Dochters van Delmee en Ehren: ‘ChatGPT weet soms nog meer dan papa’

Eva Delmee en Roos Ehren (allebei 13 jaar oud) spelen bij Den Bosch in de MO14-1 en zitten samen ook in de regioselectie. Tot zover weinig geks. Maar het tweetal heeft nog een ding gemeen: hun vaders zijn de bondscoaches van de Oranje-teams, die zaterdag beginnen aan het EK. Eva’s vader Jeroen bij de Oranje Heren, Roos haar vader Raoul bij de Oranje Dames. Op een vrije zaterdag staan de bekende hockeyvaders samen langs de zijlijn bij hun dochters.

Een vader hebben als bondscoach is natuurlijk heel bijzonder. Maar al helemaal als je dat kan delen met een van je teamgenoten. ‘We gaan naar alle wedstrijden toe, dat is echt het leukste’, vertelt aanvaller Eva, de jongste van de drie Delmee-meiden. ‘Vroeger moest ik wel eens huilen als papa naar het buitenland moest, maar inmiddels ben ik eraan gewend’, gaat middenvelder Roos – de middelste dochter van Raoul Ehren – verder.

Dit zijn de eerste woorden van twee Brabantse meiden die normaal niet in de spotlights staan. Dat is logisch: over een paar weken begint de middelbare school weer (Eva gaat naar de tweede, Roos naar de derde) en deze week startte hun eerste training van het seizoen bij Den Bosch. De club waar ze al spelen sinds ze klein zijn. Keuze hadden ze eigenlijk niet, want hun vaders speelden jaren geleden al samen voor die Brabantse vereniging.

Ook Roos en Eva dromen van Oranje

‘Ik heb nog padel en ballet geprobeerd, getennist en aan atletiek gedaan’, somt Eva op. Maar wat iedereen al wist, kwam ook uit. Net als het hele gezin Delmee koos ze voor hockey. Ze zegt dat ze vooral op haar moeder Janske lijkt, maar wie goed kijkt, herkent ook de succesvolle coach terug in zijn jongste dochter. Ze is klein van stuk, heeft blond haar, donkere wenkbrauwen en een paar pretogen. ‘Ik zou het heel leuk vinden om later in Oranje te spelen, maar ik kijk wel hoe het loopt. Ik hoop vooral dat ik hier steeds in de eerste teams blijf spelen.’

Eva Delmee en Roos Ehren aan een van de tafels in het clubhuis van Den Bosch. Foto: Willem Vernes

Dezelfde wens heeft Roos. Net als haar vader heeft ze donker haar en donkerbruine ogen. Op de maandagavond is ze een van de langste en technische spelers op het trainingsveld. Ze volgt haar vader als geen ander en is zijn grootste fan. ‘Hij zit thuis vaak achter zijn laptop. Zit hij uren naar beelden te kijken, met een koptelefoon op. Soms kijk ik mee. Ik vind het wel interessant en leerzaam. Hij heeft er echt verstand van.’

Ook Eva vindt het maar wat interessant wat haar vader allemaal doet. ‘Ik roep weleens wat in het veld, dat heb ik vast van papa’, vertelt ze aan een van de tafeltjes in het clubhuis van hun club, na de eerste training van het seizoen. ‘Ik denk dat papa vroeger ook veel riep. Ik vind het fijn om mensen zo te helpen’, zegt ze. ‘En ik ben klein, net als papa’, voegt ze lachend toe. En dan met een grijns: ‘maar ik hoop dat ik nog groei.’ Roos lacht ook. Zij heeft weer andere eigenschappen gekregen van haar vader. ‘Hij is heel technisch. Ik denk dat ik dat ook wel ben op het middenveld. En ik ben een doorzetter, ik geef niet op. Dat heb ik ook van papa.’

Soms zie ik hem op tv en dan spreekt hij vaak Engels. Dan versta ik er niks van. Eva Delmee

Als ze worden gevraagd hoe het is om een bekende vader te hebben, lachen ze. Eva: ‘Soms zie ik hem op tv en dan spreekt hij vaak Engels. Dan versta ik er niks van, want ik ben daar echt heel slecht in.’ Roos is vooral heel trots als ze haar vader voorbij ziet komen. ‘Op het veld is hij met iedereen aan het praten, maar thuis is het gewoon mijn vader’, zegt Roos. ‘Als hij dan op tv is, vind ik dat gek en bijzonder. Heel veel mensen zien hem dan.’

Vader Raoul Ehren en mama Janske Delmee aan de zijlijn, maandagavond tijdens de training van Den Bosch MO14-1. Foto: Willem Vernes

‘Hij geeft me handige tips’

Roos en Eva spelen al vanaf dat ze begonnen met hockey bij elkaar in het team. En ondanks dat de twee allebei een hockeygekke papa hebben, hebben ze hun vader nog nooit als coach gehad. Die werden hoogstens een keer opgetrommeld voor het geven van een gasttraining. Dat vinden de twee ook meer dan genoeg. ‘Ik vind het heel leuk als hij erbij is op zaterdag, want dat lukt niet altijd door zijn werk’, vertelt Roos. Dat beaamt Eva. ‘Ik hoef hem ook niet altijd aan de zijlijn te hebben, vind het prima zo.’

Als de twee bondscoaches langskomen bij hun dochters, gaat het bij de Delmee’s en Ehrens exact hetzelfde. ‘Hij vertelt soms wat ik anders kan doen’, vertelt Roos. ‘Dat vind ik echt wel fijn. Hij heeft er gewoon veel verstand van. Hij heeft vaak handige tips voor me.’ Zo gaat het ook aan de keukentafel in Vught, de woonplaats van familie Delmee. ‘Papa heeft het dan over bepaalde situaties. Wat ik dan beter had kunnen doen. Bijvoorbeeld dieper staan, of voor mijn man komen en zo.’

Eva Delmee en Roos Ehren met elkaar in duel. Foto: Willem Vernes

Eerst was ik voor België maar nu kan ik gewoon voor Oranje zijn. Roos Ehren

De tieners weten eigenlijk niet beter dan dat hun vader bondscoach is. Jeroen Delmée was voor hij bij Oranje kwam, actief als coach van Frankrijk en Raoul Ehren deed eerst internationale ervaring op bij de Belgische vrouwen. ‘Hij is nu meer thuis, want hij hoeft minder ver op en neer voor de trainingen. Hij is er af en toe een paar weken niet, maar is op andere momenten juist weer veel thuis’, benoemt Roos als voordeel van de overstap van haar vader. ‘Dan doen we veel leuke dingen. Maar ik vind het vooral extra leuk want hij is coach van Nederland. Je eigen land. Eerst was ik voor België, nu kan ik gewoon voor Oranje zijn.’

Bijlessen voor Frans en geschiedenis

Delmee-junior kan zich niet zoveel herinneren van haar vaders coachklus voor Frankrijk (van 2017 tot 2021). ‘Als ik een toets heb voor Frans ga ik wel altijd naar papa toe. Hij weet altijd precies wat dingen betekenen en hoe je het uitspreekt’, vertelt Eva. ‘Pap is de enige bij ons die goed is met talen. Als we op vakantie gaan, probeert hij ook altijd die taal te spreken.’ En met welk huiswerk klopt Roos bij haar vader aan? ‘Geschiedenis. Daar is hij wel goed in. Maar meestal gebruik ik ChatGPT tijdens het leren. Daar kan ik alles aan vragen. Chat weet soms nog wel meer dan papa.’

Meestal gebruik ik ChatGPT tijdens het leren. Daar kan ik alles aan vragen. Chat weet soms nog wel meer dan papa. Roos Ehren

Foto: Willem Vernes

Dit is hun eerste interview, maar heel soms staan ze al in de schijnwerpers. Meestal niet op het hockeyveld, maar juist in de klas. ‘Sommige docenten kennen mijn achternaam, omdat ze vroeger hockeyden. Die vinden het meestal wel leuk als ik in de klas zit’, vertelt Roos.

Eva: ‘Na de zomer werd ik in de klas gefeliciteerd met de Olympische Spelen. Ik zat net in de eerste en kende nog bijna niemand, maar ze wisten het wel. Eigenlijk snap ik de felicitaties niet zo goed, want ik heb niks gedaan.’

Beide meisjes waren afgelopen zomer in Parijs en als het even kan, bezoeken ze ook andere wedstrijden in Nederland of net wat verder. ‘We kopen gewoon kaartjes hoor, maar het is zo leuk om te zien. Het hockey is vet en papa staat dan in zo’n vol stadion’, vertelt Eva. Na afloop trakteren ze hun vader op een knuffel. ‘Soms is hij nog een beetje chagrijnig als het niet goed ging’, lacht Roos.

Pien Sanders is de lievelingsspeler

De twee kennen de namen van de Nederlandse teams dan ook uit hun hoofd. ‘Ik denk dat Pien Sanders mijn lievelingsspeler is’, vertelt Roos. Ze heeft haar voorkeur nog niet uitgesproken of Eva is het roerend met haar eens. Natuurlijk omdat ze net als de twee van Den Bosch is, maar om nog zoveel meer. ‘Ze is zó goed. Ze is echt mijn voorbeeld’, vertelt Roos. ‘Ik vind Floris Middendorp ook heel goed. Die is echt zo technisch’, zegt Eva. ‘En ik vind Jip Janssen en Terrance Pieters leuk. Vooral op TikTok. Ik kijk al hun filmpjes.’

Een lachende Eva Delmee. Foto: Willem Vernes

Pien, Floris, Jip of Terrance, de internationals kennen zowel Eva als Roos. ‘Nou, ik denk dat ze ons misschien wel herkennen’, zegt Eva. ‘Vroeger gaf ik altijd zo’n flyer mee aan papa. Met al hun fotootjes erop. Vertelde ik welke handtekeningen ik nog niet had’, lacht ze. ‘Deze mis ik nog, pap, zei ik dan. Maar dat doe ik niet meer.’ Ook Roos verzamelt geen handtekeningen meer, maar kijkt haar ogen af en toe nog behoorlijk uit. ‘Soms sta ik ineens naast Pien, omdat ik even naar papa ging. Dan denk ik wel wow. Niet veel kinderen krijgen de kans om daar te mogen staan, hoor.’

‘Vroeger moest ik huilen als hij ging’

Soms is het ook niet leuk als je vader de bondscoach is van Nederland is. Zowel Delmee als Ehren is af en toe een tijdje weg van huis. En hoewel de twee meiden eigenlijk niet beter weten, went het nooit. ‘Zoals nu, even naar Mönchengladbach vind ik niet zo erg. We facetimen veel en we komen een aantal keer kijken’, vertelt Roos. ‘Maar hij is ook wel eens een maand in India geweest. Toen was ik een stuk jonger, maar dat vond ik echt helemaal niet leuk.’ Ook Eva vindt het niet meer zo spannend als haar vader vertrekt. ‘Hij maakt ons soms ook wel jaloers hoor, met foto’s uit Afrika of zo. Dan zit ik op school en loopt hij op het strand.’

Roos Ehren. Foto: Willem Vernes

Sleutelhangers en koelkast-magneetjes

‘Pap neemt wel altijd een souvenir mee’, vertelt Roos. De koelkast in de keuken in hun woonplaats Den Bosch hangt inmiddels bomvol met magneten van over de hele wereld. ‘We zijn de magneetjes maar gaan sparen.’ Eva: ‘Vroeger kregen we cadeautjes. Een sleutelhanger of zo. Of een knuffeltje. Maar de laatste tijd doet hij dat niet meer.’

Deze week namen Eva en Roos alweer afscheid van hun vaders, die al zijn vertrokken naar Duitsland. Zelf trainen zij gewoon door bij Den Bosch. En straks in Mönchengladbach? Dan hopen ze dat hun papa’s een medaille mee naar huis nemen. En een magneetje.

De eerste training van Den Bosch MO14-1. Foto: Willem Vernes