Kort nadat zijn moeder overleed, wint Aikman zilverwerk op jeugd-WK

Een maand geleden overleed de moeder van Siegfried Aikman. De 66-jarige bondscoach van Bangladesh Onder 21 moest vanwege visumproblemen hemel en aarde bewegen om op tijd bij haar crematie in Nederland te kunnen zijn, waardoor hij bijna India niet meer in mocht om zijn ploeg te coachen op het jeugd-WK. Na deze hectische periode schreef hij maandag geschiedenis door Bangladesh naar de winst van de gloednieuwe Challenger Trophy te leiden. ‘Mijn moeder zou hier ontzettend trots op zijn geweest.’

Voor het eerst in de geschiedenis wordt in India op de veertiende editie van het jeugd-WK niet alleen gestreden om de wereldtitel. In het Madurai Hockey Stadium hield Aikman na de 5-4 overwinning op Oostenrijk triomfantelijk een schaal vast. Het was de gloednieuwe Challenger Trophy, in het leven geroepen om de verliezersronde meer glans te geven. In de knock-outfase voor de plekken zeventien tot en met vierentwintig bleef Bangladesh verrassend ongeslagen. Een historisch resultaat voor het Zuid-Aziatische land, dat nog nooit eerder aan het WK had deelgenomen.

Veel had het niet gescheeld of Aikman had het succes van zijn ploeg in India helemaal niet meegemaakt. Nog geen veertien dagen voor de start van het jeugd-WK werd hij getroffen door een diep persoonlijk verlies. Zijn moeder, die al lange tijd ernstig ziek was, overleed op 86-jarige leeftijd.

‘Na afloop van het WK zou ik op 18 december weer terug in Nederland zijn’, zegt Aikman. ‘Ik ging ervan uit dat ze tegen die tijd nog in leven zou zijn. De longarts had aangegeven dat ze nog wel een half jaar te leven had. Ze beloofde dat ze op me zou wachten. Ze stond er ook volledig achter dat ik Bangladesh zou coachen op het WK in India.’

Siegfried Aikman met de gloednieuwe Challenger Trophy, als winnaar van de verliezersronde op het jeugd-WK in de strijd om plek zeventien. Foto: livestream Watch.Hockey

Terwijl ik met haar aan de telefoon was, blies ze haar laatste adem uit Siegfried Aikman

Toch ging het ineens snel bergafwaarts met de gezondheid van zijn moeder. In de tweede week van november, terwijl Aikman zich in Bangladesh met zijn team voorbereidde op het WK, belde zijn zus hem. Het werd een gesprek dat voor altijd in zijn geheugen gegrift zal blijven. Zijn moeder was nog in leven, maar het laatste stadium van haar leven was aangebroken.

Aikman: ‘Mijn zus vertelde dat mijn moeder op het einde van haar krachten was. Ze had pijn en wilde niet meer verder leven. Op een gegeven moment reikte mijn zus de telefoon aan mijn moeder. Toen zei ik tegen haar: ‘Mam, ga maar, je hoeft niet op mij te wachten’. Dat moet haar een gevoel van rust hebben gegeven. Terwijl ik nog met haar aan de telefoon was, blies ze haar laatste adem uit. Mijn zus kwam weer aan de lijn en vertelde dat ze was overleden.’

Aan zijn stem is te horen hoeveel pijn het overlijden van zijn moeder hem deed. Elke vezel in zijn lijf schreeuwde dat hij op het eerste de beste vliegtuig naar Nederland moest springen. Maar dat kon hij niet doen. Precies op dat moment lag zijn paspoort op de Indiase ambassade in Bangladesh. Hij had een visum nodig om tijdens het jeugd-WK het Indiase grondgebied te mogen betreden.

De groepsfoto die is gemaakt na de winst van Bangladesh van de Challenger Trophy. Foto: WorldSportPics/Raman Kant

Aikman stond voor een hartverscheurend dilemma

Dagenlang leefde hij tussen hoop en vrees, wachtend op het moment dat zijn visum zou worden goedgekeurd en hij zijn paspoort eindelijk kon ophalen. Het grootste probleem was zijn verleden als bondscoach van Pakistan. India en Pakistan zijn al jaren verwikkeld in een conflict.

Het bracht hem in een hartverscheurend dilemma. Moest hij tot in den treuren blijven wachten op zijn visum, met het angstaanjagende risico de crematie van zijn eigen moeder te missen? Of moest hij zijn visumaanvraag afbreken en zijn paspoort terugvragen? In dat geval zou India verboden terrein blijven en moest hij zijn kans om Bangladesh op het jeugd-WK te coachen opgeven.

Gelukkig voor Aikman deed zich ook een derde optie voor. Hij diende een verzoek in om de crematie van zijn moeder uit te stellen. Een verzoek dat, door de uitzonderlijke omstandigheden, werd gehonoreerd. Het zou uiteindelijk zijn uitweg blijken. ‘Uiteindelijk is er op hoog niveau overleg geweest tussen Bangladesh en India, waardoor ik mijn visum alsnog heb gekregen’, vertelt Aikman. ‘Meteen daarna heb ik de eerstvolgende vlucht naar Nederland geboekt.’

De spelers van Bangladesh vieren de winst van de Challenger Trophy. Foto: WorldSportPics/Raman Kant

Onze doelstelling was om niet volledig afgemaakt te worden. Nou, we kunnen wel zeggen dat dat is gelukt Siegfried Aikman

Bijna een week na het verlies van zijn moeder stapte hij eindelijk het vliegtuig in, terug naar zijn familie in Nederland. Twee dagen later woonde hij de crematie van zijn moeder bij, opgelucht dat hij het had gehaald. ‘Ik ben dankbaar voor het leven dat mijn moeder heeft gehad. Ze leeft voort in ons, maar ik zal haar stem nooit meer horen en haar nooit meer kunnen aanraken.’

Het is verdrietig dat ze niet meer heeft meegemaakt welk succes haar zoon met Bangladesh heeft geboekt. Zijn ploeg verraste op het jeugd-WK vriend en vijand. Tegen topteams Frankrijk (2-3) en Australië (3-5) hield hockeydwerg Bangladesh knap de schade beperkt. In de strijd om de zeventiende plaats, de Challenger Trophy, hield Bangladesh grotere hockeylanden als Zuid-Korea en China verrassend onder zich. Na de 5-4 winst in de finale tegen Oostenrijk barstte het feest los.

Aikman: ‘Onze doelstelling was om niet volledig afgemaakt te worden. Nou, we kunnen wel zeggen dat dat is gelukt. Plotseling is heel Bangladesh in de ban van hockey. Mijn moeder zou hier ontzettend trots op zijn geweest.’