, die op 4 november verongelukte toen ze met haar fiets werd aangereden door een vrachtwagen. Ze mocht slechts zestien jaar worden. 

‘Guusje was een echt hockeymeisje’, vertelt haar vader David. ‘Vanaf haar zevende zat ze bij EMHC, waar ik ook speelde. Na de fusie ging ze over naar Oranje-Rood. Dat was vanzelfsprekend, hockey hoorde bij haar. Ze kwam hier heel graag. Was hier op haar plek.’

‘Ze vond hockeyen geweldig en heeft een tijdje zelf training gegeven. Maar de eerste teams of een selectietraining, dat was niets voor haar’, vult moeder Baukje aan. ‘Guusje was op 30 juni jarig. Rond die tijd werden altijd de nieuwe teams bekend. Altijd een spannend moment. Ze ging voor de gezelligheid, maar kwam altijd trainen. Hockeyde met en voor haar vriendinnen. De lol in de kleedkamer. Ontdekte net een beetje de Super Sundays. De feestjes. De jongens.’

Baukje Beekman-Roelofs en David Roelofs in het clubhuis van Oranje-Rood. Foto: Willem Vernis

Een plek om de emoties te uiten

De wereld van de familie Roelofs en die van Oranje-Rood stond stil op die vreselijk wrede eerste maandag van november. ‘Via allerlei kanten kwam het nieuws over Guusje binnen’, vertelt Pieter Janssen, voorzitter van OR. ‘We hebben meteen een crisisteam opgezet, met de secretaris en de clubmanager. Het enige dat je probeert is om het zo goed mogelijk te doen. Je stelt jezelf honderd vragen. Hoe kunnen we helpen? Wie zijn er betrokken? Wat moeten we doen richting Guusjes team? Wat zijn onze uitgangspunten? Op die laatste vraag hadden we snel een antwoord: we pasten ons volledig aan bij de familie.’

Een bovenkamer van het clubhuis werd volledig gereserveerd voor Meisjes Onder 18-3, dat die maandag zou trainen. Daarvan kwam natuurlijk niets terecht. ‘We hebben de meiden en hun ouders daar opgevangen en vooral alle ruimte gegeven. Als bestuur moet je – vind ik – daar ook niet te veel tussen hangen. De meiden hadden een plek waar ze in alle vrijheid hun emoties kwijt konden. Dat was het belangrijkste op dat moment.’

Op de plek van het ongeval – een druk kruispunt in Eindhoven – hing al snel een shirt van Oranje-Rood met alle teamnamen erop. Op de club werden de praktische vraagstukken geregeld. Een bericht op de site en social media. Telefoontjes met vertrouwenspersonen op de club. Er kwam een condoleancehoekje in het clubhuis. Contact met de KNHB en de aanstaande tegenstander, Delta Venlo Meisjes 18-3. Pieter: ’Want in principe zou het team zaterdag hockeyen.’ Baukje: ‘En dat gingen ze ook doen, hoorden we al snel. Juist om Guusje te eren. Dat ze dat uitspraken was hartverwarmend. Maar die dag zelf was dat al helemaal.’

De foto van Guusje op het grote scherm aan het veld.

Heldinnen en supervriendinnen

Met kippenvel denken ze terug aan die onwerkelijke zaterdag 9 november. De wedstrijd tegen Delta Venlo, die een bizarre lading kreeg. Ze speelden op het hoofdveld, om vier uur. David was er bij, als coach. ‘Als het team wil spelen voor Guusje, moet ik er toch ook staan? Wie ben ik dan als coach om een dag thuis te blijven?’ 

Hij laat op zijn telefoon opnames van die dag zien. Beelden uit de kleedkamer schieten voorbij. ‘Jullie zijn supervriendinnen voor Guusje’, zegt David op de video tegen zijn geëmotioneerde ploeg. ‘Wij staan hier voor Guusje. We doen het voor haar, ja?’, klinkt het daarna in het kringetje. Als de wedstrijd begint, staan alle spelers op de acht velden van Oranje-Rood stil. Er wordt pas weer gehockeyd als de minuut stilte op het hoofdveld voorbij is. Op het gigantische scherm aan het rand van dat veld, is een grote foto van Guusje geprojecteerd. Haar naam staat op de mouwen van de shirts van al haar teamgenoten gedrukt, die de beladen wedstrijd met 1-0 winnen. Daarna krijgen ze een staande ovatie van de honderden toeschouwers. ‘Jullie zijn heldinnen’, fluistert David ze toe op het fragment.

Met een zucht legt hij zijn telefoon weg. ‘Na afloop stonden we met een man of zeventig in de spelerstunnel. Ik denk dat we daar wel drie kwartier zijn geweest. Het was oorverdovend stil. Het enige dat je hoorde was sniffen en huilen. Ontzettend verdrietige minuten. Maar ook een extreem gevoel van verbondenheid. Vanuit het team, vanuit de club. Die hele dag maakte zo ontzettend veel indruk op ons. Dit is waar hockey voor kan staan. Voor elkaar door het vuur gaan. Steunen. In goede, maar ook in de allerslechtste tijden.’

Het shirt van Oranje-Rood op de plek van het ongeluk.

Het oude veteranenteam als steun bij de dug-out

Hij neemt een slok water. ‘Het is zo ontzettend indrukwekkend als je opkomt en de volle tribunes ziet.’ Met een lachje: ‘Alsof Heren 1 speelde in de Hoofdklasse. Dit was magisch.’ Iets zachter: ‘Mijn oude veteranenteam, inmiddels bijna allemaal gestopt, stond bij de dug-out waar ik coachte. Dat is waar je op hoopt als je ooit gaat hockeyen. Dat je die warmte van elkaar voelt. Oranje-Rood zit daardoor voor altijd in ons hart.’

Baukje knikt: ‘Ik heb hier al heel wat uren doorgebracht. Maar ik heb de club nog nooit zo gevoeld als die dag. Iedereen was er voor elkaar. En voor ons. Ik stond in het publiek, bij de spelerstunnel. Verder ben ik ook niet gekomen. Veel kussen en knuffels. Iedereen leefde mee. Ook de meiden van Delta Venlo. Ook voor hen was het natuurlijk bizar en heel spannend. Ga er maar aanstaan. Ze kwamen aanzetten met een dikke bos bloemen en lieve ballonnen voor het team. Heel erg mooi en dapper. Onvergetelijk. Het hele weekend kregen we vanuit het hele land foto’s en video’s. Van teams met rouwbanden, minuten stilte. Alsof de koningin iets was overkomen. Het was veel, intens, maar vooral onbeschrijfelijk fijn.’

‘De aandacht hield niet op’, vertelt David. ‘Van elke tegenstander in de weken die volgden kregen we bloemen. Cranendonck, Asten, allemaal leefden ze mee. Heel attent en betrokken. Maar natuurlijk wilden we ook hockeyen. Moeten de meiden ook weer lol maken. Dansen, lachen. Als je dat weer ziet gebeuren, denk je als vader: wat had ik Guusje hier graag bij gezien. Dat verdriet gaat nooit over.’

Coach David en zijn team.

Nog steeds coach en manager van het team

Even is het stil. Daarna komt er weer een zachte glimlach om de mond bij David. ‘Weet je dat het team de yell heeft aangepast? Nu sluiten ze af met: Voor wie winnen we? Guus! Dat horen we elke week, nu ook nog in de zaalperiode. Dat is mooi en fijn. Zo hoort ze er toch nog bij.’

David en Baukje zijn er dus nog steeds elke wedstrijd, als coach en teammanager. ‘Dat vonden we allemaal fijn. Maar we hebben meteen gezegd: als het voor de ploeg vervelend voelt, dan stoppen we ermee. Misschien helpt het hen en ons wel een beetje. Is het een soort van rouwverwerking met elkaar. We doen het echt niet met tegenzin. Het zijn fantastische meiden.’ Baukje: ‘Zaterdag komen ze allemaal bij ons lunchen. Dan wordt er gelukkig ook veel gelachen. Leeft Guusje voort in verhalen. Maken we warme herinneringen, die nooit verloren gaan.’

David: ‘Door dit drama kom je er echt achter hoe mooi zo’n teamband is. Hoe men met je meeleeft op de club. Hoe mooi de sport kan zijn. Dat beseffen we nu veel meer dan voorheen.’