Als een donderslag bij heldere hemel. Zo kwam eind november bij de mannen van HGC het nieuws binnen van het plotselinge overlijden van hun teamvader Ton Langenhuijsen. Een verlies dat bovenop een toch al bijzonder uitdagend jaar kwam. Het nieuwe HGC bungelt namelijk in de onderste regionen van de Promotieklasse. ‘Mijn leven stond op z’n kop.’
‘Hij was enorm betrokken. Kende iedereen. Hij ging met de jongens naar de fysio. Haalde hen op van Schiphol. En ook binnen de club werd hij geroemd om wat hij heeft neergezet. Op woensdagochtend dronken we nog koffie. ’s Avonds zou hij training geven op Barendrecht, wat hij af en toe deed. Dat zegde hij af. Hij voelde zich niet lekker. Niets voor hem. Hij ging in bed liggen, kreeg een hartaanval en werd zonder iemand in de buurt niet meer wakker.’
Na de met 1-5 verloren inhaalwedstrijd tegen Laren afgelopen zondag haalde zoon en HGC-captain Vincent Langenhuijsen het moment terug waarop hij totaal onverwachts zijn vader verloor. ‘Die vrijdag zouden we een sponsordiner hebben dat hij had opgezet voor onze teamtrip naar Pakistan deze winter. In huis stonden nog allemaal dingen die hij had geregeld om te veilen, zoals shirts van Sam van der Ven en Zack Wallace. Verder zou de ambassade in Pakistan alles regelen en betalen, samen met de Hockey Academy waarvoor we veel clinics hebben gegeven. Toen stond er vrijdag ineens een kist naast al die te veilen spullen.’
Spelers van nu en vorig jaar bezochten de familie Langenhuijsen thuis en waren allemaal aanwezig bij de uitvaart. ‘Ze hebben heel actief meegeleefd. Die betrokkenheid is natuurlijk fantastisch. Maar eerlijk gezegd ging het deels ook langs mij heen. Ik leefde in een soort roes. Wist nauwelijks hoe ik überhaupt op mijn benen kon blijven staan.’
Overleven
Uit hockeyend perspectief had de timing van de winterstop niet beter gekund. Alleen de laatste wedstrijd van 2024 tegen Laren, vier dagen later, ging vanzelfsprekend niet door. ‘De eerste maanden waren overleven. In januari ben ik een maand met mijn vriendin door de oostkant van Amerika getrokken. Daarna had ik voor het eerst weer het gevoel dat ik er klaar voor was om weer te hockeyen.’
HGC-captain Vincent Langenhuijsen heeft een loodzware winter achter de boeg. Foto: Rob Römer
En dat is voor HGC maar goed ook. Langenhuijsen is by far de meest ervaren speler van de groep. Zeventig minuten lang stuurt hij iedere wedstrijd zijn team als voorstopper aan en verricht hij de ene ingreep na de andere. Maar ook buiten de lijnen is de verdediger het spilpunt van het team. Het was Langenhuijsen immers die na het zo goed als verdwijnen van budget en de degradatie uit de Hoofdklasse vorig seizoen HGC als enige trouw bleef. Samen met zijn vader stelde hij alles in het werk om überhaupt een team op de been te brengen.
Celebrities in Pakistan
De loodzware missie om zich te handhaven in de Promotieklasse is halverwege het seizoen nog allerminst geslaagd. De mannen staan nu elfde met een gat van vijf punten tot nummer negen Almere. Toch zijn er ook lichtpuntjes voor de Wassenaarse ploeg. Zo maakten de equipe midden februari een bijzondere teamtrip naar Pakistan. Een reis die al maandenlang op de planning stond en te danken was aan de connecties van Ton Langenhuijsen.
‘Sinds 2011 ging hij twee keer per jaar naar Pakistan voor zijn werk in de hockeyretail. Hij wilde mij daar een keer mee naartoe nemen. Helaas is dat er niet van gekomen, maar alsnog was de trip heel speciaal. Vanaf minuut één werden we als celebrities behandeld. Er zijn sowieso weinig toeristen daar, laat staan witte toeristen, laat staan witte toeristen die hockeyen. We werden met bloemenkransen onthaald. Iedereen wilde met ons op de foto en handjes geven. Ons vervoer ging in een kogelvrije bus. Niet omdat het er zo gevaarlijk is, maar om alles zo goed mogelijk voor ons te regelen.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Tussen bezoekjes aan de ambassade, een hockeystickfabriek (‘met de naam van mijn vader op de deur’) en markten door – met de nodige zelfspot via Instagram vastgelegd – bereidde de ploeg zich ook hockeyend voor op de tweede seizoenshelft met een klein toernooi. ‘We speelden in een gigantisch stadion, onder meer tegen een team met spelers uit Jong Pakistan en het nationale elftal. Het spelen voor flink gevulde tribunes was ook weer zo’n bijzondere belevenis. Het ging bovendien goed: we wonnen het toernooi en namen een gigantische beker mee naar huis.’
‘Ik kan het mijn vader niet aandoen om te stoppen’
Na alle plichtplegingen, hockeypotjes en handen schudden, kwam Langenhuijsen moe, maar voldaan thuis. ‘Na een week was ik emotioneel uitgeput van alle dingen die ik daar gezien, gehoord en meegemaakt heb. Iedereen begon over mijn vader. Kende hem. Roemde hem om wat hij in Pakistan opgezet heeft. Dat was mooi en intens.’
De mannen zijn nu ruim een week terug. Deze zondag stond dus de in november afgeblazen wedstrijd tegen Laren op het programma. ‘Omdat het nu al een paar maanden geleden is, was het niet een meer beladen wedstrijd dan anders. Ik hoopte vooral dat we de positieve lijn en de winning mood van Pakistan konden doortrekken. Maar helaas. Zij hebben meer kwaliteit, een hogere handelingssnelheid en sterkere aannames. We probeerden een beetje chaos te creëren, maar dat haalde niet genoeg uit.’
Langenhuijsen zoekt zijn moeder op na de verloren wedstrijd tegen Laren. Foto: Rob Römer
Langenhuijsen keek er niet droevig bij. ‘Ik ben allang blij dat ik alles een beetje op de rit heb. Ik ben weer begonnen met werk. Sta weer scherp op het veld. En de sfeer in de groep is ontzettend goed. Een half jaar geleden hoorde je niemand tijdens een training. Nu zijn de jongens niet te stoppen met elkaar. We weten dat we hockeyend minder zijn, maar werken keihard. Dan kan je als aanvoerder alleen maar tevreden zijn met de aanknopingspunten die dat biedt.’
Ondanks alle emoties heeft Langenhuijsen de afgelopen maanden geen seconde gedacht aan de brui eraan geven. ‘De jongens en de club verdienen het dat ik hier sta. Dat is in de zomer het idee geweest. Als ik stop, dondert alles misschien om. Ik kan het mijn vader ook niet aandoen. Sowieso kijkt hij van boven mee. Ik mis de positiviteit die hij mij gaf, maar ik weet zeker dat hij had gewild dat ik dit proces bij HGC doorzette. Met of zonder hem: de missie blijft om in de Promotieklasse te blijven.’
HGC – Laren 1-5 (1-4)
5. Teun van Uunen (sc) 0-1
6. Jordi Schramel 0-2
14. Maurits Schut 1-2
25. Jordi Schramel 1-3
30. Teun van Uunen (sc) 1-4
68. Teun van Uunen (sc) 1-5
3 Reacties
pjph
Mooi Vinnie!
famheems
Mannen die nooit weglopen van een uitdaging. Zo vader zo zoon. RIP Ton. Wat een mooie vent wat dat.
erik-beenen
Met weemoed en dankbaarheid denken we op Barendrecht terug aan de avonturen die we met Ton hebben beleefd. Respect en bewondering voor Vincent, Elsemieke en Marieke. De focus op het hockeyspel, de zuiverheid van zijn argumentatie (die niet iedereen even goed uitkwam) en daarover heel vocaal zijn blijft inspirerend. Dat was het, dat is het en dat blijft het.