Van Australië naar Ring Pass dankzij pa’s lekke band

Wie ‘Charlie Roberts hockey’ googelt, moet zich eerst een weg banen langs Amerikaanse ijshockeyers, high school lacrossespelers en een Britse Masters hockeyster. Maar het is óók een nieuwe speler van Ring Pass. De Australiër met een kenmerkende snor en dito matje is voor het eerst in Nederland, een stap die hij altijd al wilde maken. Dankzij een vakantie van zijn vader, kwam het ervan.

Als je verder scrollt langs de resultaten, kom je langs een YouTube-video van een guitig kereltje van een jaar of dertien. Witte polo met een rode, gele en zwarte streep dragend. ‘Ik speel voor de onder-14, onder-18 en de men’s. Dat is wel anders, ik ben de kleinste die er rondloopt.’ Even later: ‘Ik scoor niet veel, maar ik hou van trucjes en circuitjes doen. Mijn favoriete speler is Jamie Dwyer. Hij is zo snel, en heeft waanzinnige skills.’

Charlie Roberts in duel met Thije Bakker. Foto: Frank Uijlenbroek / Worldsportpics

Het jongetje van dertien is inmiddels tien jaar verder, speelde honderd duels voor Adelaide en leeft dit seizoen zijn droom in Delft. ‘Ik wilde altijd al in Nederland hockeyen. Het is hier zo anders dan in Australië. Daar is het een give-and-go-mentaliteit en vooral heel snel spelen, hier spelen we een heel tactisch en gestructureerd spel. Het heeft even geduurd om daaraan te wennen, maar tot nu toe vind ik het hier geweldig.’

Fietsen in de bergen

Zijn komst naar Ring Pass heeft alles te maken met een toevallige ontmoeting van Roberts’ vader op vakantie, vertelt hij. ‘Mijn vader was een paar jaar geleden aan het fietsen in de bergen in Zwitserland. Hij kreeg een lekke band, en kwam iemand tegen die hem daarmee hielp. Ze raakten aan de praat en die man kwam dus uit Nederland. Mijn vader vertelde dat ik ooit in Nederland hoopte te hockeyen en toen bleek die man lid van Ring Pass te zijn.’

Twee jaar later was het zover. ‘Ik ging op zoek naar een club, stuurde hem een bericht en hij bracht mij met de club in contact. Dus nu ben ik hier.’ Het bevalt Roberts allemaal goed. Hij woont met teamgenoten in Delft en werkt als docent op een internationale basisschool. ‘Het hockey kwam eerst. Ik wilde graag vooruitgang boeken en het hier ervaren. Zoals de hockeycultuur hier is, is ‘ie nergens.’

Charlie Roberts en zijn kenmerkende snor en matje. Foto: Frank Uijlenbroek / Worldsportpics

Hij gaat verder: ‘Alleen al de passie en hoe het eraan toe gaat. Op elke club zijn er overal kinderen met sticks in de weer, er zijn zoveel teams, we gaan hier naar Nijmegen toe en er komen een paar honderd mensen op af. Voor ‘gewoon’ een competitiewedstrijd, dat is best speciaal.’

Groot fan van Jamie Dwyer

Over de wedstrijd kan hij kort zijn. ‘Heartbreaking, om eerlijk te zijn. We speelden zo goed en dat we dan in de laatste seconde nog dat tegendoelpunt krijgen… Ik had eigenlijk ook het gevoel dat de wedstrijd al over was toen ze nog scoorden.’ Zijn ploeg kwam nog voor rust op een 1-0 achterstand, maar knokte zich via een bekeken backhandschot van Lodewijk Schulte knap terug. De klok stond inderdaad al een tijdje op nul toen de winnende er toch nog invloog en Nijmegen de ongeslagen status behield. ‘Ik mag dan nieuw zijn, maar ik weet dat het een grote prestatie zou zijn geweest als we hier punten van Nijmegen hadden kunnen pakken. We verdedigen goed, krijgen weinig tegendoelpunten, dus het is frustrerend dat het net zo eindigt.’

Beteuterde gezichten bij Ring Pass. Foto: Frank Uijlenbroek / Worldsportpics

Roberts laat zich gelden, vanuit zijn linksachterpositie zet hij regelmatig veel druk naar voren. ‘Ik moest vandaag behoorlijk defensief zijn, maar ik hou ervan om aanvallend te spelen. Soms moeten mijn teamgenoten me een beetje temperen, dan hoor ik ze roepen vanaf de kant en herinner ik me weer dat ik slim moet spelen. Het is een beetje instinct, elke wedstrijd heb ik dat een paar momenten, snel ervandoor en gáán.’ Dat is dan toch een beetje de tienerversie van Roberts, de grote fan van Jamie Dwyer, die nog altijd in hem zit.