Verdwenen hockeyers: Marjolein Ceulen leeft nu wél zoals ze wil

Ze maakte deel uit van Jong Oranje. Speelde samen met internationals als Kyra Fortuin en Renée van Laarhoven. Scoorde als spits aan de lopende band. Maar het overlijden van haar vader, nu vier jaar geleden, gaf het leven van Marjolein Ceulen (nu 26 jaar) een geheel andere wending. Eén waarin hockey geen rol meer speelt.

‘Natuurlijk denk ik er wel eens na. Over hoe het zou zijn, als ik wel was doorgegaan met tophockey. Speelsters met of tegen wie ik ooit speelde, zitten nu in het Nederlands elftal. Ik had daar ook kunnen staan. Die kans komt niet terug. Dat doet soms pijn. Maar de offers brengen die nodig zijn bij topsport, wil en kan ik niet meer.’

Alles lijkt Ceulen voor de wind te gaan. In de jeugd is ze een groot talent. Valt dankzij haar scorend vermogen op in de Overgangsklasse bij HGC. Verdient een ’transfer’ naar Hoofdklasser Pinoké, waar ze twee jaar speelt.

Marjolein Ceulen in haar Jong Oranje-tijd.  Eigen foto

In het seizoen 2017-2018 verandert het leven van Ceulen ingrijpend. Tijdens de winterstop overlijdt haar vader. Een gebeurtenis die alles voor Ceulen in een ander perspectief plaatst.

‘Zijn overlijden kwam niet uit de lucht vallen’, vertelt Ceulen. ‘Hij was al een paar jaar ziek. Keelkanker. Ik zag hem aftakelen, maar kon gelukkig nog wel afscheid nemen. Toen ik voor de laatste keer aan zijn bed zat, zei ik tegen hem dat het goed ging komen met hockey en mijn studie. Het enige wat hij daarop antwoordde, was: ‘Leef je leven zoals je wilt.’ Daarna overleed hij.’

Die woorden maakten diepe indruk. ‘Het raakte iets in mij. Wat dat was, wist ik nog niet precies. Ik probeerde zo goed en kwaad als het ging mijn leven weer op te pakken, maar had het niet makkelijk. Regelmatig sloeg ik een hockeytraining over om bij mijn familie te zijn. Dat was op dat moment voor mij het allerbelangrijkste.’

Vreugde bij Pinoké na een doelpunt van Ceulen. Foto: Koen Suyk

‘Tijdens de winterstage van Pinoké in Spanje, een paar weken later, gaf mijn coach aan dat ik geen trainingen meer mocht missen als ik nog bij het team wilde horen. Mijn vader mocht dan wel overleden zijn: ik kreeg daar geen voorrangspositie meer door. Ons gesprekje raakte mij diep. Enerzijds begreep ik wat hij zei. Anderzijds dacht ik: hoe kan je nu zoiets zeggen?  Het was de eerste keer dat ik voelde hoe keihard topsport is.’

Ze besluit de knop om te zetten.

‘Hockey was toch mijn leven? Ik raakte kort daarna geblesseerd aan mijn schouder door een scooterongeluk. Drie maanden lag ik eruit. Ik stelde alles in het werk om vóór het einde van het seizoen weer fit te zijn. En toch. Het was anders. Ik rouwde om het verlies van mijn vader en en had achteraf gezien graag meer steun gehad van de staf en mijn teamgenoten. Iedereen ging door met z’n eigen leven. Dat is logisch, maar soms ook pijnlijk. Even vragen hoe het met je gaat, kan al zoveel doen. Regelmatig dacht ik aan mijn vaders laatste woorden. Leef je leven zoals je wilt. Deed ik dat nog wel? In mij leek er iets te zijn geknapt. Al wist ik nog niet zo goed wat ik daarmee aan moest.’

Het onbedoelde zetje naar het avontuur

‘Ik herstelde en maakte hetzelfde seizoen mijn comeback. Mijn eerste balcontact, tijdens de play-offs, was direct een doelpunt. Mooier had ik het niet kunnen bedenken. Maar de twijfels bleven.’ Haar oud-teamgenootje Joy Meester gaf haar onbedoeld een zetje in een nieuwe richting. Zij vertelde dat ze op reis ging naar Australië. ‘Bijna zonder na te denken, zei ik: ‘Ik ga mee.’ Ik wilde weg. Op avontuur. De kans grijpen om niet te blijven hangen in mijn huidige leven, maar iets nieuws proberen. En even niets meer moeten.’

‘In Australië had ik het plan om mijn studie Business Economics af te ronden. Daar nam ik alle tijd voor. Mijn hockeystick had ik meegenomen. Ik speelde in Melbourne op een niveau dat vergelijkbaar is met het niveau in de huidige Promotieklasse. We trainden maar twee keer per week. Ik was in Nederland gewend om elke dag op het veld te staan. Het was een verademing om niet zoveel hockeyverplichtingen te hebben. Het voelde echt als vakantie.’

In Australië kwam Ceulen in actie voor KBH Brumbies. Eigen foto

Down under heeft Ceulen de tijd van haar leven. ‘Uiteindelijk bleef ik tot in de zomer van 2020. Ik had nog zes maanden gewerkt bij een boerderij om een nieuw visum te krijgen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werken bij een boer in de brandende zon. Met de strenge lockdown had het voor mij geen zin om direct een derde jaar in Australië te blijven, dus ging ik terug naar Nederland in de wetenschap dat m’n visum voorlopig nog geldig bleef.’

Terug in Nederland gaat Ceulen aan het werk in de marketing. Haar hockeystick raakt ze niet meer aan. ‘Ik moest er eigenlijk niet meer aan denken om weer op topniveau te spelen. Ik kon er de discipline en mentaliteit niet meer voor opbrengen.’

Topsport is genadeloos als je minder in je vel zit Marjolein Ceulen

Voor de duidelijkheid: dat gevoel staat helemaal los van het racisme-incident in Groningen, waar Ceulen in 2017 belaagd werd door het publiek. Die ervaring, hoe naar ook, heeft niet meegespeeld bij het afdrijven van het tophockevywereldje. ‘Dat kon ik vrij snel naast me neerleggen’, zegt Ceulen desgevraagd. ‘Het ging om altijd honderd procent te moeten geven. Ongeacht de omstandigheden. Toen heb ik de keerzijde van de topsport ontdekt.’

‘Tophockey is fantastisch als het goed gaat, maar genadeloos als je minder in je vel zit. Dan moet het je wel heel veel teruggeven om het vol te kunnen houden. Dat was bij mij niet meer het geval. Ik ging steeds vaker met flinke tegenzin naar de training. Ik woonde op een studentencampus en zag hoe anderen plezier maakten. Biertjes drinken en op stap gaan, was er voor mij nooit bij. Altijd wachtte er weer een training of een wedstrijd. Terwijl ik ook plezier wilde maken buiten het veld.’

Achter de bar in Val Thorens

Geen tophockey meer dus. Tijd voor andere dingen. Juist dat waar in de jaren topsport nooit ruimte voor was. En dat bevalt haar uitstekend. ‘Ik haal meer energie uit de dingen die ik nu doen dan dat ik ooit uit hockey heb gehaald. Ik sta regelmatig stil bij de vraag: maakt wat ik doe mij gelukkig? Onlangs besloot ik mijn baan op te zeggen om deze winter naar Val Thorens te gaan om daar achter de bar te werken. Een tijdje leven in een berggebied was altijd al een droom, maar dit was er nooit eerder van gekomen. De woorden van mijn vader speelden ook nu een doorslaggevende rol om het gewoon te doen. Ik voel me nu nog jong. Wil nieuwe dingen ontdekken en uitproberen. Kansen grijpen, ook al wijk ik daarmee af van de gebaande paden.’

Marjolein Ceulen is deze winter in de Franse bergen te vinden. Eigen foto