Het EK-goud van Ehren: ‘Blij dat ik mijn dochters niet teleurstelde’

Hij staat als coach al jaren aan de top. Werd als clubcoach van Den Bosch negen keer landskampioen en won zeven Europacups. Pakte als bondscoach van België Europees zilver en brons. Maar nog nooit schitterde een medaille van Raoul Ehren zo mooi als de plak die hij zondag ontving. In zijn eerste grote toernooi aan het roer bij Oranje veroverde hij de EK-titel, nadat de finale tegen Duitsland spannender werd dan gedacht.

Natuurlijk waren ze erbij. Zijn vriendin Susanne en hun drie dochters Roos, Noor en Lisa. Op het mooiste moment van de man des huizes in het gezin Ehren. Ze zaten zondag op de tribune in Mönchengladbach. ‘Op de tribune achter de goal’, vertelt Ehren. ‘Daar waren ze nog een beetje boos over. Ik zei meteen: als het shoot-outs worden, dan zit je mooi. Ik heb die kaartjes in oktober gekocht, had geen idee welke plekken dat precies waren. Ik was vooral heel blij dat ze hier waren en dit mee konden maken. Vooraf zag ik ze nog even. Zeiden de meiden: ‘Wel winnen, hè papa?’ Ik ben blij dat ik hen niet teleurgesteld heb.

De Bossche familie kon na afloop meer dan tevreden zijn. Want ze kregen wat ze wilden. Een titel. Maar ook een coach, die een droom waarmaakt. Hij probeerde ervan te genieten, zo goed en zo kwaad als dat kon: ‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens de wedstrijd een paar keer om me heen heb gekeken, om de sfeer op te snuiven. Dat was heel erg mooi. Wat ik zag was een bomvol stadion en een orkaan van lawaai. En dat in een echte finale. Ik snap dat iedereen graag een spannende wedstrijd ziet. Maar als coach heb je dat liever niet. Ik had het liever wat minder spannend gehad.’

Ehren (rechts) met zijn assistent Robert Tigges. Foto: Willem Vernes

De chaotische finale en de weg met kuilen

Ehren vond de eindstrijd tegen Duitsland een rare wedstrijd. Tot de rust viel dat wel mee. Kwam zijn ploeg op een 2-0 voorsprong en was er werkelijk geen wolkje aan de lucht. ‘Ik dacht dat we meer ruimte zouden krijgen. Dat er kansen en corners zouden komen. Maar het werd een groot kaartenfestival, waarin drie keer geel werd gegeven. Duitsland ging met z’n tienen een ander spelletje spelen en daar gingen wij niet goed mee om. Zelf kregen we ook nog meerdere kaarten, waardoor we soms zeven minuten met een man minder stonden.’ Het was raar, rommelig en chaotisch. Ehren kon er wel om lachen. ‘Over twee jaar weet niemand meer hoe dat gegaan is. Jullie niet. Ik niet. Hoewel…misschien weet ik het toch nog wel.’

De weg naar de Europese titel lag nog wel bezaaid met een paar kuilen. Ehren kwam bij een gouden groep terecht, maar dat betekende niet meteen dat hij in een gespreid bedje belandde in dit na-olympisch jaar. ‘Bij een groep die alles gewonnen heeft. Dat is weleens lastig. Voor onze eerste wedstrijden in de Pro League hadden we pas vier keer getraind. Sommige meiden namen een break. Anderen deden in de winter mee aan de Hockey India League. Daarna hadden we ook maar een paar trainingen, voordat we in juni weer begonnen.’ Ehren had dus tot de zomer een parttimebaan. ‘Soms wel, ja’, grijnst de coach. ‘Dat is gewoon raar. Daarna beland je in een heel andere fase. Waarin je pas het idee krijgt dat je echt met z’n allen bent begonnen.’

‘We hebben een vervelende periode gehad, waarin een aantal meiden geblesseerd afhaakten. Die al lang meedoen, maar niet fit genoeg waren om hier te zijn’, verwijst de bondscoach naar Laura Nunnink en Felice Albers. ‘Dat waren tegenslagen. Maar ik vind het aan de andere kant ook weer mooi dat vier meiden hier hun eerste EK-titel wonnen. En dat geldt ook voor mij.’

Foto: Willem Vernes

De verdiende hamburger en de gouden hereniging

Maar wat die prijs voor hem betekent? ‘Goede vraag, daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik vind het vooral heel gaaf. Je weet dat de druk hoog is. Je móét met Nederland winnen. En terecht. Wij zijn de favoriet. De nummer één van de wereld. We hebben de laatste vier EK’s gewonnen. Dus ja, daar moet je wel aan voldoen. Hiermee kunnen we verder. Ik kan je honderd verbeterpunten opnoemen, we zitten nog lang niet aan onze max. Kunnen nog veel beter worden.’

Maar eerst is het tijd om even bij te komen van dat eerste succes. ‘We gaan een drankje doen. En er was ons een hamburger beloofd, waar ik wel zin in heb. Vanavond lig ik weer lekker in mijn eigen bedje.’

Voordat het zover was, was er in Mönchengladbach al een hereniging van het gezin. Het bewijs dat Ehren naar die laatste aanmoediging had geluisterd, hing om zijn nek bij het eerste gezinsportret met de gouden bondscoach.