Een nieuwe wereld voor Huizen: ‘Promoveren zeker niet het doel’

Huizen kieperde vorig jaar als enige ploeg uit de Tulp Hoofdklasse Dames. Na het jaar op het hoogste niveau zijn er liefst veertien nieuwe gezichten bij de ploeg uit het Gooi. Dit weekend was de degradant nog zoekende op de Promotieklasse Cup, waar Huizen slechts zevende werd en maar een duel won. Een terugkeer naar de Hoofdklasse is dan ook nog ver weg. En eigenlijk ook helemaal niet het doel van dit jaar.

‘Het is te kort door de bocht om te denken dat de degradant het makkelijker krijgt. We zijn niet het team van vorig jaar, en ook niet het team dat het jaar dáarvoor promoveerde’, aldus de nieuwe coach Joep van der Coelen, bij Huizen de opvolger van Donald Drost. Dat is duidelijk: slechts vijf van zijn speelsters stonden ook vorig jaar op de spelerslijst van Huizen, veertien zijn er nieuw. ‘Dat is veel. Ik snap dat mensen naar ons kijken en dat er verwachtingen zijn, maar je moet ook weten dat de meeste elkaar vier weken geleden nog niet eens kenden.’

Verdwenen zijn gezichtsbepalende speelsters als aanvoerder Myrthe van Kesteren, toptalent Sam Luttmer, rots in de branding Daphne Koolhaas en dribbelaar Lynn Vasterink. Zij zijn volgend seizoen wel actief op het hoogste niveau. Van Kesteren en Koolhaas gaan naar Rotterdam, Luttmer zit nu bij Pinoké, Vasterink vertrok naar Oranje-Rood. Hun oude team had zaterdag, op veld 3 van Victoria, geen zachte landing op het oefentoernooi tegen promovendus HBS. Na een gelijkwaardig duel, won de underdog met 1-0.

Bedrukte gezichten bij Jess Lardant en Amina Addou. Het gaat niet vanzelf voor Huizen. Foto: Rob Römer

‘Praten, veel praten. Daar zit het geheim nu in’, zegt Van der Coelen. Maar het blijft stil, realiseren ook de speelsters zich. Op diezelfde zaterdag speelt Huizen ook tegen Ring Pass, dat de degradant totaal overrompelt.Een klutsgoal zorgt voor de 1-0 en hoewel de Delftse dames ook daarna de strafcorners en kansen aaneen rijgen, weet Huizen diep in de tweede helft de gelijkmaker te maken uit een bekeken backhand van Nina Copal. Zij was net als Van der Coelen vorig seizoen nog actief bij Were Di.

Met bedrukte gezichten en de blikken op de grond gericht staan de dames aan het einde van dag één in een cirkel. ‘Maar ik denk wel dat we meteen een stap gemaakt hebben’, analyseert Van der Coelen. ‘Ik vond ons die tweede wedstrijd beter, voor wat het waard is. Dit toernooi… Het zijn niet eens veredelde oefenwedstrijden, het zíjn oefenwedstrijden en daar zijn we blij mee. Je zou ze anders misschien niet inplannen, juist omdat het zo dicht op de competitiestart zit. Nu kan je toch alvast even om je heen kijken.’

Ik heb wel het gevoel dat men veel van ons verwacht. Huizen-nieuwkomer Amina Addou

Dat doet ook Amina Addou (19). De schuchtere tiener kwam over van Amsterdam. ‘Het is een beetje een stapje terug, maar wel een goede stap voor mij. Ik speelde weinig, in de Hoofdklasse. Ik wil zelfverzekerder worden en daarvoor heb ik gewoonweg de ervaring nodig.’ Het helpt dat ze niet de enige nieuweling is. ‘Ik heb wel het gevoel dat men veel van ons verwacht, andere teams uit de promotieklasse bijvoorbeeld. Dat heb je al snel als je de gedegradeerde club bent, maar we moeten met z’n allen nog wel een beetje onze draai vinden.’

Amina Addou kwam over van Amsterdam. Foto: Rob Römer

Van der Coelen is er niet om jonkies als Addou te beschermen, zegt hij. ‘We gooien ze meteen in het diepe. Ja, ze komt van Amsterdam, maar eigenlijk uit de jeugd hè. Nu komt ze écht in het grote-mensen-hockey. Dat is even pittig. Je kunt dan wel heel erg eromheen cirkelen, maar daar heeft niemand wat aan. Ik weet zeker dat zij zich heel snel gaat ontwikkelen.’

Nieuwkomers uit Zuid-Afrika, Namibië en Chili

Meer ervaring heeft Huizen binnengehaald in de vorm van Jess Lardant. De Zuid-Afrikaanse speelde drie WK’s met het nationale zaalteam, en heeft ook een Belgisch paspoort, waardoor de stap zonder al te veel papierwerk gemaakt kon worden. ‘Natuurlijk ligt het niveau van het hockey hier vele malen hoger’, zegt Lardant. Ze speelt centraal achterin, direct naast linksachter Addou. ‘Ik heb mijn hele leven in Zuid-Afrika gewoond, maar mijn vriend speelt bij Amsterdam (Mustapha Cassiem, red.) en ik ben 27, dus ik dacht, als ik de stap nu niet waag, doe ik het nooit meer.’

Ze meldde zich bij de open trainingen van Huizen en veroverde meteen haar plek. ‘Het was wel even schakelen. Toen ik bij die training kwam hoorde ik van bijna iedereen: ‘dit is mijn laatste keer hier’. Toen dacht ik wel even: oh, gosh. Maar het is verfrissend om zo’n nieuwe groep bij elkaar te hebben.’

De Zuid-Afrikaanse Jess Lardant speelt centraal achterin bij Huizen. Foto: Rob Römer

Die open blik is precies wat Van der Coelen zocht. ‘Ze kwam inderdaad een beetje aanwaaien, maar liet zich meteen zien als een positivo. Ze kan soms even lekker mopperen of iemand op z’n plek zetten, maar ze is ook een beetje de clown van het team, en dat gaan we wel nodig hebben.’ Dankzij Lardant, Eliza Westland (Australië), Kiana Cormack (Namibië) en Josefina Martines Mardones (Chili) coacht hij Huizen tweetalig. Lardant: ‘De meeste termen die hij vanaf de zijkant roept, begrijp ik nu wel. Ik spreek ook een beetje Afrikaans, dat lijkt erg op Nederlands. Maar zo nu en dan moeten we de staf er even aan herinneren om bepaalde dingen in het Engels te bespreken.’

‘Nu niets te zoeken in de Hoofdklasse’

Op zondag wordt met 3-1 gewonnen van Victoria. ‘Ik snap dat ‘een leuk jaar hebben’ coach-gepraat is’, grijnst Van der Coelen, gevraagd naar de doelstelling van zijn team komend seizoen. ‘We hebben het nog niet echt geformuleerd, maar promoveren gaat het zeker niet zijn. Daar is, met deze voorbereiding, geen reden toe. Hoofdklasse is ook niet per se leuk hè? Wij hebben daar op dit moment niets te zoeken. Ik wil vooral een stabiel team bouwen met speelsters die niet na een jaar allemaal weer uitvliegen.’

Het doel is vooral om een voorbeeld voor de club te zijn. ‘We kunnen wel op een ivoren toren gaan zitten, maar we zijn net als iedereen onderdeel van de club. We zijn allemaal ooit met hockeyen begonnen omdat het leuk is. Dat moet het blijven. Stel je bent een meisje van zes, en jouw idolen van Dames 1 komen week in, week uit met een lang gezicht van het veld af, wil je dan ook in Dames 1 hockeyen als je groot bent?’