De winnaarsmentaliteit van het Gouden WK-team Lahore

Zondag 29 november was er een bijzondere reünie: 25 jaar na dato waren de gouden hockeyers van het WK in Lahore (1990, Pakistan) weer bij elkaar tijdens een lunch in Amsterdam. Bijna compleet, inclusief de manager (en initiatiefnemer), fysio’s en teamarts. Marc Delissen herinnert zich de winnaarsmentaliteit van toen als de dag van gisteren.

Delissen was één van de spraakmakende spelers van zijn generatie. Tijdens de reünie kwam zijn goal in de halve finale tegen Duitsland nog ter sprake. ‘Het hele WK hebben we 7 strafballen genomen, maar wie ze allemaal hebben gemaakt… en dat was de kracht van het team, het maakte niet uit wie er scoorde.’ Nederland bereikte de finale door Duitsland in de verlenging met 3-2 te verslaan. Delissen: ‘Ik weet niet eens meer of mijn strafbal in die wedstrijd de winnende was. Niemand weet dat meer.’

100% score uit de strafcorner

Andere details kan Delissen zich maar al te goed voor de geest halen. ‘Dat WK hadden we een 100% score uit de strafcorner. Bovelander heeft ze allemaal gemaakt. Dat is het resultaat van tienduizenden keren die corner oefenen.’ Dat betekende niet dat het de heren voor de wind ging in Pakistan. In de poule werd ternauwernood van Frankrijk gewonnen, tegen Argentinië werd gelijkgespeeld en van Australië verloren ze.

Tegen Keniaanse locals

Dat Oranje toen toch wereldkampioen werd, is volgens Delissen te danken aan de wil om te winnen en het kunnen pieken op het juiste moment. ‘Tijdens de lunch bracht coach Jorritsma een moment ter sprake: in voorbereiding op het WK waren we op trip in Kenia. Na een lange busreis eindigden we in een plaatsje in de middle of nowhere. Daar aangekomen hebben we een pot hockey gespeeld tegen locals. Dat is één van de mooie herinneringen, die het teambuildingsproces goed illustreert.’

Het WK winnen in en tegen Pakistan, de bakermat van het hockey, is een unieke prestatie in de geschiedenis van het Nederlandse hockey. Voor 70 duizend man publiek versloeg Oranje gastland Pakistan in de finale met 3-1. Als Delissen het hockey van die tijd vergelijkt met nu dan is hij stellig: ‘Natuurlijk gaat alles nu veel sneller. Het is een heel ander spel, met veel hogere intensiteit en met veel meer kracht. Ook door de evolutie van de hockeymaterialen en trainingsmethoden. Toch speelden we toen, in die wedstrijden tegen Duitsland en Pakistan, een hoger tempo en met meer snelheid en kracht dan ooit tevoren.’

Toen was alles beter…

Tijdens de reünie kwam uiteraard ook het huidige Oranje aan bod. Delissen: ‘Ik wil niet zeggen, toen was alles beter. Ik denk wel dat we toen meer authentieke spelers hadden, zoals Van ’t Hek en Veen. Nu doen veel spelers hetzelfde, omdat het hockey daar om vraagt. Je moet snel zijn, sterk verdedigen. Als ik langs de kant sta bij mijn club HGC, kan ik erg genieten van de snelheid en actieradius. Veel meer dan van voetbal. Alleen dat ingooien al, vaak 3 keer opnieuw…’

Het ‘Gouden Lahore Team’

De enigen uit de gouden generatie die op de foto ontbreken zijn Erik Parlevliet (‘Parel’ uit de tweet van Bovelander hierboven), die in 2006 ongeneeslijk ziek werd en op 43-jarige leeftijd overleed, en Taco van den Honert, die als assistent van de Oranje Heren in India is. Het team van 1990: van links naar rechts en van boven naar beneden:

Harrie Kwinten, Rens Reysenbach (fysio), Ronald Massing (fysio), Stephan Veen, Tom van ’t Hek, Cees Jan Diepeveen, Frank Leistra (keeper), Maurits Crucq, Simon Zijp (keeper), Gijs Weterings, Hendrik Jan Kooijman, Joost Bellaart (manager), Hans Jorritsma, René Klaassen, Marc Delissen, Floris Jan Bovelander, Jacques Brinkman, Marc Benninga en Piet Bon (teamarts).

Voor wie benieuwd is hoe het er toen aan toeging, hier de gehele wedstrijd (in delen aangeboden op Youtube) voorzien van Pakistaans commentaar: