Ehrmann eindelijk in Hoofdklasse: ‘Een F1-stoeltje is makkelijker’

Toen Lucie Ehrmann (27) begin mei haar handtekening zette onder het contract bij Oranje-Rood, kon ze in de auto naar huis niet stoppen met huilen. Eindelijk kwam de droom van de Française uit. Eerste keuze zijn in de beste competitie van de wereld.  ‘Ik geef je alles. Je krijgt mijn hele hart.’

‘Als ik naar Formule 1 kijk, word ik wel eens boos. Zeggen ze: er zijn maar twintig plekken te vergeven voor een coureur. Dan denk ik: ben blij dat je geen keeper bent. In de Hoofdklasse heb je er maar twaalf.’

Was getekend: Lucie Ehrmann. De keepster die zes jaar geleden, pas 21 jaar oud, de gok waagde en naar Nederland vertrok. Via HGC (tweede keeper), Groen-Geel (Tweede Klasse) en drie seizoenen achter Josine Koning bij Den Bosch belandde ze uiteindelijk als eerste keepster bij het Belgische Royal Antwerp. Tot Oranje-Rood haar een half jaar geleden belde. Toen kwam haar droom uit.

Van Tweede Klasse naar Hoofdklasse

Ehrmann doet haar verhaal zondagmiddag op Kampong. Ze heeft op het voorbereidingstoernooi zojuist met 3-0 gewonnen van HDM. Met twee zwarte vegen onder haar ogen – om verblinding van zonlicht tegen te gaan én voor een intimiderende uitstraling – vertelt ze over hoe gelukkig ze is. ‘Ik ben een emotioneel persoon. Het maakt me niet uit voor welk team ik speel, maar ik geef je alles. Je krijgt mijn hele hart’, vertelt ze in het Nederlands, met af en toe wat Engelse zinnetjes tussendoor.

Foto: Ewout Pahud

‘Ik ben zo ongelofelijk blij dat het me gelukt is in de Hoofdklasse’, glundert ze. ‘Ik heb er zo hard voor moeten werken. Het was echt niet makkelijk als buitenlandse keeper. Ik heb in het verleden wel eens gehoord: ik vind je beter dan de andere keepers, maar omdat je Frans bent, ga ik je niet kiezen’, zegt ze. Op de zijkant van haar helm staat niet voor niks de tekst: hard work pays off. ‘Ik krijg het vertrouwen van Oranje-Rood. Ze durven het met me aan. Ik heb toen ik mijn contract tekende de hele terugreis gehuild. Van Eindhoven naar Antwerpen. Tranen van geluk.’

Ik heb in het verleden wel eens gehoord: ik vind je beter dan de andere keepers, maar omdat je Frans bent, ga ik je niet kiezen. Lucie Ehrmann

Haar moeder houdt niet van tattoo’s

Ehrmann gelooft dat dingen gebeuren om een reden. De tegenslagen maken haar sterker. Haar Instagram-account heet niet voor niks ‘Happy Lucie’. Er zijn er maar weinig die dezelfde weg kunnen bewandelen. Altijd maar toekijken vanuit de dug-out. Omgaan met teleurstellingen. Maar jezelf voor blijven houden dat jouw moment nog wel komt. Ze is trots op zichzelf. En kijkt dan even naar haar linker onderarm. Daar prijkt een grote, kleurrijke tattoo met de olympische ringen. De zomer van 2024 was met de Olympische Spelen in Parijs een beloning voor haar jaren van harde werk. Een moment om nooit meer te vergeten. ‘Mijn moeder vindt tatoeages eigenlijk maar niks’, lacht ze. Toch is dat niet de enige versiering op haar armen. Belangrijke momenten koestert ze op haar manier. Of haar moeder het nou leuk vindt of niet.

Foto: Ewout Pahud

Ze verliet zes jaar geleden haar vertrouwde omgeving in Bordeaux voor een hockeyavontuur. Haar moeder – die inmiddels nog een stukje zuidelijker in Frankrijk is gaan wonen – ziet ze vrijwel nooit. Alleen met de kerstdagen. ‘Of soms in de zomer, als het past met het Franse nationale team’, vertelt ze. De afgelopen zomer heeft ze haar familie twee dagen kunnen zien. Ze had met de Nations Cup II en het EK een ramvolle agenda. ‘Voor die momenten doe ik het. Hoe moeilijk ik dat soms ook vind’, vertelt ze. Er verschijnt een lach op haar gezicht. ‘Ik ben sinds een paar maanden ook tante. Mijn broer heeft een kindje gekregen. Dat probeer ik als motivatie te gebruiken. Ik moet ervoor zorgen dat ik er alles uithaal, zodat het het allemaal waard geweest is.’

Ik wilde de cultuur leren kennen. Begrijpen waarom ze altijd de beste zijn. Dan vond ik van mezelf dat ik de taal moest snappen. Lucie Ehrmann

Ze wil zich bewijzen in de Hoofdklasse. Geniet van haar eerste weken terug in Nederland. ‘Het afgelopen jaar speelde ik in België. Daar spraken we vooral Engels, dus ik moet wel weer even wennen aan het taaltje’, vertelt ze. ‘Toen ik bij Den Bosch zat, ben ik heel goed gaan oefenen. Ik wilde de cultuur leren kennen. Begrijpen waarom ze altijd de beste zijn. Dan vond ik van mezelf dat ik de taal moest snappen’, legt ze uit. Afgelopen week begon ze opnieuw aan een talencursus.

Het bijgeloof van de Nederlanders

‘Ik vind het grappig dat bij Oranje-Rood veel dingen hetzelfde zijn als bij Den Bosch. Ik liep voor het eerst de kleedkamer in en wist dat ik niet zomaar ergens kon gaan zitten’, lacht ze. ‘Jullie Nederlanders zijn zo bijgelovig. Iedereen zit op een vaste plek. Ook bij de line-up. Ik heb maar aan Juul (van der Velden, de nieuwe aanvoerder in Eindhoven) gevraagd waar ik moest staan. Bij de yell is dat ook zo. Mijn plek in de huddle komt op de centimeter nauwkeurig.’

Ze heeft langzaam haar plekje gevonden in Eindhoven. ‘Ik heb nogal een karakter’, zegt ze. Ze doelt op haar aanwezigheid. Ehrmann hoor je continu roepen en schreeuwen. Ze is geen moment stil. En juicht haar longen uit haar lijf als haar ploeggenoten scoren. ‘Dat is wie ik ben. Ik ben blij dat ze het accepteren. Ik voel me veilig.’

Foto: Ewout Pahud

Om niet aan alles te hoeven wennen, koos ze ervoor haar oude appartement in Den Bosch opnieuw te huren. ‘Ik heb sinds februari mijn rijbewijs, dus ik kan met de auto op en neer naar Eindhoven. Gelukkig maar, want met al die spullen de trein in is geen optie.’ In de Brabantse hoofdstad gaat ze ondertussen parttime werken als barista. ‘Ik moet nog wel werken aan mijn latte art. Ik kom nog niet veel verder dan een klein hartje’, lacht ze. De verdere focus gaat op het hockey. ‘Ik speel nu natuurlijk wel in de Hoofdklasse. Dat ga ik heel serieus nemen.’

Nog een nieuwe tattoo?

Haar voorspelling? ‘Ik zag ergens op Instagram dat we door AI als nummer vier gekozen werden. Dat zou wat zijn joh. En dan de play-offs tegen Den Bosch. Niks is onmogelijk toch’, grijnst ze. Maar ze mikt op het linkerrijtje. Dan is haar eerste seizoen in Eindhoven meer dan geslaagd. En dan is er natuurlijk nog een vraag. Komt er dan een tattoo bij?

‘Ik wilde er eigenlijk eentje zetten tijdens mijn periode bij HGC, maar dat heb ik niet gedaan. Ik ben 27 jaar. Wie weet sluit ik mijn carrière wel af in de Hoofdklasse. Ik denk dat er dan wel eentje bij komt, die misschien wel verwijst naar Oranje-Rood. Alvast sorry, mam.’