Kanker treft Daphne Voormolen: ‘Ik voelde me niet zo ziek als ik ben’

Twee maanden lang droeg Daphne Voormolen (29) – aanvoerder van Victoria – een groot geheim met zich mee. Nu doet ze haar verhaal. Ze is gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. De eerste vooruitzichten zijn positief, maar wat de toekomst haar brengt en of ze terug op topniveau kan komen, is de vraag. Het goede nieuws is dat ze geen uitzaaiingen lijkt te hebben.

‘Schrijf vooral op dat de reden dat ik de diagnose tot vandaag verborgen heb gehouden niet is dat ik me ervoor schaam. Ik heb niets gezegd omdat ik niet wilde dat mijn diagnose onze goede teamprestaties zou overschaduwen. Victoria Dames 1 is meer dan alleen Daphne Voormolen’, benadrukt de spits aan het begin van het gesprek. Het is haar clubhart dat spreekt.

Afgelopen zondag speelde Voormolen haar laatste wedstrijd van het seizoen. Misschien was het zelfs haar laatste wedstrijd ooit. Uitgerekend nu Victoria een voorsprong van vier punten op hekkensluiter Laren heeft en in veilige haven lijkt te zijn gebracht, staat Voormolen alweer een andere strijd te wachten. Een strijd tegen de kwaadaardige tumor in haar baarmoederhals. Eén die groter is dan twee centimeter, waardoor in de vele ziekenhuizen die ze de afgelopen weken bezocht alle alarmbellen afgingen.

Afgelopen woensdag onderging ze een operatie, waarover straks meer. Aan de telefoon klinkt ze positief en strijdlustig. ‘Het contrast tussen het maken van dat doelpunt tegen Bloemendaal en het nu schuifelend vooruit komen, is groot. Maar ik voel me naar omstandigheden goed.’ En: ‘De afgelopen weken voelde ik me niet zo ziek als ik ben.’

Hurley-speelster Marente Barentsen was als goede vriendin een van de weinigen in de hockeywereld, buiten Victoria Dames 1 om, die op de hoogte van de diagnose was. Als verrassing had ze een shirt laten maken met daarop de tekst: ‘Number 9 you’re so fine’. Een grapje dat de vriend van Voormolen vaak maakt sinds zij tien jaar geleden begonnen met daten.

Het eerste dat door mijn hoofd schoot was: hoe moet dat met hóckey dan? Daphne Voormolen

De leeftijd waarop vrouwen voor het eerst worden opgeroepen voor een uitstrijkje – dertig jaar – bereikt Voormolen in november pas. Het was haar lichaam zelf dat begin januari van dit jaar aan de bel trok. Ze kreeg te maken met heftige bloedingen. Daarnaast had ze last van hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid.

Artsen in het ziekenhuis ontdekten na enkele weken een knobbeltje in haar baarmoederhals. In eerste instantie schatten zij in dat het slechts om een poliep ging. Voormolen leefde met de gedachte dat het gezwel probleemloos kon worden verwijderd en dat haar herstel vooral zou bestaan uit slechts een korte periode niet mogen hockeyen. Maar op 25 februari belde het ziekenhuis haar. Slecht nieuws. Het was geen poliep, maar een tumor.

‘Het eerste dat door mijn hoofd schoot was: hoe moet dat met hóckey dan?’, vertelt Voormolen over haar eerste reactie op het heftige nieuws. Na een zware eerste seizoenshelft waarin nul punten werden behaald, was Victoria net lekker op dreef. Er was gewonnen van Bloemendaal en Kampong.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Tegen vrouwen die worden opgeroepen voor een uitstrijkje wil ik vooral zeggen: gá!

Pas daarna drong de ernst van de situatie tot haar door. Opeens was ze kankerpatiënt. Per jaar krijgen zo’n achthonderd vrouwen in Nederland de diagnose baarmoederhalskanker. Slechts veertig daarvan zijn 30 jaar of jonger, zoals Voormolen. ‘Tegen vrouwen die worden opgeroepen voor een uitstrijkje wil ik vooral zeggen: gá! Heb je klachten? Laat je behandelen’, adviseert de spits. Dan: ‘Na de diagnose ben ik arbeidsongeschikt verklaard. De momenten dat ik de afgelopen weken niet op het hockeyveld stond, was ik in het ziekenhuis. Niet ikzelf, maar het ziekenhuis bepaalt mijn agenda tegenwoordig.’

Als Voormolen haar baarmoeder zou laten verwijderen, vertelt ze, is de kans op volledige genezing 95 procent, maar dan spat wel haar toekomstige kinderwens uiteen. Voormolen besloot voor een andere behandelingsmethode te kiezen. Een behandeling waarbij de kans om in de toekomst zwanger te raken het grootst is, maar de kans op een comeback op topniveau het kleinst.

Daphne Voormolen heeft Victoria op 28 maart tegen Laren op een 0-2 voorsprong gezet. Foto: Willem Vernes

Negen weken chemotherapie

Voormolen heeft zich aangemeld als proefpersoon in een wetenschappelijk onderzoek van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Om daarvoor in aanmerking te komen, heeft ze afgelopen woensdag een operatie moeten ondergaan. Daarbij zijn al haar lymfeklieren uit haar bekken verwijderd. Dezelfde dag kreeg ze goed nieuws te horen: er zijn – vooralsnog – geen uitzaaiingen gevonden.

Binnen een week hoort ze definitief of ze geen uitzaaiingen heeft. Heeft ze die niet, dan komt ze hoogstwaarschijnlijk in aanmerking voor de zogenoemde trial van het wetenschappelijk onderzoek. In dat geval krijgt ze negen weken lang chemotherapie. De bedoeling daarvan is dat de tumor genoeg slinkt om hem weg te kunnen halen zonder dat de baarmoeder hoeft te worden verwijderd. Het is voor Voormolen de komende weken dus vooral duimen draaien. Voor de zekerheid is zij een paar weken geleden al een fertiliteitstraject ingegaan. Er liggen tien embryo’s in de vriezer.

Daarmee is nog niet het hele verhaal verteld. Eén op de vijf mensen van wie de lymfeklieren worden verwijderd, krijgt lymfoedeem, zegt Voormolen. Lymfoedeem is een opeenhoping van lymfevocht en uit zich in bijvoorbeeld dikker wordende benen. ‘In dat geval zou mijn hockeycarrière voorbij zijn. Daarnaast weet ik niet wat het effect van de chemokuur op mijn lichaam zal zijn. De oncoloog heeft goede hoop dat mijn lichaam fit genoeg is om zich daar doorheen te slaan, maar garanties heb ik natuurlijk niet.’

Afgelopen woensdag is Daphne Voormolen geopereerd. Ze kreeg goed nieuws. Er zijn geen uitzaaiingen gevonden.

Bij Oranje-Rood zullen ze misschien wel gedacht hebben dat we na die overwinning overdreven emotioneel reageerden

Gek genoeg waren de afgelopen weken sportief gezien voor Voormolen als een sprookje. Dat begon al op 28 februari, drie dagen nadat het ziekenhuis haar het slechte nieuws bracht en ze ’s avonds na de training haar ploeggenoten inlichtte. Voormolen speelde gewoon mee in de wedstrijd tegen Oranje-Rood (1-0 winst) en zorgde met één van haar specialiteiten, een harde slag uit een strafcorner, voor het winnende doelpunt.

‘Die dag dacht ik nog dat dat mijn laatste wedstrijd zou zijn. Later hoorde ik pas dat ik nog enkele weken mocht blijven hockeyen. In het kringetje na de wedstrijd brak ik. Lennard [Poillot, red.] ook, we braken allemaal. Iedereen moest janken. Bij Oranje-Rood zullen ze misschien wel gedacht hebben dat we na die overwinning overdreven emotioneel reageerden. Maar er speelde natuurlijk veel meer’, zegt de clubtopscorer van dit seizoen.

Toen ze enige tijd later te horen kreeg dat haar operatie gepland stond op woensdag 14 april, ontstond er kortsluiting in haar hoofd. 14 april?! Dat was één dag voor het begin van het belangrijke dubbelweekend met Bloemendaal-thuis en Kampong-uit, het weekend waarin de competitie weleens kon worden beslist. In overleg met de artsen slaagde Voormolen erin de operatie een week uit te stellen. Wat er vervolgens gebeurde, typeert het doorzettingsvermogen van de spits. Tegen Bloemendaal hielp ze Victoria met een heerlijke backhand twee minuten voor tijd aan een punt (1-1). Tegen Kampong maakte ze de winnende goal (1-0). Het was een wonderlijk einde van haar seizoen.

Afgelopen zondag na afloop van de wedstrijd tegen Kampong – misschien haar laatste wedstrijd ooit – wordt Daphne Voormolen bedolven onder haar teamgenoten. Foto: Bart Scheulderman

‘Ook voor het team is de afgelopen tijd ontiegelijk zwaar geweest’

Voormolen: ‘Dat het uiteindelijk zo heeft uitgepakt, is natuurlijk bizar. Mocht het me niet lukken om terug op het hockeyveld te keren, dan heb ik mijn carrière op een prachtige manier afgesloten. Maar wat ik vooral wil benadrukken, is dat ik er vanaf het begin af aan vertrouwen in heb gehad dat het team ook zonder mij kan. Ook voor hen is de afgelopen tijd ontiegelijk zwaar geweest, maar ze hebben het fantastisch gedaan. Toen ik ze voor het eerst over de diagnose vertelde, heb ik ze gevraagd me zo normaal mogelijk te blijven behandelen. Ik ben blij dat ze dat hebben gedaan. Dankzij hen was het hockeyveld de afgelopen maanden de enige plek waar ik geen kankerpatiënt was.’