Maddie Hinch: ‘Zo’n wedstrijd waar je als kind van droomt’
SCHC-keepster Maddie Hinch speelde in de finale van de Olympische Spelen in Rio de Janeiro typisch zo’n wedstrijd waar je als kind van droomt. Precies die kinderen geeft de goalie van Groot-Brittannië nu keeperstraining op Stichtsche. En reken maar dat zij iedere keer weer over die finale beginnen…
Wanneer Hinch aan de rand van het hoofdveld van SCHC voor het eerst over ‘haar keepers’ vertelt, breekt er op haar gezicht een stralende lach door. ‘Ze vragen me altijd: Maddie, wanneer gaan we nou shoot-outs trainen? Dan zeg ik: misschien moeten we eerst beginnen met hoe je überhaupt een bal stopt’, vertelt Hinch, die op Stichtsche de onder 12- en onder 14-keepers onder haar hoede heeft.
Ze hebben haar allemaal zien schitteren, die 19e augustus. Ook al behoorde ze tot de tegenpartij. Niet alleen hield Hinch dankzij haar scherpe paar ogen en haar bovengemiddelde reactievermogen maar liefst 3 Nederlandse shoot-outs tegen en dwong zij Margot van Geffen zo ver naar buiten dat ze de bal op de paal schoot, ook ranselde ze in de reguliere speeltijd een strafbal van Maartje Paumen uit het doel.
(foto: KNHB/Koen Suyk)
‘Het was een beetje vergelijkbaar met de EK-finale in Londen vorig jaar’, glundert Hinch anderhalve maand later nog steeds na. ‘Ik weet niet wat het is, maar het lijkt wel alsof ik tegen Nederland altijd op m’n best ben. Iedereen verwacht hier nu natuurlijk van me dat ik altijd zo goed speel, maar ik zal je vertellen, dat is niet zo’, zegt een lachende Hinch, die in de olympische finale nadrukkelijk solliciteerde naar de titel van Wereldkeepster van het Jaar. ‘Het zou een droom zijn als ik die prijs win. The icing on the cake. Maar ik weet écht niet wat mijn kansen zijn; Joyce Sombroek is ook een fantastische keepster.’
‘Iedereen van ons is opeens beroemd’
Het contrast na de Olympische Spelen is groot, geeft ze toe. Aan de ene kant keerde Hinch vlak na de Spelen terug in een land waar het volk haar opeens herkende, omarmde en de hemel in de prees. ‘It was madness. Iedereen van ons is opeens wereldberoemd in Groot-Brittannië. Je kunt er geen krant of tijdschrift openslaan of er staat een hockeyer in’, zegt ze daarover. ‘Toen ik op het vliegtuig naar Rio zat, wist waarschijnlijk niemand wie Maddie was, maar nu kent iedereen me: van de postbode tot de vrouw van de bank. Het is eigenlijk te bizar te woorden. Ik ben degene met een helm op, dus als ze zelfs míj al herkennen, dan is dat een goed teken. We willen natuurlijk dat kinderen ons van naam kennen en dat ze ervan dromen dat zij ons zouden kunnen zijn.’
‘Ik moet me verstoppen, dacht ik eerst’
Aan de andere kant speelt Hinch nu bij SCHC in een land waar vrijwel niemand haar kent, althans, niet buiten de hockeywereld. En de mensen díe haar al kennen, weten dat zij Nederland de gouden medaille ‘afpakte’. Zodra ze terugdenkt aan haar 1e dagen in Nederland, slaat ze vliegensvlug haar handen voor haar ogen. ‘Ik moet me verstoppen, dacht ik eerst.’ Lachend: ‘Ik was bang dat ik de club niet in mocht. Maar ze hebben gelukkig niks tegen me.’ Dan serieus: ‘Het is ook lastig dat ik juist heel blij ben en Carlien Dirkse van den Heuvel, Caia van Maasakker en Xan de Waard juist niet. Het zal nog wel even duren voordat ze over hun teleurstelling heen zijn. Daarom praat ik er maar niet te vaak over. Het laatste wat ze willen, is continu iets over die finale horen.’
Na dit seizoen keert Hinch weer terug naar Engeland. Een land dat op hockeygebied – ondanks de gouden medaille – dan hopelijk verder is dan nu, stelt ze. ‘Miljoenen Britten hebben onze olympische finale gezien. Hopelijk heeft die wedstrijd hen geïnspireerd om óók een stick te pakken. Het gaat ook om het vinden van sponsoren. Als het hockey in Groot-Brittannië nu niet groeit, dan gebeurt het nooit.’
1 Reactie
robvisser
Het is haar natuurlijk gegund en ze heeft het fantastisch gedaan in de finale, maar het is natuurlijk niet door haar maar door Nederland zelf dat Oranje niet met de gouden medaille naar huis is gegaan. De Nederlandse dames waren zo ongelooflijk veel beter dan Engeland, qua veldspel, dat was bijna pijnlijk om te zien. Engeland werd volledig weggetikt. Maar Nederland pakte de kansen niet en achterin was het chaos, met Sombroek ook niet op haar best. De Engelsen, en ook deze Maddie Hinch, zul je daar nooit over horen praten, over hoe onverdiend het eigenlijk was, maar ik ben het nog niet vergeten. Het lag hem gewoon aan Oranje zelf en dat maakt het wel extra zuur. Het zou me verbazen als Maddie Hinch geen keeper van het jaar zou worden. Dat heeft ze denk ik wel verdiend.