Toen Ellemeike Visser woensdagmiddag de 2-0 tegen Engeland (4-0 winst) binnenschoot, volgde een oerkreet. Een vuist in de lucht, een blik naar de tribune. Pure ontlading. Want achter dat doelpunt schuilt een verhaal van treinen, een gastgezin en keuzes waar veel leeftijdsgenoten nog niet eens over nadenken. Want er is bijna niemand die er zóveel voor moet laten als zij.
De aanvaller is zeventien en volop bezig met haar vwo. Tot zover niets bijzonders. Tot je hoort waar ze vandaan komt. Want wie denkt dat ze ergens tussen Utrecht en Bilthoven woont, zit er flink naast. Ellemeike Visser komt uit Heerenveen en zit op school in Zwolle. En sinds dit seizoen hockeyt ze bij SCHC, een club waarvoor ze alles opzij zet om haar droom waar te maken.
Als je ambities hebt, helpt het als je woonplaats een beetje meewerkt. Maar in Friesland liep Visser al vroeg tegen de grenzen van het hockeyaanbod aan. Quick Stick was als jong meisje al te klein voor haar talent. Wie verder wilde, moest verder reizen. De fiets naar de club werd verruild voor de trein naar Zwolle. Visser durfde het aan.
Een enkele reis van 50 minuten
‘Omdat ik daar ging hockeyen, besloot ik er ook naar school toe te gaan’, vertelt de aanvaller. Die dus al op haar twaalfde haar hele leven omgooide. Ze koos niet alleen voor het hockey, maar ook voor een middelbare school in Overijssel. Ze stapt al vijf jaar lang iedere dag de trein in. Een enkele reis van vijftig minuten.
Ellemeike viert feest. Foto: WorldSportPics
Een flink offer voor het Friese talent, dat via district Noord in Onder-14 terechtkwam en sindsdien niet meer weg is geweest uit de nationale jeugdselecties. Reizen is inmiddels routine geworden. Maar afgelopen zomer werd het nóg extremer. ‘Ik werd gevraagd om naar Stichtsche te komen’, vertelt ze. ‘Toen heb ik een lijstje gemaakt met plus- en minpunten. Ik was supervereerd, maar het zou nóg meer reizen betekenen.’
Samen met haar ouders bekeek ze het lijstje, waar meer plussen dan minnen op stonden. ‘Mijn ouders hebben wel gezegd dat ik in een gastgezin nodig had. Ze wilden niet dat ik hockeymoe zou worden. Als ze iets belangrijk vinden, is dat ik er plezier in blijf houden. Daarom slaap ik nu twee of drie keer per week in Bilthoven’, vertelt ze. Visser leeft inmiddels het leven van een student, terwijl ze nog volop in haar middelbare schooltijd zit.
Een gastgezin voor een avontuur bij SCHC
‘Op maandag ga ik in de ochtend met de trein naar school in Zwolle en ga daarna door naar mijn training. Die avond slaap ik ook in Bilthoven, want op dinsdag hebben we training met Oranje op Kampong. Dat is een klein half uurtje met de trein’, vertelt ze. Ze gaat verder met het delen van haar weekschema. ‘Daarna stap ik de trein in naar huis. Dat duurt ongeveer twee uur. De rest van de week slaap ik bij mijn ouders en ga ik met het openbaar vervoer op en naar Zwolle’, vertelt ze.
Yara Akkerman en Ellemeike Visser. Foto: WorldSportPics
Maar haar ramvolle week is daarmee nog niet klaar. ‘Op vrijdag ga ik weer naar Bilthoven en blijf ik daar slapen. Dan hebben we training en ben ik sowieso op tijd voor de wedstrijd van zaterdag. Soms blijf ik op zaterdag ook slapen. Als ik wat leuks ga doen of als ik op zondag nog moet spelen’, vertelt ze. Visser woont in huis bij Willem Boot, het tophockeybestuurslid van de club uit Bilthoven en zijn vrouw Laura. Zijn twee kinderen wonen niet meer thuis, dus af en toe voelt Visser zich het derde kind. ‘Ik heb een eigen zolderverdieping met badkamer, maar ik zit vaak gewoon beneden. Ik voel me er thuis. Als ik wil huilen, dan mag dat en als ik wil lachen natuurlijk ook. Ik vond het in het begin superspannend, maar ze zijn heel lief voor me.’
Met zo’n schema begrijp je de passie die loskwam bij haar doelpunt tegen Engeland nog een beetje beter. ‘Ik ben er zo enorm van aan het genieten’, vertelt ze. ‘Ik vind het echt jammer dat het over drie dagen alweer voorbij is.’ Op de tribune zitten haar ouders, samen met haar twee broertjes en zus. ‘Ze komen best vaak naar me kijken. Mijn vader en moeder zijn er bijna iedere thuiswedstrijd bij.’ Als je over haar ouders praat, glundert ze. ‘Ik ben ze zo dankbaar, zonder hen zou ik dit echt allemaal niet kunnen’, spreekt ze uit haar hart. ‘Maar ook al mijn trainer die ik vroeger gehad heb. Zij hebben me ook echt geholpen.’ Dan met een lach: ‘En mijn ouders betalen mijn reiskosten. Heb je enig idee hoe duur dat openbaar vervoer wel niet is?’
Haar ouders hebben goed contact met de gastouders. ‘Mijn moeder vond het ook heel spannend. Ze appt me iedere avond als ik ga slapen. Lekker slapen lieve El, stuurt ze dan. We missen je. Of: zullen we nog even lekker bellen?’
Verhalen om aan haar kleinkinderen te vertellen
Geen theetje aan de keukentafel dus, maar een telefoontje. Allemaal vanwege haar dromen. ‘Tot nu toe gaat het goed, maar er zijn ook heel veel andere goede meiden in de selectie’, is ze realistisch. ‘Dus ik wil nu gewoon heel erg genieten. In het nu leven. En geschiedenis schrijven. Hoe vet zou het zijn als iemand van Quick Stick in Oranje komt? Dat is wel iets wat ik later aan mijn kleinkinderen wil vertellen hoor.’
Foto: WorldSportPics
Volgend jaar speelt Visser nog een jaar in MO18-1 van SCHC. En dat combineert ze dan nog altijd met haar school in Zwolle. Of nog een jaar de vijfde klas van het vwo of het laatste jaar van havo. Die keuze mag ze aan het einde van de vakantie maken. ‘Ik heb het vorige schooljaar echt net niet gehaald. Daar baal ik van. Ik had misschien nog meer kunnen doen’, is ze zelfkritisch. ‘Maar mijn ouders zijn nog steeds trots op me’, glundert ze. De tiener is perfectionistisch, haalt het liefst op ieder vlak tienen, dus dat het niet lukte op school, is balen. Maar inmiddels kan ze erom lachen. ‘Ik zit altijd in de sprinter van Zwolle naar Bilthoven. Die stoptrein heeft geen tafeltjes. Laten we maar zeggen dat het daaraan ligt. Ik heb geen plek voor mijn boeken’, grijnst ze.
Welke keuze ze op school maakt, schuift ze nog een paar weken voor zich uit. Waar ze wel al zeker van is, is van een tweede seizoen in Bilthoven. En nog een jaar bij haar gastgezin. En hopelijk een debuut in Dames 1. Ze heeft al wat trainingen meegedaan en oefenwedstrijden gespeeld. Een keer meedoen in de Hoofdklasse, dat ziet ze wel zitten.
Maar eerst verder genieten in Lille. Dat kan ze na haar treffer van woensdagmiddag nog een stukje beter. Want eager als ze is, scoort ze het liefst iedere wedstrijd. ‘Maar ik kan tegenwoordig ook blij zijn met een assist of het lopen van een gat voor iemand anders’, verzekert ze. Er is een ding waar ze absoluut niet coulant in is. ‘Ik wil zaterdag goud pakken. Hoe dan ook.’ En iemand die er zoveel voor over heeft, die gun je het ook.
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.