Verbruggen: in de schaduw van de internationals belangrijk voor Den Bosch

Als Oranje en Jong Oranje intern zijn, dan zijn er slechts drie speelsters uit Den Bosch Dames 1 over op de training: Sian Keil, Pleun van der Plas en Marlies Verbruggen. Die laatste is met haar 28 jaar nu de oudste van het team, wordt buiten het veld ook wel ‘de moeder’ genoemd, en is met haar doorduw-mentaliteit en harde werken een fijne tegenhanger in het technische Bossche team. ‘In meehockeyen zit mijn kracht, daarin kan ik belangrijk zijn. Als dat in de schaduw is van technischere teamgenoten, dan vind ik dat niet erg. Zij hebben nog een carrière voor zich, zíj moeten shinen.’ 

Tegen Oranje-Rood kreeg Verbruggen zondag de eerste grote kans van de wedstrijd. Ze haalde hard uit met haar backhand, maar de bal vloog over de goal van Larissa Meijer. ‘Balen’, vond ze. ‘Je bent spits, dus je wil altijd dat ze erin gaan.’ Dat lukt haar dit seizoen verder heel aardig. Met haar zes goals is ze de eerst genoteerde Bossche speelster in de topscorerslijst. Een positie die ze deelt met teamgenoten Ireen van den Assem en Frédérique Matla.

‘Voorheen waren alle ogen gericht op Paumen, maar nu zie je dat er veel verschillende mensen scoren bij ons.’ Waar dat aan ligt, weet Verbruggen ook niet. Bij haar zelf gaat het ‘wel lekker’, stelt ze bescheiden. ‘De voorbereidende acties zijn vaak mooier hoor. Als het een intikkertje is staat mijn naam er wel achter, maar dat zegt ook niet zo veel.’

‘Mij moet je op de middenlijn de bal niet geven’

Het is de kracht van Verbruggen: in de cirkel aanspeelbaar zijn, voor haar man komen en afmaken. De lange spits moet het niet van haar technische kwaliteiten hebben. Mocht er toch een actie gemaakt worden dan bestaat die bij Verbruggen vaak uit met lange passen de tegenstander voorbij snellen, één handje aan de stick en de bal buiten bereik van de verdediger. ‘Mij moet je op de middenlijn de bal niet geven’, lacht ze. ‘Als we een lijstje maken van technische speelsters en doorduwers, dan is er geen enkele twijfel waar ik bij hoor.’

Marlies Verbruggen in actie tegen Oranje-Rood. Foto: Orange Pictures

Sociaal in en buiten het veld

Verbruggen is een sociale speelster in het veld. Een ander type dan bijvoorbeeld Matla: haar onnavolgbare acties krijgen het publiek op de banken, maar stranden ook niet zelden wanneer ze vergeet te passen en nóg een mannetje wil uitspelen. Verbruggen geeft eerder een pass, kent de kwaliteiten van de teamgenoten om haar heen.

Je zou kunnen zeggen dat ze in de schaduw van de internationals speelt bij Den Bosch. Zelf heeft ze daar weinig moeite mee. ‘Ik vind dat niet vervelend. Zij hebben nog een hockeycarrière voor zich, zíj moeten shinen. Ik ben op mijn best als ik met hen mee kan hockeyen en ik weet dat ik met mijn ervaring belangrijk kan zijn voor het team.’ Dat laatste is ze ook buiten het veld, waar ze ‘de moeder’ wordt genoemd door haar jongere teamgenoten. Verbruggen lacht. ‘Als iemand al drie weken met een hoestje loopt, dan zeg ik: ga nou eens naar de dokter joh.’

Altijd op de training

Als er getraind wordt met Oranje en Jong Oranje, dan blijft Verbruggen als één van de weinigen over op de training, die dan wordt aangevuld met jeugdspeelsters. ‘Vorig jaar was dat wel eens vervelend’, geeft ze toe. ‘Toen Oranje veel dinsdagen achter elkaar intern zat. Dit jaar is het gelukkig minder, omdat ze maar twee weken intern zitten.’ Lachend: ‘Allemaal leuk hoor, wat voor afspraken ze maken met Oranje, maar met Den Bosch moeten we het ook sámen doen. Het is fijn als je daar je momenten voor hebt.’

Oranje-ambitie is over

Jaloers op de internationals in haar team is ze niet, de Oranje-ambities van Verbruggen zijn al verdwenen. Maar die waren er wel. Ze speelde in Nederlands A en Jong Oranje en werd op haar 24ste nog een keer opgeroepen voor Oranje. De selectie haalde ze echter niet. ‘Je kan wel roepen dat je alleen bij Den Bosch wil knallen en dat dat prima is, maar je bent ook een topsporter. Dus natuurlijk wil je Oranje halen. Zo’n grote Hoofdklasse-trainingsgroep zoals afgelopen jaar, dat kwam voor mij eigenlijk te laat.’

‘Het is nu goed zo. Dat hoofdstuk, al is het eigenlijk dus nooit een hoofdstuk geweest, is voor mij gesloten. De jeugd krijgt de kansen en dat is heel goed. Ik weet wat ik waard ben voor Den Bosch en daar kan ik heel veel voldoening uit halen.’

Caia van Maasakker en Marlies Verbruggen duelleren om de bal. Foto: Willem Vernes.