Bijna veertig jaar geleden zette Albert Kees Manenschijn bij Hurley zijn eerste voetstappen in zijn lange trainersloopbaan, een beslissing die de koers van zijn leven bepaalde. Dit seizoen is de voormalige assistent-bondscoach van de Nederlandse vrouwen terug bij de club waar het ooit begon, als coach van Dames 1. Al is zijn terugkeer vooralsnog geen sprookje: Hurley worstelt met een stroeve seizoenstart.
Teleurgesteld staat Manenschijn in het clubhuis van Hurley, zondag na het zuur van de nederlaag (0-1) tegen Rotterdam. Als ervaren trainer weet hij wat er gevraagd wordt in de top. Waar Rotterdam de mouwen opstroopte en vocht voor elke bal, ontbrak bij Hurley het heilige vuur. Zeker voor rust, waarin Hurley op achterstand kwam.
‘Ik had meer karakter en pit van ons verwacht. Dat viel me behoorlijk tegen. We begonnen aan de wedstrijd met poep in de broek. Onze eerste helft was echt matig. Daar baal ik van. Ik had echt gedacht dat we al verder zouden zijn dan dit. Maar dat zijn we dus nog niet. We zullen harder moeten werken’, zijn de woorden waarmee Manenschijn de vinger op de zere plek legt.
Na rust zag hij wel een aantal lichtpuntjes, maar de harde realiteit is dat Hurley elfde staat, met slechts vier punten. ‘We hebben veel nieuwe meiden. Gelukkig is dit pas onze zesde wedstrijd. We hebben nog alle tijd om het recht te trekken.’
De teleurstelling is groot bij Hurley, zondag na de nederlaag op eigen veld tegen Rotterdam (0-1). Foto: Bart Scheulderman
38 jaar lang dendert zijn trainersloopbaan al voort
Noem een willekeurige club uit de Tulp Hoofdklasse en de kans is groot dat Manenschijn er ooit aan het roer heeft gestaan. Maar het fundament van zijn carrière legde hij hier, tussen de bomen in het Amsterdamse Bos, bij Hurley. Een plek die hij nooit écht heeft losgelaten, hoeveel omzwervingen er ook volgden.
Als jochie van een jaar of twaalf zette hij hier zijn eerste stappen op een hockeyveld. Later, als speler van Jongens A1, Heren 2 en Heren 1, nam hij enthousiast zijn eerste jeugdteams onder zijn hoede. Het bleek hem verrassend goed te liggen. Zó goed zelfs dat hij in 1987 door de club werd gevraagd om opleidingscoördinator te worden en een goede jeugdopleiding neer te zetten. Het was het startschot van een trainersloopbaan die — 38 jaar later — nog altijd doordendert.
‘Zo ben ik erin gerold’, blikt Manenschijn terug. ‘Ik gaf mezelf vijf jaar de tijd om uit te zoeken of ik het leuk vind. Of ik er goed in ben, of het iets voor me is.’ Lang hoefde hij uiteindelijk niet te aarzelen: het vak bleek hem op het lijf geschreven. Al binnen een paar jaar maakte hij zijn eerste promotie: hij nam naast zijn functie als opleidingscoördinator ook het roer over bij Dames 1. Het was een bevestiging dat hij de juiste weg was ingeslagen. Bovendien liet het succes niet lang op zich wachten. Onder zijn vleugels promoveerde Dames 1 naar de Hoofdklasse. Een mijlpaal die zijn trainersloopbaan definitief kleur gaf.
Albert Kees Manenschijn is na 25 jaar terug op het oude nest bij Hurley. Foto: Bart Scheulderman
Na dertien jaar voelde ik: het is tijd om mijn vleugels uit te slaan en een nieuw avontuur aan te gaan Albert Kees Manenschijn
Manenschijn: ‘Later hebben we ons ook nog gehandhaafd. Het was een mooie tijd. Daarna ben ik nog coach van Heren 1 geweest, óók in combinatie met mijn werk als hoofd jeugdopleiding. In 2000 besloot ik afscheid te nemen van Hurley, na dertien jaar waarin ik veel had geleerd en meegemaakt. Toen voelde ik: het is tijd om mijn vleugels uit te slaan en een nieuw avontuur aan te gaan.’
Wat volgde, was het begin van een bijna onnavolgbare tocht langs dug-outs door het hele land. Wie zijn LinkedIn-pagina opent, scrollt zich een weg door een eindeloze rij hockeyfuncties:
‘Technisch directeur Qui Vive’, ‘technisch directeur Bloemendaal’, ‘assistent SCHC vrouwen’, interim-coach SCHC mannen’, ‘coach heren 1 HDM’, ‘trainer Dames 1 Pinoké’, ‘coach Nederland Jongens A’, ‘technisch consultant Heren 1 Qui Vive’, ‘assistent-trainer Heren 1 Rotterdam’, ‘coördinator topjeugd Bloemendaal’, ‘coördinator topjeugd SCHC’, ‘trainer-coach Heren 1 SCHC’, ‘assistent trainer-coach Dames 1 SCHC’, ‘technische directie jongste jeugd Gooische’, ‘assistent-bondscoach Nederlandse hockeydames’, ‘coach Heren 1 Rotterdam’ en ‘hoofdcoach Schaerweijde’.
De oudste foto van Albert Kees Manenschijn uit ons archief: uit 2010, als coach van de mannen van HDM. Foto: Willem Vernes
Terug op het oude nest
Hij was erbij als assistent van Alyson Annan bij de Oranje Dames op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro (2016, zilver) en Tokio (2021, goud). Zowel de mannen van SCHC als die van Schaerweijde loodste hij naar de Hoofdklasse. In 2013 was hij de rechterhand van Reinoud Wolff toen de mannen van Rotterdam voor het eerst in de geschiedenis de landstitel veroverden.
Het zegt alles over zijn staat van dienst dat hij het al zó lang volhoudt in het coachvak: een keiharde, onvoorspelbare wereld, waarin het altijd maar de vraag is of je morgen nog op het veld staat, laat staan volgend seizoen. Een wereld waarin je na een ontslag afhankelijk bent van het toeval of er ergens anders een plekje vrijkomt. Maar Manenschijn weet als geen ander hoe het spel gespeeld wordt. Zelfs afgelopen zomer na zijn gedwongen vertrek bij Schaerweijde, sleepte hij bij Hurley moeiteloos weer een plekje in de Hoofdklasse binnen.
Manenschijn: ‘Hurley heeft altijd mijn aandacht gehouden. Er is veel veranderd, maar het is ook weer hetzelfde gebleven. Het is een club met een eigen identiteit in het Bos, heel anders dan Pinoké en Amsterdam. Het is ook een bruisende club. Doordeweeks is het hier afgeladen vol, met kinderen en ouders. Het is hartstikke gezellig. Af en toe kom ik mensen van vroeger tegen. Die spelen nu bij de 55-plus of zo.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.