Meetrainen bij IJburg, de vierdeklasser met de grootste jeugdwachtlijst

Hockey.nl ging op bezoek bij vierdeklasser IJburg en trainde mee met Heren 1 om de sfeer te proeven bij een van de nieuwste hockeyclubs van Nederland (2010). Er zijn weinig senioren, maar het is er op een dinsdagavond des te gezelliger. Een impressie.

Wie de hoge Nesciobrug in Amsterdam-Oost met de fiets bedwingt, voelt het verzet van de stevige wind, die over het Amsterdam Rijnkanaal blaast. Dat kanaal en die brug zijn volgens de mensen bij hockeyclub IJburg de reden dat Amsterdamse studenten nog niet massaal de weg tot de club hebben weten te vinden. ‘Een kanaal in Amsterdam te ver’, denken ze zelf.

Als de wind is bedwongen en de zwaartekracht daarna zijn werk doet, glijdt de fiets hard richting het complex van AHC IJburg. Het uitzicht na de brug is namelijk het Diemerpark met de sportvelden en talloze lichtmasten van de voetbal- en hockeyclub, die naast elkaar liggen. De reden dat we de fiets hebben gepakt heeft te maken met de volgende intimiderende boodschap op de website van AHC IJburg.

‘Sportpark IJburg heeft een bescheiden bezoekersparkeerterrein. Dit terrein is alleen geopend op wedstrijddagen. Bij een vol parkeerterrein kan er geparkeerd worden in de parkeergarage van Winkelcentrum IJburg. Vanaf daar is het 10 – 15 minuten lopen naar de velden in het Diemerpark.’

Het is geen fout in het ontwerp van de hockeyclub, maar onderdeel van een dieper liggend probleem in de hele wijk IJburg, een groep van kunstmatige eilanden in het IJmeer, bij Amsterdam. De wijk IJburg ontstond vanaf 2002 en heeft medio 2019 zo’n 22 duizend inwoners, veelal jonge gezinnen, die vaak in de stad werken, maar zelf wat groter wilden wonen. IJburg is het stuk Nederland met de meeste kinderen per vierkante kilometer.

Het tijdelijke clubhuis van IJburg op de achtergrond. De fietsenstalling op de voorgrond. Foto: Koen Suyk

Op IJburg is er eerst gebouwd, daarna pas gekeken naar sport

In het Parool stond 24 februari over het ontstaan van de wijk en de combinatie met sport het volgende: ‘Volgens wethouder Simone Kukenheim van Sport was IJburg een voorbeeld van hoe het niet moet. Daar zijn eerst huizen gebouwd, dicht op elkaar, en daarna is pas gekeken of er nog ruimte was voor sport. Daardoor kampen de verenigingen met ruimtegebrek en zijn er wachtlijsten.’

Een van de langste wachtlijsten van hockeyend Nederland is het gevolg: zeshonderd kinderen. Zondag mag het rustiger zijn op de hockeyclub. Zaterdag puilt de hockeyclub op het Diemerpark juist uit zijn voegen. Jeugdwedstrijden worden soms noodgedwongen op hockeyvelden in Amstelveen gespeeld, die worden gehuurd door de club. Onlangs werd bekend dat de gemeente Amsterdam in haar bestemmingsplan twee hockeyvelden extra wil realiseren, zodat de wachtlijsten kunnen worden weggewerkt en IJburg verder kan groeien tot een volwassen hockeyclub.

Er zijn een paar elementen belangrijk bij een volwassen hockeyclub en daar hoort zeker een normale parkeerplaats bij. ‘Het is een bron van irritatie bij de leden, en bij de mensen rondom ons in de wijk’, vertelt Evert-Jan de Vries, die al zes jaar in het bestuur actief is als secretaris en bestuurslid communicatie. De geschiedenis van het sportcomplex is bijzonder, weet hij: ‘Het was hier tot de jaren zestig en dumpplaats voor doorgedraaid voedsel en een stortplaats voor chemieconcerns. Er is een stalen damwand omheen geslagen. Daaromheen ligt aarde. Het is volstrekt veilig en de verontreiniging is bij de sportvelden het laagst. Maar het is wel de reden dat er geen bomen staan, omdat die wortels te diep gaan.’ Daardoor heeft de wind op IJburg altijd vrij spel.

Het begon allemaal op een grasveld op IJburg

De Vries hoort net als Heren 1-speler Jesper Beerepoot (19) bij de oer-IJburgers, een hockeyclub die pas sinds 2010 bestaat. Zij zijn de pioniers van hockeyclub IJburg. Beerepoot hoort bij het groepje liefhebbers dat in het Van Gogh-park met elkaar begon te hockeyen op het opgespoten eiland in Amsterdam-Oost.

‘Niets anders dan een grasveldje met twee doeltjes. Daar hockeyden we altijd met elkaar in het park. Veel jongens van Heren 1 leerden daar spelen en zijn sinds de oprichting lid’, vertelt Beerepoot voor de training op dinsdagavond. Vorig jaar ging hij naar de senioren. Dat grasveldje in het Van Gogh-park in IJburg is dé bakermat van hockeyclub IJburg, die sinds 2010 bestaat en nu al meer dan 1200 leden heeft (66 jeugdteams, 8 seniorenteams) en beschikt over een waterveld en twee semi-watervelden.

Jorik Smit, coach van AHC IJburg, instrueert zijn team. Foto: Willem Vernes

Bleiswijk uit, Nieuwkoop thuis

Jorik Smit (39) is de coach die voordat de looptraining om acht uur dinsdagavond begint, de vergezichten schetst voor de komende periode met een stimulerend praatje. Hij is een Amsterdammer, met een karakteristieke kop en genoeg zelfspot om een groep in te palmen. ‘Jongens, dit is de belangrijkste week van het jaar. Zondag Nieuwkoop thuis. Als we mentaal wat stappen maken, moet dat lukken’, vertelt hij met een lach.

Maar eerst wordt er teruggeblikt op de wedstrijd tegen Bleiswijk, waarin vierdeklasser IJburg drie minuten voor tijd terugkwam van een 2-0 achterstand, en alsnog 4-2 verloor. ‘Een paar minuten na de wedstrijd kunnen we allemaal stoer tegen elkaar zeggen: waarom gingen we voor de winst en waarom gingen we niet verdedigend staan als team? Nou, ik ben een coach die op dat moment voor de winst gaat. Of dat achteraf handig gecoacht is, weet ik niet, dus ik steek mijn hand in eigen boezem. Maar jullie moeten ook zelf verantwoordelijkheid nemen, in de spiegel kijken en mensen blijven dekken.’

Een doelman met het uiterlijk van een Viking

Het was dit jaar nog nooit gebeurd dat IJburg terug kwam van zo’n achterstand. Een luxe waarmee ze niet om konden gaan. Keeper Menno Wemekamp (31), de doelman met het uiterlijk van een Viking, legt met een glimlach uit, hoe de wedstrijd tegen Bleiswijk in een nederlaag eindigde. Iedereen rende als een kip zonder kop naar voren, waardoor er voor Bleiswijk royale counters ontstonden. Wemekamp is een van de veteranen van het team.

Jesper Beerepoot is met zijn negentien jaar een van de jonkies degene die met genoegen de half uur durende warming-up voor zijn rekening neemt. Dat gaat van steigerungs van 60 naar 100 procent. Tot een kring, waarin we als soldaten op onze rug worden geprepareerd voor de wedstrijd tegen Nieuwkoop. Een minuut lang de Mountain Climb Up (op de plaats doen alsof je een berg beklimt), opdrukken, burpy’s (springen en daarna opdrukken) en kikkersprongen. Alles in een moordend tempo. Daarna een minuut planken. Als er minuten voorbij lijken te zijn, schalt de stem van Beerepoot over het veld, met satanisch genoegen: ‘Nog vijftien seconden. Daarna een minuut op de zij.’

De zonsondergang bij IJburg. Foto: Willem Vernes

Ondanks alle inspanningen gaat het tussen de oefeningen alleen maar over afgelopen zaterdagavond. Want toen vierde Harm zijn verjaardag en omdat het team zondag niet hoefde te spelen, kon er feest gevierd worden. Ook Dames 1 was uitgenodigd. De training is verder serieus en lekker basic. Een partij balbezit, daarna twee keer raken in een aanval over verschillende stationnetjes over rechts. Aanvallers verdedigend naar buiten leren begeleiden. Daarna een grote eindpartij met twee keepers.

Weinig jonge spelers blijken in het partijtje slaan met de backhand te hebben geleerd. Het blijkt de kinderziekte van een jonge vereniging, waar in de beginfase vooral de ouders de trainingen op zich hadden genomen. Dat euvel is afgeschaft met het aanstellen van een ervaren coach als Smit, een bewuste keuze van het bestuur. Ook de ballen met rode en groene kleuren – géén Kookaburras – lijken te zijn aangeschaft omdat ze in de aanbieding waren, maar ook dat mag het spelplezier niet drukken. Het heeft zijn charme.

De ballen met oranje ‘vlekken’. Foto: Willem Vernes

Er valt echt geen onvertogen woord op het hockeyveld in IJbug

Wat overheerst is de constante energie, de drang naar voren, zonder dat er wordt getemporiseerd. Balletje vasthouden, daar doen ze niet aan in IJburg. Het is gáán, gáán, gáán en als dat leidt tot balverlies, balverlies, balverlies, dan accepteert iedereen dat. Er valt geen onvertogen woord op het hockeyveld in Amsterdam-IJburg. Dat kun je zien als een kracht of een zwakte.

Het waterveld is heerlijk, zeker voor een club in de vierde klasse die regelmatig uitwedstrijden speelt op een zandkunstgras. Het antwoord van de IJburgers: ‘Je hebt geluk, want het heeft geregend. Sinds oud en nieuw doen de sproei-installaties het namelijk niet. Die zijn door vandalen kapot gemaakt. Ook de blaashal is vorig jaar weggewaaid.’ (De blaashal stond op het naburige Zeeburgereiland. Ook de sproei-installatie is weer gemaakt, laat het bestuur weten in een e-mail na het lezen van het artikel, red.).

Samen met Dames 1 na de training

Na de training is het in de blokhut binnen gezelliger dan hij er van buiten uitziet. Hout en de geur van oude chesterfields domineren de ruimte, waar er slingers en vlaggetjes hangen en er niemand achter de bar staat. ‘Kom, we stellen je voor aan dames 1’, zeggen de spelers van IJburg, die na de training binnen op houten bankjes samen met het eerste damesteam gaan zitten, alsof ze dat al jaren doen, wat waarschijnlijk ook zo is. Er wordt een half uur over de verjaardag op zaterdag nagepraat. Harm laat een snee in zijn voorhoofd zien van een val op die bewuste zaterdagavond. Iemand blijkt uren op zoek te zijn geweest naar zijn fiets die recht voor het café stond. Dames 1 – gedeeld koploper in de Vierde Klasse – wist op zondag nog een belangrijke wedstrijd te winnen, ondanks de aanwezigheid op die verjaardag.

Terwijl de gedachten aan de zaterdagavond nog nasmeulen maar geen vlam meer vatten, is de avond ten einde, maar zijn er alweer plannen gemaakt om met Heren en Dames 1 samen boten te varen door de grachten van Amsterdam. Als er een paar pitchers doorheen zijn gegaan, stroomt het dinsdagavond pas richting twaalf uur helemaal leeg in het clubhuis, waar de bar bestierd wordt door de teams zelf.

‘Het is heerlijk dat we als hele team altijd zijn doorgeschoven, met vrijwel dezelfde groep jongens’, vertelt Beerepoot over zijn hockeycarrière bij IJburg. De helft van Heren 1 – er is maar één seniorenteam op zondag, de veteranen niet meegerekend – bestaat uit Beerepoot en zijn vrienden van het eerste uur. De club heeft geen tradities. De tradities ontstaan nu spontaan. ‘Eerst hadden we ouders die ons coachten. Nu hebben we Jorik. Dat is gewoon heel leuk. We krijgen van de club alle vrijheid die we willen. Het mooiste aan IJburg vind ik dat iedereen hier zichzelf durft te zijn. Daarom hockeyen er ook allerlei soorten mensen.’

IJburg Heren 1 luistert naar de coach tijdens de training op dinsdagavond. Foto: Willem Vernes

Tachtig procent van de leden komt van het eiland zelf

AHC IJburg snakt wel naar meer seniorenleden. Slechts een handvol senioren- en veteranenteams op zondag is wat schraal. Tachtig procent van de leden komt van het eiland zelf. De jonge spelers van het team zien dat graag anders. Voor hen is een club met wat meer smaken en bedrijvigheid op zondag belangrijk. Maar er zijn in Amsterdam nog weinig senioren teams die zich opgeven bij IJburg, terwijl ze daar ruimte voor hebben.

Coach Jorik Smit was als speler zelf Overgangsklasse en Eerste Klasse gewend en wil ook langzaam omhoog kijken met nieuwe leden. ‘Aan de ene kant wil de club het heel gezellig houden, maar volgens mij is het de ambitie van de club om op termijn wel Tweede Klasse te spelen. Dan bied je ook meer perspectief voor doorstromende jeugd.’

Training IJburg dinsdagavond. Foto: Willem Vernes

Je wordt er met open armen ontvangen

Teams die geïnteresseerd zijn om op IJburg te spelen, kunnen zich aanmelden. Je wordt er met open armen ontvangen. Er is een lekker waterveld, als het heeft geregend. Alleen parkeren is geen zekerheid. Zeker niet als het geen wedstrijddag is. Je zult de brug en het water waarschijnlijk handmatig moeten bedwingen, maar daar krijg je heel veel voor terug.

(IJburg wist zondag 14 april met 4-0 te winnen van Nieuwkoop. Coach Smit was erg blij, laat hij achteraf weten)