Verdwenen hockeyers: keeper Job ten Barge koos voor NEC

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ geven talenten uit het verleden antwoord op de vraag waarom ze abrupt gestopt zijn. In deze aflevering keeper Job ten Barge (25), die voor Nederlands U16, Nederlands U17 (Opleidingsteam) en Nederlands U18 werd geselecteerd. Op 17-jarige leeftijd beëindigde hij zijn hockeyloopbaan en verdiende hij als doelman zonder ervaring in een voetbaldoel een overstap naar NEC, zijn droomclub.

Slechts een week of zes was de geboren Nijmegenaar actief in de voetbalwereld, toen hij het bijzondere grond betrad. Voor het begin van de wedstrijd schoot hij, toen de reservedoelman van NEC A1, de eerste keeper in op het trainingscomplex van FC Utrecht. Op steenworp afstand van dat van Kampong. Hij hoefde alleen de Koningsweg maar over te steken en hij was weer terug in het leven waarvan hij nog maar net afscheid had genomen. Terug op de plek waar hij jarenlang meerdere keren met de nationale jeugdselecties had getraind en waar hij Bas Bruin, bondscoach van Nederlands U18, kort daarvoor zijn opmerkelijke ommezwaai in zijn leven had aangekondigd.

‘Ik heb slecht nieuws voor je’, had Bruin tegen hem gezegd. ‘Je valt af voor de selectie.’
In plaats van een traan weg te pinken of woedend een bidon tegen de muur te smijten, haalde Ten Barge nonchalant zijn schouders op.
‘Ik had niet anders verwacht, ik heb er tijdens de trainingen niks meer aan gedaan. Waarschijnlijk stop ik er toch al mee’, verkondigde hij meteen.
‘Nou nou nou, dat hoeft toch ook weer niet meteen?’ vroeg de geschrokken Bruin, die dacht dat de rigoureuze beslissing enkel gevoed was door zijn keuze hem af te laten vallen.
Maar Ten Barge dacht er al jaren over na. ‘Ik wil gewoon lekker voetballen.’

Job ten Barge als keeper van Den Bosch.

De wandelende voetbalencyclopedie

Voor wiens hart in de voetbalwereld ligt, trok Ten Barge opvallend lang geen voetbalschoenen aan. Op jonge leeftijd koos hij voor hockey. Op zijn vierde namen zijn zussen hem mee naar Union en zette hij zijn eerste voetstapjes op een hockeyveld. Rond zijn achtste koos hij voor het avontuur in de goal. Zijn talent om met zijn hele hebben en houden zijn doel te verdedigen, bleek dusdanig groot dat hij op zijn twaalfde de overstap maakte naar topclub Den Bosch. In Nederlands U16 en Nederlands U18 trainde hij met spelers die later international zouden worden, zoals Thierry Brinkman en Joep de Mol. Een carrière in het tophockey lag in het verschiet.

Ten Barge hield altijd al veel van voetbal. Vrienden zeiden dat ook vaak tegen hem. ‘Waarom zit jij op hockey en niet op voetbal?’ klonk het dan. Ten Barge: ‘Ik ben een enorme voetbalgek. Altijd al geweest. Ik houd alles in de gaten. Wie er gescoord heeft, wie bij welke club speelt, noem maar op. Ze noemen mij altijd de wandelende voetbalencyclopedie. Hoe leuk ik het ook vond om te hockeyen, diep van binnen was ik een voetballer. Na een training bij Den Bosch kwam er wel eens een voetbal tevoorschijn. Dan dolden we een beetje en waren mijn teamgenoten onder de indruk van me. Toen wist ik al dat ik liever wilde voetballen dan hockeyen.’

Van mijn vader mocht ik niet op voetbal. Hij had liever dat ik bleef hockeyen. Ik wilde hem niet teleurstellen, hij stak veel tijd in me.

Toch duurde het tot zijn zeventiende voordat hij die belangrijke beslissing nam. Daarvoor durfde hij nog niet voor een nieuw leven te kiezen, vertelt hij. Vooral niet omdat hij een van de belangrijkste personen in zijn leven niet wilde teleurstellen. Zijn vader.

‘Van mijn vader mocht ik niet op voetbal. Hij had liever dat ik bleef hockeyen. Ik wilde hem niet teleurstellen, hij stak veel tijd in me. Vaak was hij van maandag tot vrijdag in het buitenland. Als hij vrijdag thuis kwam nadat hij vanuit Duitsland of Polen naar huis was gereden, bracht hij mij direct door naar de training. Zaterdagochtend stond hij ook weer langs de lijn. Daar ben ik hem dankbaar voor, maar dat legde ook een druk op me om niet te stoppen.’

Ten Barge als keeper op het voetbalveld.

Mijn vader begreep het niet, dat ik met hockey stopte. Toen ik een paar weken bij NEC zat, stond hij nog steeds niet achter mijn keuze.

Ten Barge: ‘Op mijn veertiende had ik niet het lef om tegen mijn vader te zeggen: ik stop ermee. Zeker omdat je steeds verder en hoger in het hockey komt en vaker voor vertegenwoordigende elftallen wordt geselecteerd. Dat ik een talent was, maakte het voor mij moeilijker om tegen hem te zeggen dat ik liever wilde voetballen.’

Toen hij op zijn zeventiende thuiskwam na het gesprek met Bas Bruin, vertelde hij zijn moeder dat hij wilde stoppen met hockeyen.
‘Van mij mag je’, antwoordde ze, ‘maar je moet het nog wel aan je vader vertellen.’

Dat hij voor Nederlands U18 was afgevallen, maakte dat gesprek iets makkelijker, zegt hij nu. ‘Maar het was nog steeds heel lastig. Mijn vader begreep het niet. Toen ik een paar weken bij NEC zat, stond hij nog steeds niet achter mijn keuze. Het heeft een paar maanden geduurd tot de wond geheeld was’, zegt Ten Barge, voor wie de band met zijn vader nog altijd een gevoelig onderwerp is. Drieënhalf jaar geleden gingen zijn ouders uit elkaar. Iets dat in zijn leven insloeg als een bom. ‘Uiteindelijk is het goed gekomen’, zegt hij, waarmee hij dit gesprek het hoofdstuk van zijn vader afsluit.

De teamfoto van Den Bosch. Vierde van links op de voorste rij: Job ten Barge

Zonder ervaring in een voetbaldoel belandde hij bij NEC

Of je nou een klein balletje moet tegenhouden, of een hele grote: zoveel verschilt het niet, dacht Ten Barge. Van het niveau waarop hij als voetbalkeeper zou terechtkomen, had hij geen idee. Met een bescheiden amateurclub was hij al tevreden geweest. Tegen zijn verwachtingen in waren het profclubs die zich bij hem meldden. Zonder ervaring in een voetbaldoel te hebben, had hij de luxe om de A1-teams van Vitesse, Sparta en FC Den Bosch af te bellen. De keuze was snel gemaakt toen NEC zich meldde, de club waarvan hij als kind een seizoenkaart had. Hij maakte indruk tijdens een stage en kon direct aansluiten.

Het eerste halve seizoen maakte hij veel trainingsuren. NEC was tevreden over hem en hij mocht het jaar erop blijven. Toen sloeg het noodlot toe. ‘Bij het uittrappen van een bal op de training voelde ik in mijn knie een soort van elastiekje knappen. Had ik mijn meniscus gescheurd. Daarvan heb ik maanden moeten revalideren. Toen was het klaar. Qua meevoetballen had ik natuurlijk al een achterstand, en door mijn blessure was die helemaal niet meer in te halen.’

Het gesprek dat de hoofd jeugdopleidingen van NEC met hem voerde, staat in zijn geheugen gegrift. ‘Hij zei: als je twee jaar eerder was gestopt met hockey, was de kans veel groter geweest dat je het profvoetbal gehaald had. Dan was ik vijftien geweest, en had ik veel meer tijd gehad om me te ontwikkelen. Tussen je veertiende en je achttiende is je ontwikkeling cruciaal. Die opmerking heeft mij wel pijn gedaan, maar dat is topsport.’

Ten Barge juicht na een doelpunt op het voetbalveld.

Ik heb een dubbel gevoel aan mijn hockeycarrière overgehouden

Daarna pakte Ten Barge zijn studie weer op, haalde hij zijn diploma en keepte drie jaar bij de amateurclub SCE in Nijmegen. Vervolgens koos hij voor amateurclub Viktoria Goch uit Duitsland, waar hij tweeënhalf jaar actief was. Volgend seizoen maakt hij de overstap naar het op het zesde niveau spelende TSV Wawa, vergelijkbaar met de hoofdklasse/Derde Divisie in Nederland. Hij werkt in de sales bij een sportwinkel, heeft een vervolgstudie opgepakt die nog ruim een jaar duurt en ambieert daarna een baan als accountmanager of vertegenwoordiger.

‘Ik kijk met plezier terug op mijn periode in het hockey. In de jeugd ben ik Nederlands kampioen in de zaal geworden, ik heb mooie wedstrijden gespeeld en mooie mensen ontmoet. Dat zijn leuke herinneringen. Maar ik heb er wel een dubbel gevoel aan overgehouden. Als ik nu zou kunnen kiezen, was ik nooit op hockey gegaan. Als kind had ik meteen voor voetbal moeten kiezen, ik ben nu gelukkiger dan toen. Daar ben ik heel eerlijk in.’