Column Rob Reckers: ‘Heimelijk verliefd op Pakistaanse hockey’

Het reisadvies voor Pakistan is duidelijk: “Niet essentiële reizen naar Pakistan worden afgeraden.” Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik al toegezegd had om met een wereldteam tegen Pakistan te spelen, voordat ik het advies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken las. Als man van mijn woord, zit ik nu zeshoog in de drie na grootste stad ter wereld uitkijkend op het licht verouderde Karachi Hockey Stadium.

Dat het Pakistaanse hockey in verval is geraakt, blijkt direct na aankomst bij het Hall of Fame diner. Tijdens een drie uur durend gala worden de nationale- en internationale helden van weleer uitbundig geëerd voor bewezen diensten voor de hockeysport in Pakistan. De Nederlanders Paul Litjens en Floris Jan Bovelander treden samen met onder andere de vermaarde Shahbaz toe tot een tot een select gezelschap dat tot in de lengte der dagen verafgood zal worden in de voormalige Aziatische hockeygrootmacht.

Floris Jan Bovenlander en Paul Litjens treden toe tot Hall of Fame

Juist deze verering van de voormalige Pakistaanse wereld- en olympische kampioenen uit de jaren ’70, ’80 en ’90 laat zien dat het land al decennia niet meer meetelt in de mondiale top. Het hockey is in verval geraakt en men is naarstig op zoek naar de wedergeboorte van het ooit zo vermaarde hockeyland. Dat het hockey in de genen van de Pakistanen zit, zal niemand betwisten, maar met de vervallen hockey-infrastructuur en de onrustige politieke situatie wordt het een traject van lange adem.

Floris Jan Bovelander tijdens een druk bezochte persconferentie in Pakistan, waar hij is toegetreden tot de Hall of Fame.

En laat dat nou net de lucht zijn, die ze niet hebben. De mensen in Pakistan leven hier bij de dag. Sterker nog misschien wel bij de minuut. Exemplarisch hiervoor is de punctualiteit. Of beter, het volledige gebrek hieraan. De eerste training wordt zonder pardon twee uur uitgesteld vanwege een uitlopende persconferentie. Het tourschema is al ontelbare keren gewijzigd en de bus is nog nooit op tijd vertrokken.

‘De complete adoratie in Pakistan voor alles wat met hockey te maken heeft, is ongeëvenaard’

Voor de ervaren reiziger in Aziatische landen niet direct een reden tot zorg, maar om een topsportcultuur te ontwikkelen, kan dit behoorlijk in de weg staan. Hiertegenover staat wel een onmetelijke liefde voor de sport. De complete adoratie voor alles wat met hockey te maken heeft, is ongeëvenaard. De trainingen worden gadegeslagen door tientallen camera’s. De wedstrijden zijn live op nationale televisie. Stadions worden gevuld door duizenden enthousiastelingen en het positivisme van de gemiddelde Pakistaan, is ongrijpbaar voor de nuchtere Westerling.

Dat is waarom mijn hart direct ja zei op het eerste verzoek om naar Pakistan af te reizen. Pakistan is als die vakantieflirt waar je niet verliefd op mag worden. Juist daarom trekt het je zo aan. Er zijn honderd redenen om niet te gaan, maar als je er eenmaal bent geweest, laat het je nooit meer los. Je herinnert je alleen die onvergetelijke momenten en vergeet de eindeloze irritaties.

Als tijdens het gala op een meter achter me een gigantisch confettikanon wordt afgeschoten, ben ik een milliseconde in de waan dat het allemaal voorbij is. Was het nou echt zo ‘essentieel’ om hiernaartoe te gaan. Het antwoord durf ik oprecht nog niet te geven. Is deze tour een druppel op een gloeiende plaat, of zijn wij de eerste schapen over de dam. Op het antwoord zullen we moeten wachten, maar ik droom heimelijk van de wedergeboorte van het Pakistaanse hockey.

******

Rob Reckers werd met Oranje Zwart drie keer landskampioen. Hij speelde 209 keer in het shirt van Oranje. De aanvaller behaalde met het Nederlands team goud op het EK in 2007 en zilver op de Olympische Spelen van 2004 in Athene. Reckers is assistent-coach van Oranje-Rood en daarnaast columnist en analist van hockey.nl.