Het vonnis was al geveld: degradatie naar de Derde Klasse was voor Rijswijk Dames 1 een voldongen feit. Totdat zich ineens een onverwachte plottwist aandiende: dankzij een protest bij de bond moest de verloren wedstrijd tegen Dopie worden overgespeeld en kreeg de ploeg een herkansing. Misschien, heel misschien, zou het deze keer anders aflopen. Maar Rijswijk slikte het zuur van de degradatie juist nóg een keer.
Hoe voelt dat nou, twee keer degraderen in drie weken tijd? Speelster Jessey Rosenthal (26) van Rijswijk vat het scherp samen: ‘De meeste meiden hebben zich flink volgegoten met alcohol. Soms moet verdriet gewoon even verdronken worden.’
Terug naar zondag 1 juni, de dag waarop het doek voor het eerst viel. In Delft, op bezoek bij middenmoter Dopie, stond Rijswijk als nummer elf van de competitie met nog twee wedstrijden te gaan met de rug tegen de muur: alleen winst kon degradatie nog voorkomen. Maar een wonder bleef uit. Door een 4-2 nederlaag degradeerde Rijswijk naar de Derde Klasse, een klap die hard aankwam. Desondanks ontging één opvallend detail de speelsters niet: de keepster van Dopie, dat was toch een heel ander persoon dan degene die ze in de heenwedstrijd hadden gezien?
‘Ik let daar meestal wel op. In de heenwedstrijd stond er een heel andere keeper in het doel. Met een heel ander keeperspak’, constateerde Rosenthal. ‘De speelsters van Dopie vertelden dat ze een invalster was. Dus ben ik eens gaan spitten of zij eigenlijk wel officieel in dat team zat. Nou, dat bleek niet zo te zijn. Toen heb ik dat maar gemeld bij onze wedstrijdsecretaris, die het netjes naar de KNHB heeft gestuurd. Want ja, het voelde gewoon niet helemaal eerlijk.’
Groot was de vreugde toen Rijswijk met 5-1 van Catwijck won, waardoor het een herkansing kreeg tegen Dopie.
We waren zó blij, het voelde alsof we een tweede kans cadeau kregen Rijswijk-speelster Jessey Rosenthal
Uiteindelijk bleek haar intuïtie juist: er klopte inderdaad iets niet. De KNHB stelde vast dat de keepster die onder de lat had gestaan niet speelgerechtigd was. Het oordeel: Dopie kreeg drie punten in mindering, maar belangijker nog voor Rijswijk: de wedstrijd moest worden overgespeeld. Opeens stond de deur naar lijfsbehoud toch weer op een kier. ‘Ik was met een paar meiden uit mijn team op jeugdkamp. En toen kwam dit nieuws ineens binnen. We waren zó blij. Het voelde alsof we een tweede kans cadeau kregen.’
Het vuurtje in het team begon ineens weer te branden. Ze leefden nog. Plotseling voelde alles weer mogelijk, zelfs het onmogelijke. ‘We wisten dat het moeilijk zou worden, maar diep van binnen geloofden we in een stunt’, vertelt Rosenthal. De opdracht was helder: zes punten halen uit de laatste twee duels. En toen brak het moment aan waar ze zo op hadden gehoopt. Het teken dat het seizoen misschien toch nog anders kon aflopen. Catwijck, nota bene de nummer vier van de competitie, werd met grote cijfers (5-1) verslagen. De klus was nog niet geklaard, maar dit voelde als de eerste stap naar iets bijzonders.
Alles hing nu af van één wedstrijd: het inhaalduel tegen Dopie, afgelopen zondag. Winst op de ploeg uit Delft zou genoeg zijn om zich alsnog te handhaven. Het team voelde de spanning in elke vezel, vertelt Rosenthal. ‘Maar we speelden goed. In de eerste paar minuten hadden we gelijk wat kansen. En in de tweede helft… tja, toen hebben we echt bijna alleen maar op hun helft gestaan.’
Negen strafcorners haalde Rijswijk maar liefst. Kans op kans werd gecreëerd. Het leek slechts een kwestie van tijd voordat het doelpunt zou vallen, maar het geluk liet het team in de steek. Bij een stand van 0-0, enkele minuten voor tijd, besloot Rijswijk hun keepster te wisselen. Een laatste poging om het onmogelijke nog mogelijk te maken. Maar alle hoop vervloog. Dopie sloeg uit de counter genadeloos toe: 1-0. En daarmee viel het doek opnieuw.
Dit bericht op Instagram bekijken
Twee keer degraderen in drie weken tijd doet echt iets met je. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Rijswijk-speelster Jessey Rosenthal
Welke degradatie het meest pijn deed? De tweede, zegt Rosenthal resoluut. ‘Het is alsof je zakt voor je herexamen. De eerste keer baal je, maar je hebt nog een herkansing. Dus je houdt hoop. Maar als je dan weer zakt, komt het extra hard aan. Dan weet je: het is klaar.’
Sportief was de degradatie een bittere pil. Maar sociaal bracht het ook iets moois. Iets wat je niet in punten kunt uitdrukken. Rosenthal: ‘We waren al een hechte groep, omdat de meesten van ons al jarenlang samen spelen. We zijn meer dan teamgenoten; we zijn echt vriendinnen. Maar wat we nu samen hebben doorgemaakt, heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. Het raakte me diep dat we na de laatste wedstrijd verslagen op de grond lagen. Onze tranen spraken boekdelen. Twee keer degraderen in drie weken tijd doet echt iets met je. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.’
Het was niet de eerste keer dat het team de genadeloze pijn van degradatie voelde. Twee jaar geleden degradeerde het ook al, uit de Eerste Klasse. Waar dit eindigt? Rosenthal: ‘Wij komen sterker terug. Dat weet ik zeker. Ik ben ervan overtuigd dat we volgend seizoen minimaal bij de bovenste drie eindigen.’ Dat stemt gerust. Ze hebben hun portie degradaties inmiddels wel gehad.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.