Zijn kampioenswedstrijd bij Laren was afgelopen voorjaar zijn laatste kunstje als tophockeyer. Kenny Bain (35) stopte, koos voor zijn gezin en werd coach van Laren dames 1. Dat is de Schotse cultfiguur nog steeds. Maar hij was afgelopen weekend ook weer even speler, in de kelderkraker (3-3) tegen Hurley. ‘Als ik eerlijk ben, kan ik dit alleen tegen teams die onderin staan.’
Afgelopen zaterdag, zo’n elf minuten voor tijd. Bain staat klaar om voor de zoveelste keer in te vallen bij Laren. De hele wedstrijd heeft iedereen het al over de Schot, die acht jaar bij Hurley speelde. De spits heeft als enige een shirt aan zonder naam achterop. Hij maakt nog een grap met de bondsofficial en gaat bijna op zijn snuit over het randje tussen de tegels en het gras. Struikelend rent-ie het veld in. Meteen naar voren. Dertig seconden later maakt hij de 2-3. Het is zijn laatste balcontact van de wedstrijd. Direct maakt Bain het wisselgebaar.
‘Man, ik begin al een bierbuikje te krijgen. Mijn taak zat er wel op.’
Foto: Bart Scheulderman
Een rollercoaster als carrière
Je hebt authentieke spelers. En je hebt Kenny Bain. De vrolijke Brit, met tatoeages op zijn armen en z’n fascinerende mix van Engels en Nederlands, met een vleugje Schots. Een aanvaller met een rollercoaster als carrière. Met tweehonderd interlands voor zijn land en vijftien seizoenen in de Nederlandse top. Een loopbaan met finales in de EHL, de play-offs van de Hoofdklasse en vier promoties. Maar ook dalen met jaren waarin hij paniekaanvallen had en soms depressief was. Een open boek, in goede en slechte tijden. En iemand die helemaal opgaat in het moment. Hij vond het dan ook geweldig om zijn oude teamgenoten weer te helpen, nadat hij in het kampioensduel met HGC twee keer scoorde. ‘Ik voelde me die dag net David Beckham.’
Die Beckham van het Gooi stond donderdag al op het veld, in de Gold Cup tegen overgangsklasser HBS. Een wedstrijd (ook 3-3, Laren won de shoot-outs) die voor de gewone Heren 1-selectie van Laren niet te combineren was met het belangrijke degradatieduel met Hurley. Laren speelde met een bonte mix van Heren 1, Heren 2, Jongens 18-1 en 18-2. En dus met Bain, tegenwoordig actief in Veteranen A. Hij scoorde twee keer en dat maakte indruk op Laren-coach Allard van Heemstra.
‘Hij vroeg vrijdag of ik er zaterdag ook bij wilde zijn’, vertelt Bain. ‘Tsja, ik sta op de spelerslijst. En Dames 1 zou er niet onder lijden. Ik wil de jongens graag helpen, als ze mij nodig hebben.’ Met nadruk: ‘Maar ik ben niet terug, hè. Niet helemaal. Het is bij mij een beetje hetzelfde als bij Mirco Pruyser, bij Amsterdam. We hebben jonge spitsen en die probeer ik beter te maken.’
Foto: Bart Scheulderman
Bij de veteranen, met de business-guys
Hij slaat zichzelf op zijn buik. ‘Mijn energie ben ik niet kwijt. Er zijn wel een paar kilo’s bijgekomen. Ik ben oké-fit. Niet als een 22-jarige. Vandaag voelde ik bij het inlopen wel dat we donderdag ook hadden gespeeld. Maar ik vind het heerlijk om mee te doen. Ook bij de veteranen, met alle business-guys van de club. Gasten van wie ik de kinderen train.’
Zij stonden hun spits af aan het vlaggenschip, dat werd aangevuurd door Bain. Na het derde kwart bulderde de aanvaller over het veld: ‘we are not fucking tired’. Het was alsof hij nooit was weggeweest. Er geen hockeypensioen bestaat. Maar hij weet ook waar zijn grens ligt. ‘Daarom wisselde ik mezelf ook na die goal. Ze moesten de voorsprong verdedigen en ik vind dat anderen dat beter kunnen. Ik wilde voorkomen dat ik een belangrijke fout zou maken.’
Hij schudt nog eens zijn hoofd, vol ongeloof. ‘Veel trainen en spelen lukt me nu niet. Wil ik ook niet, ik ben nu bij Dames 1. Morgen moeten we naar Voordaan. Ik ben klaar. En thuis ben ik ook nodig. Julia (oud-Duits international Müller, red.) moest nu alles alleen doen met de kinderen. Ik heb haar beloofd dat dit niet te vaak gebeurt. De kids hebben de eerste helft nog gezien, daarna moesten ze naar bed.’
Foto: Bart Scheulderman
Zonder disrespect naar Hurley en Laren. Maar ik kan dit niet meer tegen topteams. Tien kilometer per wedstrijd gaat niet meer met dit lijf Kenny Bain
In theorie krijgt Bain nog mogelijkheden genoeg om zijn oude team te helpen. Laren speelt na de winter nog drie keer op zaterdag en Heren 1 en Dames 1 hockeyen drie keer tegelijk thuis. Lachend laat Bain het door zijn gedachten gaan. ‘Als ik eerlijk ben, kan ik dit alleen tegen teams die onderin staan. Zonder disrespect naar Hurley en Laren. Maar ik kan dit niet meer tegen topteams. Tien kilometer per wedstrijd gaat niet meer met dit lijf.’
Hij gaat iets stiller praten. ‘Ik werd net een beetje emotioneel. Na de wedstrijd op het veld. Hier op Hurley, de club die ik nooit zal vergeten. Waar ik het fantastisch heb gehad. Vrienden hebt gemaakt, die er nu ook waren. En dan ben ik hier met Laren, waar ik alles aan te danken heb in mijn leven dat ik nu heb.’
‘Stel nou hè. Dat dit mijn laatste wedstrijd ooit was in Heren 1. Wat was dit dan een mooi einde.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.