Terugblik verdwenen hockeyer: ‘App gewoon: hoe gaat het met je?’
De eerste maanden van dit bewogen jaar publiceerden we zeven afleveringen van de serie Verdwenen hockeyers, over talenten die abrupt gestopt zijn. Ruim 35.000 bezoekers lazen het schrijnende verhaal van oud-Laren-speelster Alessia Delogu (24), de best gelezen aflevering van de serie. Nu, aan het eind van 2020, vertelt ze over de therapeutische werking die het artikel voor haar heeft gehad.
Openhartig en met weemoed sprak de voormalig jeugdinternational eind februari over haar vertrek uit de hockeywereld. Een afscheid zonder applaus, maar in doodse stilte.
Als 15-jarig talent gloorde er nog een gouden toekomst toen ze in Valencia met Nederlands Meisjes B het EK won. Als 17-jarige dompelde ze zich als meisje uit Enschede onder tussen de villa’s in het Gooi, waar ze ging hockeyen voor Laren. Ze had al een paar wedstrijden in Dames 1 gespeeld, toen ze werd getroffen door een hernia in haar rug en haar leven voorgoed veranderde. Direct na dat bewuste oefenduel met Meisjes A1 op een winterse avond waarin ze op het gladde veld uitgleed, was nog niet meteen duidelijk hoe ernstig de blessure was en dat het haar laatste wedstrijd ooit was geweest. Dat besef kwam pas anderhalf jaar later, toen ze tijdens de revalidatie niet de gewenste vooruitgang boekte.
Teamfoto Nederlands Meisjes B. Onderste rij, tweede van rechts: Alessia Delogu. Foto Koen Suyk
‘Opeens realiseerde ik me dat ik geen vrienden meer had’
Ze beschreef hoe heftig de pijn in haar rug was, maar dat de klap dat ze nooit meer kon hockeyen nog veel harder aankwam. Ze kon ook niet meer naar school, omdat langdurig zitten te veel pijn deed. Ze was nog maar zeventien of achttien jaar, maar raakte in een sociaal isolement. ‘Die paar maanden dat ik bij Laren speelde, waren te kort om vriendinnen aan over te houden. Ik woonde nog in Enschede, maar daar had ik op mijn familie na verder niemand meer. Ik was altijd weg. Altijd in Laren, altijd hockeyen. Opeens realiseerde ik me dat ik geen vrienden meer had.’
Ze schetste ook hoe harteloos de hockeywereld voor haar was, nadat ze door Laren geen nieuw contract kreeg aangeboden. ‘Het bestuur zei dat ik het maar moest laten weten als ik weer fit was. Maar ik werd nooit meer fit. Vervolgens heb ik van het bestuur nooit meer iets gehoord. Toen leerde ik hoe hard topsport kan zijn. Als je de club niets te bieden hebt, ben je uit the picture.’
Alessia Delogu als speelster van Nederlands Meisjes A. Foto: Koen Suyk
Hoe was het voor jou om tijdens dat interview terug te gaan naar het leven dat je al had afgesloten?
‘Nou, dat is juist het aparte. Ik dácht dat ik het had afgesloten. Ik studeerde Commerciële Economie, ik was bijna afgestudeerd en ik was in mijn hoofd geen moment meer met hockey bezig. Maar tijdens het interview voelde ik die pijn weer. Ik vertelde dat ik nog steeds van het spelletje hield, maar later begon ik me af te vragen waarom ik dan eigenlijk nooit bij een hockeywedstrijd ging kijken. Het antwoord daarop was confronterend. Omdat het me te veel pijn zou doen. Omdat ik diep van binnen nog altijd zelf op dat veld wilde staan.’
Schrok je daarvan?
‘Ja, best wel. Maar het is goed voor me geweest. Het interview heeft ertoe geleid dat ik hockey nu weer in mijn leven durf toe te laten.’
Op welke manier?
‘Ergens in de zomer werd ik door mijn zus Jamie in een bericht op Facebook getagd dat Dames 3 van EHV, mijn oude club, speelsters zocht. Jamie wilde weer gaan hockeyen en vroeg of ik zin had om mee te gaan. Dat zou ik daarvoor nooit gedurfd hebben. Maar nu dacht ik: ik moet het gewoon doen. Ik moet die drempel over. Ik heb het gedaan en heb uiteindelijk zelfs twee keer meegetraind. Ik was zo trots op mezelf dat ik die stap heb durven zetten.’
Wat trok je over de streep?
‘Ik miste het heel erg om onderdeel van een team te zijn. Het omgaan met meiden die voor en na de training allemaal verhalen met elkaar delen, dat vond ik fijn om weer eens mee te maken. Ze zeiden dat ik altijd welkom ben, of ik met mijn rug nou wel of niet in staat ben om mee te trainen. Dus als ik er alleen voor de gezelligheid ben, vinden ze het ook goed.’
Want je wist natuurlijk van tevoren al dat hockeyen met jouw rug eigenlijk niet meer kan?
‘Ja. Ik had meteen weer de hele week last. Van één training. Ik heb het twee trainingen volgehouden, maar het ging echt niet. Het was fijn om weer tegen een balletje te slaan en ik zie het wel of ik dat in de toekomst vaker kan doen of niet. Maar het ging mij er vooral om dat ik die knop moest omzetten. Dat is gelukt. Als er straks weer gehockeyd mag worden, wil ik ook bij wedstrijden gaan kijken. Van EHV, of van Laren bijvoorbeeld. Dat heb ik sinds mijn blessure niet meer gedaan. Nu durf ik eindelijk weer langs de lijn te gaan staan zonder dat ik bang ben dat het me verdrietig maakt.’
Alessia Delogu. Foto: privéarchief Alessia Delogu
Hoe gaat het nu met jou en met je rug?
‘Momenteel voel ik me een beetje grieperig. Dan slaat het meteen op mijn rug. Dat vreet energie en blijft waarschijnlijk iets waar ik mijn leven lang last van houdt. Verder gaat het goed met me. Ik ben afgestudeerd, heb een baan gevonden als intercedent bij een uitzendbureau en ben gaan samenwonen met mijn vriend. Er is sinds het interview dus een hoop veranderd.’
Welke reacties heb je eigenlijk op het interview gekregen?
‘Vooral reacties van vrienden, familie en kennissen. Via Facebook kreeg ik ook berichten van mensen die ik helemaal niet ken. Mensen die opeens hun eigen verhaal aan mij begonnen te vertellen. Bijvoorbeeld een meisje dat net als ik noodgedwongen was gestopt, maar daar spijt van had gekregen. Ze vond het nu achteraf een zwakke keuze, omdat haar problemen niet lichamelijk, maar psychisch waren. Ik heb tegen haar gezegd dat er niets zwaks aan is en dat de keuze om te stoppen op dat moment voor haar de beste was. Dat vond ik heel bijzonder, dat we elkaar niet kenden, maar elkaar toch hebben geholpen.’
Heb je ook een reactie van Laren gehad?
‘Nee. Niet één.’
Had je daar wel op gehoopt?
‘Nee, ach… Ik had er geen verwachtingen van.’
Wat kan de hockeywereld leren van jouw verhaal?
‘Dat talenten die om welke reden dan ook wegvallen, niet vergeten moeten worden. Stuur gewoon: hoe gaat het met je? Dat kan al zoveel voor iemand betekenen.’
De conclusie is dat aan jouw rugblessure niemand iets kon doen, maar aan het gebrek aan contact daarna wel?
‘Ja, precies. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik nooit waardig afscheid van het hockey heb kunnen nemen. Als je een jaar of dertig bent en met ‘pensioen gaat’, krijg je een bos bloemen. Die heb ik nooit gekregen. Eigenlijk was dat artikel mijn bos bloemen.’
20 Reacties
Avdd
Hele goede reeks leerzame verhalen. Toont ook aan dat vooral trainers en de nationale jeugdselecties ook veel talent kapot maken. Laat onze talenten ook vooral kind zijn.
gerrit-v
Zou het bestuur van Laren of andere betrokkenen binnen die club nu nog niet even de moeite nemen een berichtje te sturen? Al nodig je haar maar uit om een keer te komen kijken bij een wedstrijd van Dames1.
Nvanas012
Want daar word je blij van..
ericst29
Arm kind. Op een dergelijke manier aan je lot overgelaten worden als selectie speelster daar je toegevoegde waarde ineens nul is. Je gelooft toch werkelijk niet dat anno 2020 de geestelijke gesteldheid van een speler/speelster `gewoon` niet ter zake doet? Werkelijk schandalig. Aan de andere kant hebben we het hier wel over Laren...bij uitstek de koudste club van midden Nederland.
MIck
Dus iedereen die de top niet haalt moet een berichtje krijgen van de club waar hij of zij het laatst speelde en het niet gehaald heeft? Wat een onzin. Niemand heeft dit meisje toch gedwongen om voor tophockey te kiezen? Ze heeft het geprobeerd en niet gehaald om welke reden dan ook, lees hier vooral over haar rug dat zou kunnen en is treurig maar bij veel jonge spelers word heel snel het etiket Talent opgepakt en mentaliteit is ook een kwaliteit. Niet gehaald zoals zo veel. Dit verhaal is zoals bij zoveel verhalen haar waarheid.
SanderE
@ Mick: raar verhaal van je. Dit heeft niks met geselecteerd worden of NIET geselecteerd worden te maken. Deze meid heeft door een ernstige blessure tijdelijk moeten stoppen wat na 1,5 jaar zo goed als definitief is geworden. Het is ontzettend treurig dat een club in dit geval niks meer van zich laat horen. Totaal niet te vergelijken met jou verhaal. Een speler die obv kwaliteit de selectie niet haalt krijg keurig te horen (in een gesprek) waarom niet en waar eventueel aan te werken. Jouw vergelijking gaat dus totaal niet op. Het is zeer triest en egoïstisch in deze situatie nooit meer wat van je te laten horen als club.
stekel
Fatsoen kost niks.. maar bij sommige club is zelfs die inspanning te veel.
hockey-coach
ongelofelijk! Wat een club die graag een speelster contracteert en als ze is afgeschreven gewoon bij het oud vuil zetten. En er niet meer naar omkijkt. wat een doorgedraaide zooi op Laren! Wat een beleid, wat een bende! Laren was al niet mijn favoriete club, maar nu.. Dit is volledig onacceptabel. Zo zie je maar weer dat op het bestuurlijke vlak men bij de NL clubs de plank volledig misslaat. Rotterdam, Amsterdam en nu Laren (er zullen best wel meer zijn). Wat een achterlijke zooi. Gelukkig zijn er nog genoeg andere clubs die verantwoordelijk omgaan met hun leden en niet als een soort ‘commodity’ zien. Vooral de kleinere clubs waar je niet van die achterlijke idioten hebt die denken even in een bestuur te stappen, of voorzitter zal worden... Moet de KNHB nu ook nog onze besturen wijzen op de verantwoordelijkheden????? Een verzorgingsstaat met heel weinig verantwoordelijkheid. Zo helpen dit soort mensen niet het hockey in NL maar helpen dit ten gronde.
stekel
Het is regel, geen uitzondering.
AvA
Denk dat Laren idd even desnoods via pb even wat moet doen. Kleine moeite lijkt me👍 Prettige Feestdagen 😜
Boearco
Sneu voor dit meisje. En knap dat ze overeind krabbelt. Dit stukje geeft heel veel informatie over een club. Dat veel mensen (vaak praatjesmakers of ex hoofdklasse spelers) in besturen en commissies tophockey zitten vanuit eigenbelang, is bekend. Dus niet vreemd dat je daar als speler niks van hoort. Veel interessanter is om te weten waarom Dames 1 niks van zich liet horen. Het zegt wat over deze wereld. En waar was de coach van Dames 1? Deze Dame maakte ook deel uit van de Oranje jeugdteams. Bij deze teams heeft de staf ook nooit uitgeblonken, met “medeleven” hebben, voor spelers die afvallen of geblesseerd raken.
MIck
Sander, we hebben het over een 17 jarige jeugd speelster die nog niks bewezen had en die helaas voor haar het niet heeft gemaakt door rugproblemen. Volkomen logisch dat je dan als club geen toezeggingen kunt doen in het verhaal verteld ze zelf nog dat het bestuur van deze club zegt laat weten als het weer goed met je gaat, dat heeft zij niet gedaan moet je dan als club dan achter een 17 jarige aan? Hou op. Tevens zegt dit meisje dat als er weer gehockeyd mag worden ze wel weer wedstrijden wil gaan kijken of van EHV of van Laren als je zo slecht behandeld zou zijn dan ga je daar toch nooit meer kijken.
SanderE
In mijn beleving gaat het hier totaal niet om toezeggingen doen, de selectie wel of niet halen, breedte of tophockey, een nieuwe kans krijgen etc. Het gaat om een stukje medeleven tonen, sociaal zijn en interesse tonen. In alle gevallen zou dit op zijn plaats zijn geweest maar misschien nog schandaliger dat dit bij een (jeugd)speelsters van 17 gewoon niet gebeurd is. Wellicht is dit in jouw beleving blijkbaar niet aan de orde, dat kan. In dat opzicht had jij uitstekend gepast in desbetreffende organisatie. Of je probeert het vanuit Laren gezien goed te praten (wat niet-echt reeel is). Op deze manier handelen is koud en zorgt voor geen enkele vorm van warmte binnen een vereniging.
MIck
We gaan het niet eens worden geen probleem. Geniet vd kerstdagen.
SanderE
We hoeven het ook niet eens te worden. De conclusie die we kunnen trekken is dat er meer mensen zijn, die het normaal vinden een meisje van 17 af te serveren en hier vervolgens nooit meer naar om te kijken. En vooral dit laatste is in mijn beleving in-en-in triest. Los van het prestatieve gedeelte had een onschuldig berichtje al genoeg kunnen zijn om (enig) contact te houden, danwel medeleven te tonen.
niekhendriks
👎
knuufke
@MIck Heel leerzaam voor veel mensen, die reacties van jou. Ik hoop dat met name ouders zich realiseren dat dit norm is in "topsport" hockeyland. Je zou je ernstig af moeten vragen of je dit wil. Erger nog of er niet in iedere ouder ook een stukje MIck schuilt en of je dat moet willen.
FIHCOACH
@mick je wordt gelobbeyed om bij Laren te komen als je minimaal in Ned B zit en daar kicken ze op in Laren . Als jij van Leerdam MA1 komt ben je niet interessant. ( wat niet zegt dat het geen talent is want bij kleine clubs zit meer talent dan er gedacht wordt) zij komt naar Laren uit Enschede om bij de top van Nederland te hockeyen . Hoe amateurisme is het dan als een speler in een oefenwedstrijd ( door de club georganiseerd ) geblesseerd raakt en dan niets meer te laten horen ..... schande ! En niet topsport waardig . Maar ach kan wel zeggen Laren. Maar meer clubs hebben deze mentaliteit.
misha-van-oostveen
Niets meer laten horen heeft niets te maken met topsport dan wel amateurisme maar zegt iets over wat voor soort mensen er in de ‘topsport’ commissie van Laten zaten. Geen empathie, geen menselijk karakter.
Alsjeopgoalmiktkanjenooitmissen
Tsja, Laren... is enige wat ik kan zeggen... tsja Laren! Triest heel erg triest... stel je voor, Laren stel je voor, dit meisje was niet Alessia maar jullie alom geprezen 168-voudig international en persoon die bijna hockeyclub Laren tot faillissement heeft gebracht de enige echt Naomi van As. Vraag je dan eens af of je dan een kaartje had gestuurd, een bloemetje, misschien een knuffelkonijn uit de ziekenhuis kiosk die altijd te duur is, een leuk team video met ook een succes wens van het bestuur erbij, een Laren shirt met beterschap wensen erop geschreven door teamgenoten begeleiding en bestuur, is dat te veel gevraagd? Volgens @Mick zeker! Want topsport... keuze... etc bla bla bla... Maar hoe zit het met fatsoensnormen en gewoon interesse in de mede mens? Kennen ze dat bij Laren niet? Jeetje zeg 1 belletje had al wonderen kunnen doen, 1 berichtje met “hoe gaat het?”