Ze speelt op het een-na-hoogste niveau van het land. Bij de koploper bovendien. Toch is Carlijn Croon op het hockeyveld bijna altijd ‘de zus van’. Inderdaad, haar broer Jorrit is een van de bekendste hockeyers van het veld. Die vergelijkingen is zijn jongere zus nog lang niet beu. ‘Mijn teamgenootjes bij Leiden vragen zich weleens af waarom dat er steeds bij moet, maar het is toch ook logisch?’
‘Als ik na een wedstrijd een keer in de krant kom, staat er altijd ‘zusje van international Jorrit Croon’ bij. Het zijn vooral anderen die daar iets van vinden, ik ervaar het zelf niet als iets vervelends. Natuurlijk ben ik ook gewoon mezelf, maar ik snap het wel.’
Croon is van het nuchtere type. Ze loopt na het duel tegen Groningen (1-0 zege) eerst even langs haar opa en oma, zet voor de jeugd een paar handtekeningen in het clubblaadje en is realistisch over de wedstrijd: ‘Ik ben vooral blij dat we ‘m winnen, want het was niet heel best. Een lelijke wedstrijd. Alles wat we hadden afgesproken, hebben we niet gedaan.’ Dankzij een strafbal won Leiden, alweer voor de derde keer in drie duels.
Na een flinke regenbui trekt Carlijn Croon met Leiden de 1-0 overwinning op Groningen over de streep. Foto: Rob Römer.
Terug naar de familie Croon. ‘Ja, ik ben zeker het zusje van. Eén van de zusjes, want we hebben nog een jonger zusje. Dat is Fien, die speelt hier bij de studenten in Leiden. Maar logisch toch, dat het meestal over hem gaat? Ik ben er zelf het meest trots op hoor, dat ik zijn zus ben.’
Random clubs die ‘een Croon’ zagen
Er komen twee meisjes langs die haar handtekening in hun boekje willen. ‘Volgens mij hebben jullie die al. Nummer 5? Ja toch?’ Als ze weg zijn: ‘Nu voel ik me net Jorrit!’
Ze hoort regelmatig dat het langs de lijn over haar gaat. ‘Ze zien natuurlijk ‘Croon’ op mijn rug staan. Dat is het enige dat ik soms moeilijk vind. Ik kan alleen maar hopen dat mensen die mijn shirt zien niet meteen hoge verwachtingen hebben, want die kan ik niet waarmaken.’
Eerder waren die verwachtingen er inderdaad, vertelt ze. ‘Toen ik net bij de senioren kwam hockeyen, bij Alecto nog, scoorde ik veel. Dat kwam vooral doordat het mijn eerste jaar was, ik was zonder enige druk lekker aan het hockeyen en stond vooral gewoon op de goede plek. Na dat seizoen kreeg ik echt van de meest random clubs uit heel Nederland de vraag of ik daar kwam hockeyen. Toen dacht ik wel, jullie kennen mij helemaal niet, je ziet alleen een Croon die veel goals maakt.’
‘Ze zien natuurlijk Croon op mijn rug staan.’ Foto: Rob Römer.
Lastig, zegt ze. ‘Ja, dat vond ik zeker toen wel ingewikkeld. Ik wilde niet dat mensen denken dat ik Jorrit ben, ik hockey niet zoals hij.’ Lachend: ‘Leek ik daarin maar een beetje meer op hem, dat had ik graag gewild.’
Over een overeenkomst op hockeygebied met haar broer moet ze dan ook even nadenken. ‘Net als Jorrit kan ik goed corners halen. Ik ben niet per se een spits die veel goals maakt, meer het stukje daarvoor en rendement halen, ook al kwam dat er vandaag niet helemaal uit.’ Een verschil weet ze meteen: ‘Hoe technisch hij is… Vroeger stond hij urenlang in de woonkamer trucjes te doen. Mijn zusje ook trouwens, maar zijn creativiteit? Nee, die heb ik niet.’
Proeven aan ‘coole dingen’
Bij Leiden is Croon ‘gewoon Carlijn’, zegt ze. ‘Het helpt dat Jorrit hier niet elke zondag rondloopt. Als ‘ie er is, hebben mensen dat wel door en willen kinderen met hem op de foto, maar dan staat hij er vooral als grote broer om aan te moedigen.’
Het gebeurt natuurlijk niet vaak, met de overlappende wedstrijdprogramma’s. ‘Maar soms speelt hij op zaterdag. En dan nog moet hij keuzes maken, zijn vriendin Daantje de Kruijff speelt dan bijvoorbeeld ook op zondag, bij Amsterdam. Maar als ‘ie hier komt aanmoedigen, vind ik dat altijd alleen maar heel erg lief en leuk.’
‘Als Jorrit hier komt aanmoedigen, vind ik dat altijd alleen maar heel erg lief en leuk.’ Foto: Rob Römer.
Het zit dus vooral mee, als je broer een ster in het Nederlands elftal is. ‘Alle coole dingen die hij meemaakt, daar mogen wij ook aan proeven. We zijn in 2016 al naar Rio geweest voor de Olympische Spelen, vorige zomer natuurlijk in Parijs. Dat was echt het mooiste, het goud en hoe hij doorging met die blessure aan zijn voet, ook al was het lastig.’
‘We zaten nog op de middelbare school’
Ze herinnert zich nog goed dat-ie voor het eerst voor Oranje geselecteerd werd door Max Caldas. ‘Hij was zeventien toen. Ik ben anderhalf jaar jonger, we zaten gewoon nog op de middelbare school. Daar was ik ook altijd wel het ‘zusje van’ hoor, in de goede zin van het woord. Mensen wisten daar misschien wel nog beter hoe leuk en sociaal hij was, ook buiten het hockey om. Dus ja, het werd daar wel gevolgd.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder. ‘Maar ik vind alles wat hij doet nog steeds bijzonder. Voor de buitenwereld is het inmiddels meer dan normaal dat hij erbij is, en misschien ook wel voor hemzelf. Dus dan wil ik hem graag meegeven hoe knap het blijft. Zeker als je rol verandert, en dat gebeurt natuurlijk door de jaren heen, van de acties naar meer de controleur en van het jonkie dat altijd mocht gaan naar nu één van de meest ervaren spelers… Ik wil hem nooit het gevoel geven dat het normaal is wat hij doet.’
Een spiegel van zijn familie om met beide benen op de grond te blijven staan, heeft haar broer namelijk niet nodig. ‘Nee, zo zijn wij allemaal niet. Hij heeft juist wat meer van het gezonde zelfvertrouwen. Daar ben ik wel jaloers op.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.