Teun Beins: gestopt bij Oranje, in bloedvorm bij Bloemendaal

Ook zondag sleepte Teun Beins twee corners binnen bij Bloemendaal, in de heerlijke topper tegen Kampong (5-4). Hij is beter op schot dan ooit, koerst in dit tempo af op dik twintig goals. Dat is niet los te zien van het besluit dat hij in de zomer maakte. De 26-jarige verdediger zette een punt achter zijn Oranje-tijd, die 49 interlands duurde. Een verhaal over vertrouwen. En vrijheid.

Hij nam zijn beslissing in de luwte. Terwijl de nationale ploeg vol afkoerste op het EK, vond Beins dat het mooi was geweest. Hij was vlak daarvoor afgevallen voor de groep waarmee Oranje de zomer inging. Weer een teleurstelling. Weer een hoop trainingsdagen zonder echte beloning. Maar vooral weer geen optreden op een groot toernooi. En dat terwijl zijn bronzen WK van 2023 – waarin hij drie keer scoorde – naar zoveel meer smaakte.

Van die periode krijgt hij nog steeds een lach op zijn gezicht. ‘Daarna brak er een lange fase aan waarin ik er niet bijzat, als het er echt om ging’, aldus Beins, vlak na de knappe zege van Bloemendaal op de vice-kampioen. Hij maakte (bijna) altijd deel uit van trainingsgroepen. Maar ook door fysieke tegenslag steeg de verdediger niet meer in de rangorde. De verloren Pro League-interland tegen België (5-3), in juni 2024, bleek achteraf zijn laatste te zijn. 

Beins met internationals Terrance Pieters en Jorrit Croon. Foto: Koen Suyk

Geen plezier en vertrouwen

‘Op een gegeven moment verloor ik bij Oranje het plezier en vertrouwen om door te gaan’, zegt Beins. Hij vertelt zijn verhaal rustig, zonder veel emoties te tonen. Op geen enkele manier klinkt zijn verhaal wrang of rancuneus. ‘Ik hikte steeds tegen de echte selectie aan. Als je bij een groep zit en je voelt dat de coach je mee wilt hebben, dan is dat helemaal top. Maar zo was het niet bij mij. Het is best lang net-niet geweest. En als ik eerlijk ben, kost dat best veel energie.’

‘Ik wil zelf de controle en het initiatief nemen over de toekomst. Dan beslis ik liever zelf hoe het afloopt. Ik wil niet later terugkijken op mijn carrière en dat ik denk: ik ben jarenlang doorgegaan en heb eigenlijk vooral meegetraind bij Oranje. Begrijp me niet verkeerd: ik vond het heel gaaf om met die jongens op het veld te staan. Maar een training is geen einddoel. Het gaat om die beloning. Het toetje, de toernooien.’

En die gingen na dat WK steeds aan hem voorbij. De EK’s van 2023 en 2025 en natuurlijk de gouden Olympische Spelen. Beins was constant in de race voor een plekkie. Maar steeds miste hij uiteindelijk de boot. Hij is niet het type dat zo’n beslissing de wereld in knalt met een ellenlange Instagrampost. Of zelf publiekelijk aankondigt dat het mooi is geweest.

Ik had met mijzelf al afgesproken dat ik waarschijnlijk zou stoppen als ik het EK niet haalde. Daar heb ik mij aan gehouden Teun Beins

Nee, Beins nam een beslissing, informeerde de mensen in zijn naaste omgeving en ging door. ‘Ik heb het niet aan de grote klok gehangen. Die aandacht zoek ik wat minder op. Het voelt voor mij al normaal dat het zo zit. Dat ik nu niet meetrain, dat is helemaal oké. Ik ben juist heel blij dat ik me hockeyend volledig weer kan richten op Bloemendaal. ’

Zijn vorige seizoen werd al overschaduwd door blessures, wat zijn positie bij het Nederlands elftal natuurlijk ook niet versterkte. Beins twijfelde al en hakte in juni de knoop door. ‘Ik sloot eerder aan. Moest volume opbouwen, omdat ik terugkwam van een hamstringblessure. Maar vlak daarna werd ik toch eraf gegooid. Dat was wel pijnlijk. Ik had met mijzelf al afgesproken dat ik waarschijnlijk zou stoppen als ik het EK niet haalde. Daar heb ik mij aan gehouden.’

Een moedig besluit, op een relatief jonge leeftijd. ‘Ik ken ook jongens bij wie dit wel te lang duurde. Dat is uiteindelijk niet goed voor je. Ik kan nu nog met plezier terugkijken op mijn tijd in Oranje. Op dat WK bijvoorbeeld, waar ik echt van heb genoten. Daarom is het goed zo.’  

Beins z’n finest hour in Oranje op het WK van 2023.

Sinds lange tijd de gevierde man

Terwijl Beins dat allemaal vertelt, komt zijn oude assistent-coach Santi Freixa langs. ‘Die man is lekker bezig, hè?’, zegt de Spanjaard over Beins, terwijl hij een klap op z’n schouder geeft. De cornerspecialist ontvangt het compliment met een lach. ‘Ik hoor nu na de wedstrijd ook van anderen dat ze mij vrijer vinden spelen. Hebben ze wel gelijk in, denk ik.’

Noem het een bijzondere samenloop van omstandigheden. Want Beins speelt niet alleen ontspannender, hij pusht ook de ene na de andere corner erin bij Bloemendaal. Hij is in bloedvorm, sinds lange tijd weer de gevierde man. Om het speciale daaraan te snappen, gaan we een paar jaar terug. In 2021 werd Beins aangetrokken door Bloemendaal, na het seizoen van zijn doorbraak bij Oranje-Rood.

In het seizoen 2020/2021 pushte hij als jong talent liefst dertien keer raak. Bij Bloemendaal werd hij gepresenteerd als cornerschutter, maar was-ie nooit de onbetwiste nummer één op de kop. Het jaar waarin hij acht keer scoorde (2023/2024) was een uitschieter qua productiviteit. In zijn drie andere seizoenen bij de Noord-Hollanders maakte hij er in totaal vier.

Foto: Koen Suyk

Vertrouwen en vrijheid

Tot dit jaar. Want na pas vijf Hoofdklasse-duels staat zijn teller al op zes. Is hij weer de schutter die de hockeywereld op jonge leeftijd verbaasde. ‘Je moet de kans krijgen. Wedstrijdballen pushen. Marc Miralles ging bij ons weg, hij pushte vorig seizoen het meest. Daarna hoorde ik vrij snel dat ze mij het vertrouwen wilden geven. Dat kreeg ik van de club en het team. Dat heb je ook nodig. Toch nog een keer aanleggen als je een keertje niet scoort. En niet ‘alleen maar’ eentje per wedstrijd mogen nemen, waarna de ander weer mag. Dat werkt niet voor mij.’

Zondag tegen Kampong legde Beins vier keer aan. Twee keer ging-ie erin. ‘Oké, dat is wel een aardig gemiddelde’, klinkt het bescheiden. Hij zoekt desgevraagd naar een verklaring. ‘Toch die vrijheid, misschien. Ik voel me goed. En ik sta achter mijn keuze. Er is een last van mijn schouders gevallen. Dat kan ik nu omzetten naar iets moois. Best bijzonder hoe dat gaat, toch?’