Terugblik Dirkse vd Heuvel: ‘Zó zonde dat Inge er niet meer is’

Voor Carlien Dirkse van den Heuvel was 2015 ‘by far’ het zwaarste jaar uit haar carrière. De middenvelder van SCHC kreeg in januari een enorme dreun te verwerken toen haar teamgenoot Inge Vermeulen plotseling overleed. Nu blikt ze terug op een jaar vol uitersten. ‘Achteraf had ik het EK nooit moeten spelen.’

Dirkse van den Heuvel: ‘Als je ziet wat zo’n mentale klap met je doet. Op een gegeven moment had ik totaal geen vertrouwen in mijn lichaam meer. Tijdens het EK dacht ik: dit is niet goed, dit is écht niet goed. Ik was heel erg vermoeid. Ik sliep slecht, had pijntjes. Maar je kunt niet midden in een toernooi zeggen: ik ga naar huis. Ik zei: het is nog maar 2 wedstrijden, ik trek mijn lichaam er wel doorheen. Bizar. Alsof je aan het overleven bent.’

Na het EK zou Dirkse van den Heuvel op vakantie gaan met onder meer Caia van Maasakker, Eva de Goede en Lidewij Welten. ‘Maar ik zei: ik ga niet. Ik kan niet. Anders weet ik het wel: hebben we het gezellig, drinken we een wijntje, gaan we laat naar bed. Terwijl ik alleen maar dacht: het enige wat ik moet doen, is slapen. Ik kon niet meer. Ik was op.’

Zaterdag 10 januari

Het is allemaal te herleiden naar zaterdag 10 januari 2015, de dag dat Inge Vermeulen, keepster van SCHC en oud-international, plotseling overleed. 2 Dagen later moest Dirkse van den Heuvel na een training van de Oranje Dames opeens bij assistent-trainer Dave Smolenaars komen. ‘Ik wist niet waarom. Ik dacht: heb ik iets stoms gedaan of zo? Heb ik tijdens de training iets naar hem geroepen? Maar Caia van Maasakker kwam ook binnen. En Michelle van der Pols, en Ginella Zerbo. Allemaal van SCHC. Dave is onze coach geweest bij SCHC, hij kende Inge goed. Hij zei: ik moet jullie iets vertellen. Inge heeft zelfmoord gepleegd. Ik kon het niet geloven. Ik kon het écht niet geloven.’

‘Maar in haar afscheidsbrief zegt Inge: ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Als iemand dat zegt, wie zijn wij dan om te zeggen: je had moeten blijven.’

Inge Vermeulen (foto: KNHB/Frank Uijlenbroek)

Uitvaart

Tijdens de uitvaart hield Dirkse van den Heuvel als aanvoerder een toespraak namens het hele team. Een dag later stond ze alweer in Valencia. Daar waren de Oranje Dames al enkele dagen op trainingsstage. ‘Ik vond het héél moeilijk om daar te zijn. Ik had het idee dat Stichtsche mij meer nodig had. Het was wel een belangrijke stage, in het kader van teambuilding. Daarom wilde Sjoerd (Marijne) dat wij er bij waren. Maar Sjoerd zei ook: als je geen zin hebt om je stick aan te raken, prima. Ik heb niet getraind. Ik heb helemaal niks gedaan. Ik dacht alleen maar: gisteren stond ik nog op de begrafenis.’

Een paar dagen na de uitvaart moest SCHC een zaalwedstrijd spelen. De laatste van het seizoen, de eerste zonder Inge. ‘Ik zat toen nog in Valencia, maar het schijnt zó ontzettend heftig geweest te zijn. Iedereen heeft huilend op het veld gestaan. Toen ik dat hoorde, dacht ik: wat doe ik hier? Ik ga naar huis. De volgende dag ben ik teruggevlogen. Anderhalve week eerder dan de rest. Ik ben maar een dag of 4 in Valencia geweest.’

Coach Bonnet vertrekt

Terug in Nederland kwam Dirkse van den Heuvel meteen voor de volgende verrassing te staan. SCHC-coach Giles Bonnet legde zijn functie neer. Bonnet, die op dat moment slechts een half jaar voor de groep stond, vond niet dat hij de juiste persoon was om het team er na zo’n enorme dreun weer bovenop te krijgen. Zijn opvolger was snel gevonden: Nettie van Maasakker, die tussen 2003 en 2013 assistent-trainer van de ploeg was.

‘In Nederland heb ik meteen met Nettie gezeten. Ze zei: Giles stopt ermee en ik wil het van hem overnemen. Ik dacht alleen maar: gelukkig. Er was niemand anders die het had kunnen doen. Heel fijn. Het klikte gewoon niet tussen Giles en ons. Hij dacht: jullie hebben zó iets verschrikkelijks meegemaakt, ben ik wel de juiste persoon om dit te doen? Hij zag natuurlijk ook dat iedereen toen al naar Nettie trok.’

Minuut stilte

Met Nettie aan het roer probeerde SCHC uit het dal te klimmen. Anderhalve maand na de uitvaart stond de 1e competitiewedstrijd op het veld op het programma, tegen Oranje Zwart. Voorafgaand aan dat duel waren alle aanwezigen 1 minuut stil. ‘Die minuut stilte was heel emotioneel. Alles kwam weer naar boven. Op de een of andere manier lukte het ons om die wedstrijd te winnen, met 4-0. Daar was ik zó ontzettend blij om. Voor hetzelfde geld verlies je ‘m met 6-0. Dan komen er tranen. Nu hadden we een gevoel van: we doen het voor Inge.’

Bekroning tijdens EHCCC

Dat gevoel hield de ploeg lang vast. De bekroning kwam in april, toen SCHC op eigen veld en voor het eerst in de clubgeschiedenis de EHCCC won. In de finale tegen Den Bosch was er een heldenrol weggelegd voor de opvolgster van Inge, oud-international Floortje Engels. Ze hield de beslissende shoot-out tegen. ‘Dat was fantastisch. Dat is waar we het voor deden. Na de finale dacht ik wel: Inge is er niet bij. Meteen was het gemis er. Maar ik geloof erin dat Inge alles heeft meegekregen. Ze heeft boven mee zitten kijken met een peukie en een bakkie koffie.’

Carlien Dirkse van den Heuvel en Nettie van Maasakker (foto: KNHB/Willem Vernes)

Play-offs verloren

Na de EHCCC stonden de play-offs om het landskampioenschap nog op het programma. SCHC speelde in de finale opnieuw tegen Den Bosch, maar dit keer bleek het te veel gevraagd om weer zo’n prestatie van formaat te leveren. SCHC verloor de beslissende finalewedstrijd.

‘Het was klaar. In de finale keek ik Claire Verhage aan; die stond als een zombie op het veld. Ze kon niet meer, ze had alles gegeven. Het leek alsof we naar de Europa Cup toe hadden gewerkt en dat dat het was. We hadden landskampioen kunnen worden op Den Bosch, maar de emotionele waarde van het winnen van de Europa Cup op Stichtsche, waar we 3 wedstrijden in 4 dagen speelden, vind ik toch een stuk groter.’

Aanslag op lichaam

Na de play-offs zat het seizoen er voor SCHC op. Dirkse van den Heuvel was moe, maar uitrusten zat er voor haar niet in. Het EK in Londen stond voor de deur. ‘Ik had niet verwacht dat een mentale tik zo’n aanslag op je lichaam zou kunnen hebben. Op een gegeven moment zag ik het niet meer zitten. We verloren het EK, ik was helemaal naar de klote, en ik dacht: wil ik dit nog wel? Vind ik het nog wel leuk? Ik hockeyde omdat het moest. Achteraf weet je dat het EK te veel is geweest. Maar toen ik na de zomer terugkwam bij Stichtsche, zag ik dat het plezier gelukkig niet weg was. Ik was alleen doodmoe.’

‘Nettie van Maasakker was de 1e die tegen me zei: er is misschien 1 toernooi dat je kunt laten schieten. 1 Toernooi waar je je rust kunt pakken, en dat is de HWL in Argentinië. Toen dacht ik: ze heeft gelijk. Ik was vermoeid, hockeyde niet goed. Had het gevoel dat ik op mijn tenen moest lopen. Toen ging ik met Alyson om de tafel zitten. Ik wilde tegen haar zeggen dat ik niet mee zou gaan naar Argentinië. Dat vond ik niet relaxed; ze was pas net bondscoach. Gelukkig zei ze het zelf al. Dat vond ik heel fijn. Ik kon alleen maar zeggen: dankjewel.’

Uitgerust

Achteraf denkt Dirkse van den Heuvel dat het een verstandige keuze is geweest om thuis te blijven. ‘Ik merk aan alles dat het me goed heeft gedaan. Ik voel me 10 keer sterker dan een maand geleden. In mijn kop, maar ook in mijn lijf. Ik wist ook dat dit mijn enige kans zou zijn om rust te pakken. Nu kan ik er niet meer uit, nu moet ik door. Rio komt eraan.’

Bijna een jaar geleden

Maar voor het zover is, staat eerst 10 januari in haar agenda. De dag dat het precies een jaar geleden is. ‘Daar zie ik tegenop. Die dag mag wat mij betreft heel snel voorbij zijn. We zijn dan met het Nederlands team in Singapore. Dat vind ik fijn; ik zit daar dan met Caia, Michelle en Ginella. Zij hebben natuurlijk hetzelfde meegemaakt.’

Inge zal voor Dirkse van den Heuvel altijd een bijzondere vrouw blijven. ‘Ik heb 8 jaar met Inge in het team gezeten. We hadden een speciale band. Je kon met haar lachen, ze was altijd in voor iets geks. Je zag ook dat ze groeide als persoon. Van iemand die zichzelf niet onder controle had naar iemand die een team kon leiden. Dat vond ik heel bijzonder om mee te mogen maken. Het is zó zonde dat ze er niet meer is.’