Bram Lomans (50) schittert met zoons Maxwell en Toby in Derde Klasse

Hij heeft de vijftig al aangetikt, maar tweevoudig olympisch kampioen Bram Lomans is nog steeds niet van het veld af te slaan. Dit seizoen duikt het voormalig strafcornerkanon op bij De Kieviten in de Derde Klasse. Samen met zijn zoons Maxwell (21) en Toby (16). ‘Soms hoor je tegenstanders roepen dat ze druk moeten zetten op die ouwe vent.’

In het clubhuis van De Kieviten verschijnt vrijdagavond een stralende glimlach op het gezicht van Lomans. ‘Het is fantastisch om met mijn kinderen te spelen’, zegt hij twee uur voor de Silver Cup-wedstrijd tegen Groen-Geel. ‘Thuis ben ik hun vader, maar op het veld ben ik gewoon hun teamgenoot. Je ontdekt een totaal andere kant van je kinderen. Dat vind ik hartstikke leuk.’

Het is inderdaad een prachtig gezicht. Lomans zit er vaderlijk bij, naast zijn twee zoons aan tafel in de bespreekkamer. De oud-verdediger van het Nederlands elftal maakte zo’n beetje alles in het hockey al mee: hij won olympisch goud in Atlanta (1996) en Sydney (2000), hij won in eigen land de wereldtitel (1998), hij speelde 206 interlands waarin hij 140 keer scoorde én hij werd landskampioen met HGC. Maar één wens stond nog altijd op zijn verlanglijstje: als vader het geluk proeven om samen met zijn beide zoons in één team te spelen.

Oud-international Lomans in de Derde Klasse

‘Vorig jaar kreeg ik de vraag van Pieter Holst, de coach van De Kieviten Heren 1, of ik nog een paar spelers voor hem wist. Toby schoot als eerste door mijn hoofd. Hij speelt op zaterdag al in HGC Jongens Onder 18, maar hij vond het direct hartstikke leuk om ook op zondag te gaan hockeyen. Voor Maxwell was het een ander verhaal. Hij woont en hockeyde in Amsterdam, dus hij zag vooral tegen de reistijd op. Ik werk toevallig in Amsterdam en stelde voor dat hij met mij mee kon rijden naar de training. Lachend zei ik: ‘Als jij het doet, doe ik gezellig een jaartje mee.’ Nou, vervolgens kon ik Pieter gaan bellen om hem te vertellen dat ik drie nieuwe aanwinsten voor hem had.’

Zodoende speelt Lomans op zijn vijftigste niet bij de veteranen, maar in de Derde Klasse. Zijn liefde voor hockey en voor zijn zoons zijn moeiteloos samengesmolten. ‘Ik vind het superleuk om met mijn vader te spelen’, glundert Toby, zijn jongste zoon. ‘Ik had nooit gedacht dat ik ooit met mijn vader in één team zou spelen. En al helemáál niet in een Heren 1.’

Ik had nooit gedacht dat ik ooit met mijn vader in één team zou spelen Toby Lomans (16), de jongste zoon van Bram

In de jaren negentig pushte strafcornerspecialist Lomans zowel in Oranje als in de Hoofdklasse uit alle hoeken en standen raak. Met zijn lange lijf slingerde hij de bal ziedend hard tegen de touwen. Maar de uitlopers van Purmerend, Soest en Strawberries hoeven dit seizoen niet bang te zijn dat ze een kanonskogel van de voormalig international om hun oren krijgen. Voor Lomans is het slepen voorgoed verleden tijd.

‘Mijn knie en hamstring trekken dat niet meer. Op het veld ben ik zo stijf als een plank’, glimlacht Lomans, die zijn lijf spaart voor zijn ambities als tennisser. Net als met een stick kan hij ook goed overweg met een racket. Onlangs veroverde hij op het WK voor 50-plussers in Portugal zilver met het Nederlands team.

Vader en zoons gebroederlijk naast elkaar in de line-up. Foto: Bart Scheulderman

Bram Lomans geeft de strafcorner nu aan

Toch laat de strafcorner hem niet los. Hij geeft ze nu aan. Als oud-meester van de sleeppush weet hij natuurlijk precies hoe hij zijn teamgenoot die wél op de kop cirkel staat moet bedienen: zijn zoon Maxwell.

Het slepen is in de familie Lomans duidelijk genetisch vastgelegd. In de eerste zeven wedstrijden van het seizoen pushte Maxwell liefst zestien keer raak. Alsof hij het stokje van zijn vader moeiteloos heeft overgenomen. Ook bij Toby stroomt het sleepvirus door zijn bloed: zijn enige sleeppush in Heren 1 tot nu toe was meteen raak.

‘Zelf heb dit seizoen ook nog één keer gepusht, tegen Purmerend’, grijnst Lomans. ‘Ik kon het niet laten. Op zich viel het me niet tegen. De bal vloog keurig in de rechterbovenhoek.’

Soms hoor je tegenstanders roepen dat ze druk moeten zetten op die ouwe vent Maxwell Lomans (21), de oudste zoon van Bram

Het aan boord krijgen van de familie Lomans werpt voor De Kieviten duidelijk zijn vruchten af. Na acht competitiewedstrijden staat de ploeg knap op de tweede plaats. Op zijn vertrouwde positie als verdediger regisseert Lomans het spel. Zelfs op zijn vijftigste kan hij het niveau moeiteloos bijbenen, zegt zijn oudste zoon Maxwell. ‘Soms hoor je tegenstanders roepen dat ze druk moeten zetten op die ouwe vent. Want hij is natuurlijk niet meer de snelste. Maar hij heeft de bal nog steeds volledig onder controle. Hij speelt die gasten moeiteloos uit.’

Bram Lomans, het voormalige strafcornerkanon van Oranje, geeft nu de corner aan. Foto: Bart Scheulderman

‘Meneer, wilt u misschien een balletje op mij slepen?’

Soms hebben tegenstanders geen idee dat ze de strijd aangaan met een tweevoudig olympisch kampioen. Maar vaker is het tegenovergestelde het geval, vertelt Maxwell. ‘We hebben weleens een mailtje gekregen van de tegenstander, een paar dagen voor de wedstrijd. Zij stelden gekscherend voor dat Bram niet over onze middenlijn mocht komen. Daar hebben we maar niet op geantwoord.’

‘Ook gebeurde het dat een keeper na de wedstrijd naar hem toe toeliep. Hij zei: Meneer, mag ik u wat vragen? Wilt u misschien nog even een balletje op mij slepen? Dan kan ik zeggen dat Bram Lomans op mij heeft gepusht. Zulke gekkigheid maken we mee.’ Lomans schiet in de lach: ‘Ik zat al tien minuten ijskoud op de bank, dus dat heb ik maar niet gedaan.’

Het is één van de laatste anekdotes die op tafel komt, voordat de mannen zich gaan opmaken voor de wedstrijd. Het is de vierde ronde van de Silver Cup, de Wassenaarse derby tegen Groen-Geel. Zeventig minuten lang laat Lomans zien uit welk hout hij gesneden is. Nog altijd scoopt hij moeiteloos een bal over vijftig meter. Hij wordt niet één keer gewisseld. Hij loopt misschien wat trager dan dertig jaar geleden, zijn handelingssnelheid ligt ook wat lager, maar verder lijkt het alsof de jaren geen vat op hem hebben gekregen.

Derdeklasser De Kieviten wint na shoot-outs van eersteklasser Groen-Geel in de vierde ronde in de Silver Cup. Foto: Bart Scheulderman

Nee, ik heb niet overwogen om een shoot-out te nemen Bram Lomans

Op eigen veld komt de ploeg in het derde kwart op een 3-1 achterstand. Niet verrassend, want Groen-Geel speelt twee niveaus hoger in de Eerste Klasse. Maar in het laatste kwart trapt De Kieviten het gaspedaal in en knokt het zich terug met twee goals: 3-3. De winnaar wordt beslist via shoot-outs. Hét moment waarop Lomans kan bewijzen dat hij nog altijd over stalen zenuwen beschikt, maar hij laat het karwei over aan de nieuwe generatie. Het blijkt een verstandige keuze: de derdeklasser stunt en wipt Groen-Geel uit de Silver Cup.

‘Nee, ik heb niet overwogen om een shoot-out te nemen. Dat trekt met mijn lichaam echt niet meer’, glimlacht Lomans even later, nadat er een volksfeest op het veld is losgebarsten. ‘Maar als we in de laatste minuut een corner hadden gekregen, dan had ik ‘m waarschijnlijk wel genomen.’