Vriendin Raoul Ehren: ‘Ook bij wasmachines laat hij niets aan het toeval over’

Raoul Ehren is bezig aan zijn laatste dagen als hoofdcoach van de vrouwen van Den Bosch. Eén van de meest succesvolle clubcoaches ter wereld verdwijnt na de play-offs – al dan niet met een negende landstitel – uit het Nederlandse hockey om fulltime aan de slag te gaan bij de Belgische vrouwenploeg. Samen met zijn vriendin Susanne Boselie proberen we te ontdekken wat het naderende afscheid doet met de sociaal betrokken coach die Ehren al jaren is.

Nog twee weken en het leven van Raoul Ehren (48), zijn partner en hun dochters van elf, negen en vier jaar krijgt een nieuwe wending. De dagelijkse drukte rond het leiden van een succesvol clubteam valt dan weg uit het gezin. Het zal automatisch voor meer rust en ruimte zorgen in de agenda van Ehren. Die puilt nu al weken uit met hectische dagen bij Den Bosch, de voorbereidingen van België op het EK én het runnen van Onfire Hockeysupport, zijn bedrijf in hockeyscholen, clinics en kampen.

‘Ons eerste weekendje weg is al geboekt’, zegt Boselie met een lach. ‘We kunnen straks vaker de dingen doen waar normale gezinnen aan toekomen, haha. Raoul kijkt daar ook naar uit. Hij heeft deze knoop een tijdje geleden al doorgehakt en weet dat het het juiste moment is om afscheid te nemen.’

Einde aan succesverhaal

En toch zal het voor Ehren ook vreemd aanvoelen, het afstand nemen van speelsters en stafleden van Den Bosch Dames 1. Zeker omdat de samenwerking zo uitermate bevredigend is geweest. Met zijn naderende afscheid komt er een einde aan een van de langste succesverhalen in het vaderlandse hockey. Herman Kruis veroverde met de dames van Den Bosch tussen 2000 en 2008 acht landstitels op rij en won acht keer de Europa Cup. Ehren kan zijn twaalfjarig dienstverband als hoofdcoach straks afsluiten met zijn negende landstitel. Hij won ook nog eens zeven Europese prijzen met de Bossche sterrenploeg en kan zijn voorganger dus evenaren qua verzameld zilverwerk.

Toen Ehren tussen 2003 en 2008 assistent van Kruis was bij Den Bosch, was hij de analyticus die zich vooral op de achtergrond bezighield met het team. In die tijd kreeg hij een relatie met Boselie, die hij in een ver verleden nog ooit hockeytraining had gegeven in de jeugd van Den Bosch. Tien jaar later kwamen de twee elkaar weer tegen, aan de bar in het clubhuis van Den Bosch. Een paar biertjes later sloeg de vonk over tussen de twee. De vlam met zwart-gele strepen brandt nu al vijftien jaar.

Steeds meer psycholoog

In de tijd dat ze nu bij elkaar zijn, heeft zij hem als coach in alle opzichten zien groeien. ‘In het begin kreeg hij nog keurig taakjes van Herman, maar in de loop der jaren heeft hij zich steeds meer laten gelden. Hij is nog altijd hockeycoach, maar eigenlijk is hij meer psycholoog geworden. Hij steekt enorm veel tijd in het leren kennen van zijn speelsters. Hij kan ze daardoor zo in stelling brengen dat ze precies kunnen doen wat hij van tevoren bedacht heeft. Dat vind ik knap.’

Susanne Boselie en Raoul Ehren, al vijftien jaar verbonden door het hockey.

Dat contact met zijn speelsters gaat verder dan de poorten van de hockeyclub aan de Oosterplas. Boselie: ‘Met veel meiden heeft hij een heel hechte band gekregen. Soms belt er een speelster bij ons aan. Dan gaan ze even zitten voor een kop thee, luistert hij, geeft hij advies. Hij blijft kalm, geeft de meiden het idee dat ie alles onder controle heeft. En dat is ook altijd zo. Raoul is rustig, in balans en dat straalt af op zijn team. Het zorgt voor een prettige sfeer. Er zijn ook meiden die hier voor de gezelligheid langskomen. Laatst heeft er eentje nog met mijn oudste dochter een taart staan bakken.’

De manier waarop Ehren zijn team coacht, zo coacht hij ook zijn gezin’, zegt Boselie. ‘Op papa-niveau dan hè? Hij is doordacht, kan zich goed inleven. Hij bewaakt de balans tussen hockey en privé. Hij werkt zoveel mogelijk onder schooltijd van de kinderen en als het kan, eet hij ’s middags een boterham met ze mee. De zaterdagen zijn heilig. Dan doen we leuke dingen met het gezin. Dan gaan we een eindje fietsen, lopen naar de stad voor een ijsje of staat hij met de jongste te harken in de tuin. Hij zorgt ervoor dat mijn dochters en ik geen last hebben van het hockey.’

Niets aan het toeval overlaten

Hoewel hockey als een rode draad door het leven van het gezin loopt – Boselie verruilde haar baan bij Justitie vier jaar geleden voor een rol in de organisatie van Onfire Hockeysupport – wordt er thuis nauwelijks gesproken over de prestaties van Den Bosch en België. ‘Hij laat tegen mij nooit iets los over wat er speelt binnen de club of binnen het team’, zegt Boselie.

Toch is het ondenkbaar dat iemand als Ehren – ooit bestempeld als hockeynerd – zich in zijn hoofd kan losmaken van het hockey. ‘Klopt. Dat kan hij niet. Hij denkt altijd veel en lang over zaken na. Tijdens de play-offs merk je dat het beste. Dan is-ie dag en nacht met het spelletje bezig. Hij komt na een nederlaag nooit boos of chagrijnig thuis, maar een dag later kruipt hij wel achter zijn laptop om de beelden nog eens grondig te bestuderen. Dan wil hij precies weten wat er mis ging, zoals laatst na de 1-2 thuisnederlaag tegen hdm.’

Raoul Ehren geeft zijn ploeg tactische aanwijzingen tijdens de halve finale van de play-offs 2018-19 tegen SCHC. Foto: Willem Vernes

De voortdurende zoektocht naar balans, je zou het een vorm van perfectionisme kunnen noemen. ‘Oh, perfectionistisch is hij zeker’, beaamt Boselie. ‘Hij laat nooit iets aan het toeval over. Dat merk je wanneer hij beelden van tegenstanders analyseert. Hij wil zijn team op alle mogelijke scenario’s voorbereiden, dus bestudeert hij hoe keepers reageren, hoe verdedigers lopen. Soms weet hij letterlijk hoe een balletje zal vallen.’

Privé is het niet anders in huize Ehren. ‘Als we een nieuwe wasmachine moeten kopen bijvoorbeeld. Dan heb ik er al lang eentje uitgezocht, maar wil Raoul toch verder kijken om nog wat extra vergelijkingen te kunnen maken. Met het bepalen van vakantiebestemmingen gaat dat net zo, haha.’

Afscheid in tranen?

Het wordt interessant om te zien hoe de immer bescheiden en berekende Ehren het afscheid van zijn Den Bosch zal ondergaan. Net als zijn vader was Ehren jarenlang actief speler bij Den Bosch. Inclusief zijn periode als assistent van Kruis stopt hij nu al zeventien jaar lang energie in het eerste vrouwenteam van de club. Wat doet het met je als die zwart-gele navelstreng na zoveel jaar trouwe dienst wordt doorgeknipt?

‘Hij sluit een bijzonder hoofdstuk in zijn leven af, bij de club waar hij is opgegroeid en waar hij niet ver vandaan woont’, zegt Boselie. ‘Zijn band met die meiden is zo sterk, hij kent ze door en door. Ik denk dat het een afscheid wordt met een traan en een lach, ongeacht de uitkomst van de play-offs. En als de traan niet van buiten zichtbaar is bij Raoul, dan zit ie zeker weten van binnen.’