FOX-presentatrice Hélène Hendriks: ‘Hockey was alles voor me’
Tegenwoordig kennen we Hélène Hendriks vooral als verslaggeefster van FOX Sports. Vroeger was ze een bloedfanatieke hockeyster in de Hoofdklasse, die vooral in de boeken belandde vanwege een lugubere pinkblessure.
‘Kijk’, zegt Hendriks midden in het interview. ‘Een microfoon houd ik altijd zó vast. Op deze manier.’ Ze zit aan tafel en klemt haar rechterhand om een hockeystick. Vanaf de andere kant van de tafel is haar pink niet te zien. Die heeft ze verstopt achter haar stick, zodat alleen zij zelf ziet dat ze het topje van haar pink mist. ‘Er zijn veel mensen die het niet eens zien als ze me niet kennen. Ik heb mezelf op een heel natuurlijke manier aangeleerd het te verbergen.’
‘Die blessure heeft ertoe geleid dat ik uit het team ben gezet’
In 2004 stortte Hendriks zich tijdens een strafcorner in de hoofdklassewedstrijd van haar club Push tegen Kampong als eerste uitloper op de bal. Die vloog zó hard tegen haar pink aan dat haar sprint eindigde in een bloederig tafereel. Hendriks – in shock – moest meteen naar het ziekenhuis. Pas daar werd ontdekt dat ze het topje van haar pink miste en dat die dus nog ergens op het veld moest liggen. Meteen werd een zoekactie gestart – en het lichaamsdeel werd nog gevonden ook. Alleen te laat. Aanhechten was niet meer mogelijk.
Hendriks schiet in de lach. ‘Ach, er zijn ergere dingen in het leven. Weet je wat nog wel bijzonder is? Dat die blessure ertoe heeft geleid dat ik uit het team ben gezet. Na drie weken wilde ik weer gaan trainen, maar van mijn trainer bij Push mocht het nog niet. Hij dacht dat de andere speelsters zich zouden inhouden omdat ze bang waren mij te blesseren. Dat ging er bij mij niet in. Geef dan andere oefeningen of zo, maar zeg niet: jou wil ik niet op het veld zien. Daarmee neem je mijn passie af. Dat accepteerde ik niet en dus ging ik zijn gezag ondermijnen. Ik ging bij de jongens trainen. Dat was het eerste scheurtje in onze band.’
‘Het tweede scheurtje kwam toen hij ontdekte dat ik hem niet had verteld dat ik het jaar daarop naar Den Bosch zou gaan. Herman Kruis, de coach van Den Bosch, zei dat ik het nog niet mocht vertellen, maar ondertussen was mijn coach van Push het toch al te weten gekomen. Dat nam-ie me zó kwalijk dat-ie me uit de selectie heeft gezet. Jammer, maar ik het zou nu niet anders doen. Herman had me gevraagd het nog niet te vertellen, dus dan doe ik dat niet. Bovendien: waar hebben we het over?’
(c) Willem Vernes
Hockey heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in Hendriks’ leven. Ze komt uit een gezin waarin iedereen (haar vader, moeder en twee zussen) hockeyde. Tot haar veertiende speelde ze bij HCP in Prinsenbeek. Daarna vertrok ze naar het grote Push uit Breda, waar ze op 17-jarige leeftijd in Dames 1 debuteerde. ‘Ik was toen alleen maar met hockey bezig. Hockey was alles voor me.’ In haar eerste seizoen promoveerde Push meteen naar de Hoofdklasse. Daar bracht Hendriks twaalf seizoenen van haar carrière door. Niet alleen bij Push, maar ook bij Den Bosch, Rotterdam en Victoria. Haar fanatisme typeerde Hendriks. Op 23-jarige leeftijd zei een arts tegen haar – vanwege haar drievoudige hernia – dat het beter was dat ze nooit meer zou hockeyen. Een paar maanden later stond ze alweer flierefluitend op het veld. Haar carrière beëindigde ze pas op haar 31ste.
Hélène, hoe zou je jezelf als speler eigenlijk omschrijven?
Ze draait haar hoofd naar rechts. ‘Weet jij wat voor type speler ik was?’ vraagt ze aan onze fotograaf Willem Vernes.
Vernes heeft Hendriks in de loop der jaren meerdere keren gefotografeerd, met name de laatste twee jaar van haar carrière, toen ze met Push in de Overgangsklasse speelde.
‘Ik vond jou een loopwonder’, zegt Vernes. ‘In het voetbal had je vroeger Henk Fraser, die ging als een hinde over het veld. Dat deed jij ook een beetje.’
Hendriks schiet in de lach.
Klopt dat?
‘Ja, dat heb ik wel vaker gehoord. Ik gaf ook nooit op. Als we met 5-0 achter stonden, geloofde ik nog steeds dat we met 6-5 konden winnen. Ik had een beetje een bord voor m’n kop.’
(c) Willem Vernes
In het seizoen 2009/2010 maakte Vernes bovenstaande foto van haar. De middenvelder had zojuist de beslissende promotiewedstrijd tegen Pinoké verloren. Ondanks al die tranen is het niet eens de nederlaag die haar het meest is bijgebleven. Na het duel waarin ze het topje van haar pink verloor, noemt ze de beslissende promotiewedstrijd tegen Oranje Zwart als de wedstrijd die haar het meest is bijgebleven.
‘Die nederlaag deed zó verschrikkelijk veel pijn’
‘Om eerlijk te zijn had ik tegen Pinoké van tevoren al niet zo veel vertrouwen in. Maar dat jaar daarvoor, tegen Oranje Zwart, had ik er juist wél vertrouwen in. Dat was een heel intense wedstrijd. Ik zal het me altijd blijven herinneren. Er stond misschien wel vijfduizend man langs de kant. Ik wist zeker dat we gingen promoveren, want we hadden zo’n ontzettend sterke ploeg. Maar ja, we verloren. Dat deed zó verschrikkelijk veel pijn. Zeker omdat we als vriendinnenteam keihard gewerkt hadden.’
Een jaar later, na het duel tegen Pinoké, beëindigde Hendriks haar hockeyloopbaan. Onder meer omdat haar werk steeds belangrijker voor haar werd. Ze was inmiddels al als sportverslaggeefster actief, een carrière die eigenlijk per toeval was begonnen, nota bene na haar pinkincident. De NOS kwam toen voor een reportage op ziekenbezoek en de Bredase NOS-journalist Joep Schreuder vroeg haar of ze niet voor NAC TV wilde werken. Later belandde ze via Omroep Brabant bij FOX Sports.
Hendriks aan het werk bij FOX Sports (c) Willem Vernes
Bij FOX Sports heeft ze naar eigen zeggen nog iedere dag voordeel van haar verleden als hockeyster op hoog niveau. ‘Ik weet precies hoe het in de kleedkamer werkt. Als het over die reserves van Ajax gaat die zo graag willen spelen (Nemanja Gudelj en Anwar el Ghazi, red.), wordt er snel gezegd: niet zeiken joh. Laat duidelijk zijn dat ik geen begrip heb voor de beslissing van Gudelj, die zegt: ik kan het niet meer opbrengen om op de bank te zitten. Maar ik weet precies wat die jongens voelen. Ik heb het zelf meegemaakt, dat ik vond dat ik er onterecht naast stond.’
Maar dat was toen. Nu heeft ze een ander leven. Een leven waarin voetbal de boventoon voert en hockey geen rol meer speelt. Ze volgt het hockey niet meer, ziet de uitslagen zelfs niet eens meer. ‘Ten eerste omdat ik het te voorspelbaar vind, vooral de damescompetitie. In mijn tijd werd Den Bosch óók al bijna ieder jaar kampioen. Ten tweede ben ik nu het hele weekend met voetbal bezig. Ik volg alles, Nederlands voetbal, Engels voetbal, Duits voetbal, Italiaans voetbal. Dan ebt het hockey langzaam weg. Af en toe zie ik op AD.nl of Telegraaf.nl nog wel iets over hockey voorbij komen, maar dat is het dan ook. Ik heb andere prioriteiten gekregen.’
Hendriks tijdens een wedstrijd van Push (c) Willem Vernes
1 Reactie
Topkeepertje
Een heel erg leuk stukje en erg fijn dat ze goed terecht is gekomen , ze dat het prima op Fox tussen die mannen . Nu graag zo' n stukje over Minke Booij , wat en hoe ze het precies doet bij het Dames Nederlandse XI- tal . Ik heb namelijk nog NOOIT een vrouw zo verstandig over voetbal horen praten . En als je het in het voetbal kan kun je het helemaal in het Hockey . M.i. moet ze zo snel mogelijk naar de KNHB , misschien kan zij het Hockey in Nederland nog redden .