Bovelander: ‘Roots van het hockey liggen op het Indiase platteland’

Een half miljoen jonge hockeyers wordt niet gehaald bij het WK in 2018. Maar het project ‘One Million Hockey Legs’ van hockeylegende Floris Jan Bovelander (51) bereikt wel heel veel Indiase kinderen. Dat is ook nodig voor de nationale sport hockey, die bij de jeugd door cricket is ingehaald.

‘Ik ben zoals India zelf is. Redelijk lastminute. Ontspannen. Maar als het moet, dan sta ik er’, lacht de man die in de finale van de Olympische Spelen in Atlanta in 1996 twee keer met de strafcorner scoorde, waardoor Nederland met 3-1 van Spanje won. Sinds ze in het Kalinga Stadium in Bhubaneswar hoorden dat Bovelander weer in India was, stroomden de interviewaanvragen voor het voormalige strafcornerkanon binnen.

De man met de korte, kromme benen en de slag (toen nog met een houten hockeystick) van dynamiet is regelmatig in India voor zijn project ‘One Million Hockey Legs’, een samenwerking tussen de Nederlandse en Indiase overheid, met als doel 500.00 Indiase kinderen tijdens het WK in India volgend jaar aan het hockeyen te krijgen. Hij is nu vrijwel fulltime met dit project bezig, met een kantoor in Nederland en coaches die in India andere coaches begeleiden.

Bovelander heeft eigenlijk altijd van India gehouden, het land waar hij vaak moest hockeyen. ‘Als we hier een hockeyfestival organiseren, dan staat er zaterdag nog niets. Maar zondag hebben ze weer alles voor elkaar. Het allermooiste vind ik dat die Indiërs altijd positief zijn. Ik heb het altijd een leuk land gevonden. Ik hou van de hectiek. De chaos. Ik vind er alles wel mooi aan.’

Floris Jan Bovelander met de kenmerkende korte benen.

De basis van het huidige hockey ligt daar, op het platteland

Slechts een paar dagen is Bovelander bij de Hockey World League Final in Bhubaneswar. Tussendoor maakt hij reizen naar de projecten van One Million Hockey Legs. Een miljoen hockeybenen halen ze wellicht niet, maar dat zou alleen maar om de kwantiteit zijn gegaan, zegt Bovelander. ‘Een miljoen in drie jaar tijd is heel ambitieus. Dan zou je lukraak langs de scholen langsgaan om wat hockeysticks te droppen. We hebben nu wel tienduizenden kinderen gezien en er zijn heel veel die elke week dankzij ons project hockeyen. Maar het kost tijd om hier alles te organiseren. Wij gaan naar de scholen om zoveel mogelijk hockey te introduceren. Ik moet deze week naar Ranchi, in de regio Jharkand, waar het hockey net als in Odisha groot is. Dat is echt een hockeystaat. Veel rijstvelden en kleine dorpjes. De basis van het huidige hockey ligt daar, op het platteland.’

Als Bovelander in India is wil hij maatwerk leveren, dat op lange termijn werkt. ‘Daar geven lokale mensen – door ons getraind – vierduizend kinderen hockeytraining. Volgende week is daar weer een hockeyfestival. Daar hebben we voor Tata een regionaal trainingscentrum opgezet en ook een centre of excellence voor getalenteerde kinderen die op kunstgras kunnen trainen. Daar zitten 26 jongens van veertien tot zestien die daar wonen en trainen.’

KHUNTI (Jharkhand) – Finaledag Interschool Hockey League. Ex-international Floris Jan Bovelander is een van de oprichters en het gezicht van OMHL. Foto: Koen Suyk

Prijzen aanpassen aan behoefte bevolking

Het blijft in het chaotische India vooral hard werken voor de stichting, die dankzij zakelijke partners in het Indiase bedrijfsleven steeds meer hockeycoaches naar India kan brengen. Daarnaast zijn er veel vrijwilligers, die de Nederlandse coaches assisteren. Bovelander weet dat maatwerk nodig is, wat je moet leveren. Dat betekent in India ook de hoofdprijzen van toernooien aanpassen aan de behoeften van de bevolking.

‘In veel gebieden waar wij zitten speelde het ene dorp vroeger tegen het andere dorp om geiten en kippen. Wij kwamen de eerste hockeyfestivals hier zelf met bekers en medailles. Maar nu hebben we het er al over of we het niet traditioneler op kunnen zetten. Het zou zomaar kunnen dat kinderen het volgende festival dat wij organiseren kippen en geiten winnen. Daar hebben ze op het Indiase platteland echt meer aan dan medailles. Dan mogen kinderen eerder van hun ouders van huis weg, omdat ze met iets thuis kunnen komen waar iedereen wat aan heeft.’