Zoals alle internationals had ook Terrance Pieters na het EK een vakantie gepland. Op Bali wilde hij zich samen met zijn vriendin Xan de Waard opladen voor het nieuwe Hoofdklasse-seizoen. Maar hun trip naar het Indonesische eiland was meer dan surfen en zonnen. Ze stapten op de scooter om langs te gaan bij lokale weeskinderen en gaven de Balinese hockeygemeenschap veertig meegebrachte sticks cadeau.
Zondagmiddag, rond half drie. Pieters heeft net – op veld acht – met Kampong de laatste wedstrijd van het voorbereidingstoernooi afgewerkt. De Utrechters speelden daarin een bijrol. Ze worden uiteindelijk vijfde, na een 2-2 gelijkspel tegen HDM. De geplande shoot-outs werden niet meer genomen.
Het was nog even wennen voor de vice-kampioen. Een week voor de competitiestart zijn ze bij Kampong nog niet compleet. Derck de Vilder, net als Pieters actief op het EK in Mönchengladbach, sluit dinsdag weer aan. ‘De rest van de internationals is in de afgelopen week teruggekomen. De andere boys zijn alweer een tijdje bezig’, vertelt Pieters. ‘Ik had voor vandaag twee trainingen en een halve wedstrijd erop zitten. Ik schrok er vooral van hoeveel spierpijn je kan krijgen na twee weken vakantie.’
Terrance Pieters, vorig seizoen tegen Rotterdam. Foto: Willem Vernes
De Indonesische droom verder helpen
Op die vakantie genoten Pieters en De Waard van het schitterende eiland Bali en het leven. Maar er was meer dan dat. Hun reis kreeg een bijzonder tintje, zo liet Pieters zien op Instagram. Daar postte hij deze week een clipje met beelden uit een sporthal. De Waard en hij gaven daar een hockeyclinic aan weeskinderen. Op de beelden rennen en spelen ze met tientallen kids, met sticks, schoenen en ballen die ze zelf meenamen uit Nederland. Het plezier spat er vanaf.
‘Het begon met een artikel dat ik aan het begin van de zomer las op jullie site over het Indonesische hockey’, zegt Pieters. ‘Over hun dromen en ambities. En dat ze meer mensen in het land enthousiast willen maken om te hockeyen. Voor mij is dat extra bijzonder, omdat de familie van mijn vader uit Indonesië komt. Ik voel me erg verbonden met dat land en zou het supermooi vinden als onze sport daar meer groeit.’
Thuis in Amsterdam sprak hij erover met De Waard. ‘We wilden wat doen. We gingen toch die kant op. Dus hoeveel moeite kost het dan om een beetje te helpen? Dat vonden we allebei een hele mooie gedachte. Ik ben in contact gekomen met Paul Veldhuijzen, die vanuit Nederland de Indonesische bond bijstaat. Via hem kwamen we terecht bij een weeshuis, waar kinderen ook sportles krijgen.’
Xan de Waard geeft hockeyles.
‘Ik was benieuwd naar de staat van het hockey in Indonesië. Had er nog niet echt een beeld bij. Zonder onaardig te zijn was het vrij primitief. Op gewoon gras, met vrij oud materiaal. We wilden daarom ook wat meenemen en hebben sticks en andere spullen ingezameld. Daar zijn we rondom het EK mee bezig geweest. Met veertig sticks, gripjes, schoenen en ballen zijn we in het vliegtuig gestapt. Een hele grote tas met odd size luggage.’
De communicatie was nauwelijks een probleem. Hockey, dat was onze taal. Eigenlijk is die gedachte al schitterend, dat je puur via je sport contact kan krijgen Terrance Pieters
Ondertussen ging het op Bali als een lopend vuurtje rond dat twee hockeysterren langskwamen. Daardoor werd de kleinschalige clinic een heus evenement, met zo’n zestig hockeyers. De Nederlandse internationals werden daar bijgestaan door Jelle Wiersma, oud-keeper van Kampong en Schaerweijde. Hij woont op Bali en spreekt vloeiend de taal.
‘We hebben ooit samen getraind bij de Nederlandse zaalploeg’, lacht Pieters. ‘Jelle kon onze oefeningen uitleggen aan de kinderen, die amper Engels spraken. Maar de communicatie was nauwelijks een probleem. Hockey, dat was onze taal. Eigenlijk is die gedachte al schitterend, dat je puur via je sport contact kan krijgen en elkaar kunt begrijpen.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Samen op de scooter
Het zal een mooi gezicht zijn geweest. Pieters en De Waard samen op de scooter over het tropische eiland. ‘De grote tas met alle spullen werd in de zaal afgeleverd. Uit alle hoeken en gaten van het eiland waren hockeyliefhebbers gekomen. Het waren vooral tieners, maar er was ook een man van 35 jaar bij. Dat maakte het voor ons alleen maar leuker. Veel hockeyervaring was er niet, maar ze waren zó enthousiast. Het is heel bijzonder dat je iets voor iemand kan betekenen, als je alleen maar eventjes een traininkje komt geven.’
Hij vertelt het op Kampong, maar is in gedachten weer even aan de andere kant van de wereld. ‘Ah, de koppies van de kinderen toen onze tas met spullen open ging. En ze doorkregen dat ze het mochten houden…’, zegt hij vertederd. ‘Daar smelt je van. Die ervaring is al onvergetelijk. Je wil vooral die kinderen – waarvan dus een aantal geen ouders meer hebben – een leuke dag bezorgen. Een glimlach geven. Uiteraard is het voor jezelf een keiharde realitycheck. Dat je heel blij mag zijn met je familie en je vrienden. Dat je hier rondloopt op een club met negen velden. Je sticks gratis krijgt.’
Pieters trekt de sprint aan in de zaal.
Een vervolg?
Bovendien willen Pieters en De Waard het hockey mondiaal promoten. ‘Dat is onze persoonlijke missie. Om hockey ook onder de aandacht te brengen in landen waar dat veel minder vanzelfsprekend is. Het lijkt me heel goed voor de sport als hockey minder elitair en westers wordt. Dat meerdere landen aan kunnen sluiten, die nu minder middelen hebben om te groeien.’
Sterker nog, het zou zomaar kunnen dat het bijzondere duo vaker een helpende hand biedt in het buitenland. ‘Bij een volgende vakantie willen we weer kijken hoe we iets voor de hockeygemeenschap kunnen betekenen. Dat kan overal zijn. Ik ben zelf verbonden aan de Hockeydreams Foundation, dat hockey als middel gebruikt om mensen persoonlijk te ontwikkelen in Afrikaanse landen als Oeganda en Zambia. Daar wil ik heel graag nog een keer naar toe. Voor Xan en mij is hockey – plat gezegd – een uit de hand gelopen hobby. Maar in zulke landen kan sport je levenspad bepalen.’
1 Reactie
jacques
👏👏👏