Hoe Marleen Jochems via een bijzondere omweg toch het EK haalde

Ze had op z’n zachtst gezegd een merkwaardige aanloop naar dit EK. Vanaf de playoff-finale, eind mei, raakte Marleen Jochems geen stick meer aan. Een voetblessure zorgde ervoor dat ze niet in de Pro League speelde met Oranje, maar een apart traject inging om te herstellen. Met succes. Want in Mönchengladbach is de middenvelder er gewoon bij. ‘Leuk was anders, maar het is gelukt.’

‘Ik ben heel blij dat ik hier sta. Want dat was niet vanzelfsprekend. De weg hierheen was een stuk moeilijker dan ik gehoopt had. Ik had het ervoor over. Want het is me gelukt, ik ben erbij. Op mijn eerste EK.’

Tijdens het interviewtje, op de tribune na de gewonnen groepswedstrijd tegen Duitsland (5-1), kijkt Jochems soms even omlaag. Naar haar voet, die haar de hele zomer bezighield. Die de indeling van haar dag bepaalde. Zeker in de eerste weken een punt van zorg en natuurlijk ook irritatie was. Eigenlijk begint het verhaal over haar klachten al in de vorige zomer, richting de Olympische Spelen.

‘Voor de Spelen kreeg ik last van mijn rechtervoet’, vertelt Jochems. ‘Om precies te zijn: de aanhechting van mijn peesplaat, onder mijn voet. Daar zit een soort een kussentje, maar die is bij mij wat kleiner dan bij de meeste mensen. Daardoor loop ik sneller op mijn bot. Dat kan erg pijnlijk zijn.’

Foto: Willem Vernes

Andere voet, dezelfde klachten

Ze verbeet de pijn in Parijs. Daarna volgde een herstelperiode, waardoor ze de eerste weken van het seizoen bij SCHC miste. Juist toen alles weer helemaal in orde leek, speelde haar linkervoet op na de Pro League-wedstrijden in India. ‘Ik kreeg ongeveer dezelfde klachten. Dat was een domper. Daardoor moesten we de keuze maken dat ik niet meedeed aan de Pro League in Amsterdam. Heel jammer, maar ik wist ook dat het de enige en juiste weg was om op het EK te staan.’

Het ging vanaf dat moment – vanaf eind februari dus – vooral om de voet en het EK. Voldoende rust pakken, niet overbelasten maar wel blijven trainen. ‘Dat was mentaal best zwaar. Ik was er elke dag mee bezig. Hoe die voet voelde. Ik heb heel lang ook niet veel gewandeld. Ik wilde mijn voet vooral gebruiken voor de revalidatie. Die kostte meer tijd dan gewoon hockeyen. Een intensieve periode.’

Ze ging net als alle andere internationals op vakantie, maar ook daar stond ‘de voet’ centraal. Ze deelde beelden op Instagram waarin ze oefeningen deed op een verlaten oud sportveld in Frankrijk. ‘Iedere dag hebben we daar de wekker voor gezet. Het was fijn om in een andere omgeving te zijn, maar echt rust nemen was er niet bij. Al kreeg ik wel heel veel goede moed van de gedachte, waarvoor ik het deed. Wat ik voor ogen had. Ik wilde midden juli weer aanhaken bij de groep. Dat was op tijd voor het EK. Toen dat lukte, kreeg ik mentaal pas een beetje rust.’

Droogjes: ‘Leuk is anders, maar het is mij wel mooi gelukt.’

Foto: Willem Vernes

De schrik om haar nek

Stond ze eenmaal op het EK, ging ze in de eerste wedstrijd tegen Ierland hard tegen de grond. Haar nek klapte in de val dubbel. ‘Ik hoorde het kraken in mijn wervels. Ik schrok enorm. Was even in paniek, omdat ik niet precies weet wat er was. Ik ging even naar de kant, maar gelukkig kon ik daarna er weer in. Mijn nek is nu – twee dagen later – nog heel stijf. Maar ach, als dat het enige is…’

Door die rare aanloop, los van het team, is Jochems extra bewust van haar aanwezigheid in Duitsland. ‘Misschien is het goed dat je het nu even vraagt’, klinkt het lachend. ‘Ik vond de aanloop hier naartoe al heel bijzonder. Dat ik weer aansloot. Zonder pijn kon spelen. Überhaupt weer kon hockeyen. Hoe mooi ik het vond om op de fiets weer naar training te gaan. Nerveus alsof het een eerste schooldag was.’