Weken van de waarheid bij Jong Oranje: ‘We hebben zes corners’

Het zijn de weken van de waarheid voor de Jong Oranje Dames. Momenteel bestaat de groep van bondscoach Kai de Jager nog uit 25 speelsters. Over twee weken zijn dat er achttien. Met dat aantal stappen ze eind november in het vliegtuig naar Chili, waar ze op het WK onder 21 jaar hun titel verdedigen. Dinsdag was de laatste oefenwedstrijd voor die laatste schifting. En daarin was het druk. Heel druk. 

Het was typerend voor de gezellige chaos op het veld van Upward. Na afloop van het oefenduel met Duitsland (3-0) werden er nog even shoot-outs genomen. Dat gebeurde in beide cirkels van het veld. Wie niet meedeed, wist niet waar-ie kijken moest. Coach De Jager zelf kreeg helemaal niets mee van alle shoot-outs. Hij hield in de stromende regen als een echte bondsscheidsrechter de tijd bij op zijn telefoon. Met zijn rug naar de cirkel toe, zoals het hoort. Een taakje dat teammanager Leonoor Voskamp aan de overkant van het veld voor haar rekening nam.

Het paste precies bij de middag, waarin Duitsland door drie vroege goals van Lieve Wijckmans, Trijntje Beljaars en Mea de Vries opzij werd gezet. Zij scoorden allemaal in de eerste periode van de wedstrijd, die was opgedeeld in zes blokjes van twaalf minuten. Een duel waarin beide ploegen alle speelsters uit de trainingsgroep gebruikten die aanwezig waren. Aan de Nederlandse kant waren dat er maar liefst 23. Het gevolg: een komen en gaan langs de zijlijn en een wisselschema van drie kantjes, waarmee de dug-out was behangen. Dat was even wennen. ‘We missen nog een spits!’, klonk het bij het begin van het tweede kwart vanuit het veld. 

De Jager als tijdswaarnemer bij de shoot-outs. Foto: Zinzi van Duijnhoven

Met die bezetting kwam het allemaal goed. Iedereen maakte z’n minuten in al die verschillende kwarten. ‘We wilden iedereen graag nog een keer in actie zien’, vertelde De Jager na afloop. ‘En andersom gold dat ook. Je ziet meiden soms nét wat feller een duel instappen of een actie aangaan. Zijn nog gretiger om het goed te doen, al lukt dat niet altijd. Het was spannend. Dat hoort er ook bij. Al baseren we de WK-selectie natuurlijk niet alleen op vandaag.’

Zeven keer WK-goud, vier neo-internationals

Op 28 oktober gaat de kogel door de kerk voor Jong Oranje en wordt de WK-selectie bekend. De Nederlandse talenten konden in die drukbezette oefenwedstrijd geen beroep kon doen op keepster Marit van Buul (schoolverplichtingen) en de geblesseerde verdediger Julie Roovers. Het is nog onduidelijk wanneer zij weer aanhaakt bij Jong Oranje en haar club Kampong, waar ze nu drie weken ontbreekt.

Van de drie keepers – naast Van Buul zitten Phileine Hazen en Iza Osborne in de Jong Oranje-selectie – gaat er sowieso eentje afvallen. Achter de naam van Roovers staat dus nog een vraagteken. Maar verder is de keuze reuze voor De Jager, wiens veldspeelsters allemaal in de Hoofdklasse actief zijn. Zeven speelden al mee op het vorige, gewonnen WK van 2023. Vier daarvan – Eline Jansen, Noor van den Nieuwenhof, Trijntje Beljaars en Imke Verstraeten – hebben zelfs al officiële interlands bij het grote Oranje op hun naam staan. Dat geldt ook voor Maud van den Heuvel, die niet geselecteerd was voor het vorige WK.

Aanvoerder Noor van den Nieuwenhof is een van de vier speelsters bij Jong Oranje, die al uitkwam voor het grote Nederlands elftal. Foto: Zinzi van Duijnhoven

‘We hebben extreem veel talent om uit te kiezen’, zegt De Jager, een beetje trots. ‘We hebben 25 meiden met wie ik allemaal het WK durf te spelen. Het wordt deze komende weken puzzelen, afwegen en schuiven. Dat is vooral een luxe. We hebben bijvoorbeeld best veel middenvelders. Wie kunnen er op andere linies uit de voeten? Hoe zit het met uitlopers en stoppers bij de corners? En iets verder weg: wie zien we later bij het Nederlands elftal en in wie kunnen we het beste investeren?’ Met een beetje ongeloof: ‘We hebben zes meiden in deze groep die een corner kunnen nemen.’ 

Pingpongen op Papendal

Dit Jong Oranje is ook meer dan een groepje meiden dat bij elkaar is geplukt. ‘Het klinkt heel cliché, maar ze zijn heel hecht. Veel kennen elkaar al sinds de eerste nationale selectieteams, dus een jaar of zes. Mea de Vries, Noa Muller, Trijntje Beljaars en Imke Verstraeten wonen zelfs bij elkaar in huis. Gisteravond zaten we bij elkaar in een hotel in Arnhem. Gaan ze uit zichzelf spelletjes organiseren. Pingpongen op Papendal. Supermooi om te zien, daar hoeven we als staf weinig aan te doen.’

De Jager haast zich te zeggen dat het eenmalig nachtje weg was. ‘Dat kwam goed uit richting deze oefenwedstrijd. Ook voor Duitsland was Upward goed te bereizen. Maar natuurlijk was het wel heel mooi om met elkaar een dag in een echte topsportomgeving te zitten. In dezelfde ruimte te lunchen met de handballers, volleyballers en andere atleten die daar trainden en ook hun olympische droom najagen. Het inspireert om daar tussen te lopen.’

De groep van 25 wordt over twee weken teruggebracht naar 18 WK-gangers, plus twee reserves. Foto: Zinzi van Duijnhoven

De dubbelrol van De Jager

Voor De Jager zelf breken aparte weken aan. Hij moet dus die laatste, snoeiharde keuzes maken over zijn selectie. Maar moet daarin ook een oordeel vellen over de acht speelsters, die hij als clubcoach traint bij Kampong. Een dubbelrol waarmee de Brabander eerder te maken had. Zo passeerde hij Kampong-middenvelder Fleur Wolfert voor het EK van 2024. ‘De kans bestaat zeker dat ik ook dit keer meiden van Kampong teleur moet stellen. Ik snap dat het voor de buitenwereld vragen oproept. Maar al deze meiden zitten al vanaf de Onder15 bij de selectieteams. Ze hebben allemaal meerdere eindtoernooien gespeeld. Ik maak een selectie als coach van Jong Oranje, niet met een andere bril op. Voor mij is een afvaller van Kampong ook niet anders, dan een speelster van een andere club. ’

‘Het zijn twee werelden, die los van elkaar staan. Alleen de opvang op nazorg op de club bij slecht nieuws, zal anders zijn. De Kampongers zullen dan waarschijnlijk minder snel troost zoeken, zoals anderen wellicht wel doen bij hun clubcoach. Maar ook daar komen we uit. Voor de lange termijn zegt het niets over het vertrouwen dat ik in al deze meiden heb. Want geloof me, het is echt al heel knap als je bij deze groep zit.’

Het grote aftellen is dus begonnen. Naar het selectiemoment en daarna naar Santiago, met een tussenstop in Buenos Aires. ‘24 november. 17.00 uur. De tijden ken ik uit mijn hoofd. Natuurlijk. We kunnen niet wachten.’