De omweg van debutant Van Santbrink: ‘Even slikken tijdens Wilhelmus’

Natuurlijk stond voor heel Jong Oranje de WK-opener tegen Chili met koeienletters in de agenda. Maar voor Brechtje van Santbrink was de wedstrijd tegen de Zuid-Amerikanen helemaal speciaal. Zij speelde haar allereerste jeugdinterland. Een mijlpaal voor de Rotterdamse, die haar dromen over de nationale teams al had geparkeerd.

Daar stond ze dan. Maandagavond in Santiago. Tussen al die meiden die zoveel meer ervaring hebben op dit soort toernooien. Die zich al winnaars van een jeugd-WK of -EK mogen noemen. Sommigen haakten zelfs al even aan bij het grote Oranje. Speelsters die weten wat het is om in het Nederlands elftal te spelen. Het iconische oranje pakje aan te trekken.

Voor Van Santbrink is dat allemaal nieuw. De vleugelspeelster legde een a-typische weg af naar de top. Het gros van de selectie hopt al jaren met dezelfde lichting van toernooi naar toernooi (en van hoofdprijs naar hoofdprijs). Maar zij niet. Ja, ze zat ‘gewoon’ bij de districtsteams van Zuid-Holland. Maar daarna kwam niet de volgende stap, waarop ze zo hoopte. Geen nationale Onder-16 of Onder-18. Geen paastoernooien, oefenstages, laat staan een eindtoernooi. 

Een high-five met keepster Phileine Hazen. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

‘Ik heb drie trainingen meegedaan met Nederland Onder-18. Maar daarna raakte ik geblesseerd. Viel ik af en kwam ik er niet meer bij.’ Natuurlijk was dat op dat moment pijnlijk. Maar na haar WK-debuut in Santiago is die tegenslag allang vergeten. Ze genoot met volle teugen van haar momentje, tijdens het Wilhelmus. De cameraman die voorbijschoot kreeg een volle glimlach te zien.

Het debuut, dat ze niet verwachtte

‘Ik moest wel een paar keer slikken. Maar ik was vooral heel blij’, zegt Van Santbrink, na de 10-0 zege aan de rand van het veld. ‘Ik keek tijdens het volkslied naar het Oranje-publiek. Er waren al best wel veel ouders. Die van mij waren er ook bij. Ik wist waar ze zaten, vooraf had ik ze zien staan. Maar het was tijdens de wedstrijd best druk, dus ik kon ze niet precies zien.’

Tijdens die paar minuten ging er van alles door de twintigjarige speelster van Rotterdam heen. ‘Ik was vooral heel trots. Ik weet zelf ook wel dat het bizar is dat je op een WK voor het eerst een jeugdinterland speelt. Dat ik nu hier sta, in Chili, dat had ik anderhalf jaar geleden nooit gedacht.’

Stralend en nerveus tegelijk bij het volkslied. Van links naar rechts: Phileine Hazen, Guusje Moes, Kaat Walhof, Brechtje van Santbrink, Sam Luttmer en Trijntje Beljaars. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

‘Een beetje klaar met de selectietraining’

Toen werd ze gebeld door Jordy van der Waart, haar toenmalige coach van Rotterdam. Ze was gevraagd voor de trainingsgroep van Jong Oranje, dat na het EK van 2024 toewerkte naar dit WK. ‘Ik schrok er zelfs een beetje van. Gebeurt dit nou echt? Ik had het helemaal niet aan zien komen.’

Ze had haar ambities namelijk al een beetje bijgesteld. ‘Eigenlijk had ik de Nederlandse teams al een beetje losgelaten. Elke keer als er een nieuwe groep bekend werd gemaakt, leidde dat tot een teleurstelling. Bij Rotterdam ging het best goed. We draaiden in de jeugd bovenin mee. Speelden veel kampioenschappen. Maar daar bleef het ook bij.’

Een paar keer hoopte ze nog om zich via een omweg alsnog in de kijker te spelen bij de nationale teams. ‘Ik heb drie keer meegedaan aan een grote selectietraining. Maar dat waren momenten dat je met iets van vijftig spelers op het veld stond. Dan is het best moeilijk om er weer bij te komen. Op een gegeven moment ben je er dan een beetje klaar mee.’

Van Santbrink in actie tegen Chili. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

De groei en de uitnodiging

De knop ging daardoor om. ‘Ik dacht: ik zet het uit mijn hoofd. Ik ga me lekker op de club focussen. En dan zie ik het wel. Ik kreeg bij die trainingen wel te horen wat ik moest verbeteren. Maar dat was zo algemeen, dat ik er niet echt iets mee kon.’

Tot ze dus na al die stille jaren alsnog een uitnodiging kreeg. Bij Rotterdam groeide ze ondertussen. Werd ze dominanter en zichtbaarder. Gooide ze haar bescheidenheid van zich af. En bij Jong Oranje overleefde ze de moordende concurrentiestrijd, waardoor ze maandagmiddag voor het eerst het officiële WK-tenue aantrok. ‘In de ochtend ging het nog wel met de spanning. Maar dat gevoel kwam wel toen we hier aankwamen. De sfeer tijdens de opening van het toernooi, al die mensen. Maar toen snel die eerste goal viel, werd ik veel relaxter.’

De tribunes stromen aan de overkant leeg. Van Santbrink gluurt een beetje naar de overkant. ‘Ik ga snel naar mijn ouders toe. Ik vind het super dat zij helemaal hierheen zijn gekomen, om dit met mij mee te maken.’